ΜΑΡΙΝΑ ΜΙΧΑΗΛ ΧΡΗΣΤΑΚΗ
«αρμενόπετρα»
Εκδόσεις Μανδραγόρας/2021
Οι λέξεις που τρυπάνε τον ουρανίσκο
Οι λέξεις που τρυπάνε τον ουρανίσκο εξατμίζονται.
Γίνονται δέντρα και κάθεσαι στον ίσκιο τους.
Γίνονται πουλιά και κάθονται στον ώμο σου.
Ταξιδεύουν σε μέρη μακρινά,
στην όχθη του ποταμού Γιαμούνα,
στο επίπεδο του κήπου που βρίσκεται
η Μαχάλ ή ίσως ως τη Ροζ Πύλη της Τζαϊπούρ.
Κι επιστρέφουν καραμέλα που λειώνει αργά στο στόμα,
σαν τότε που απρόσμενα μου έφερες
εκείνο ακριβώς το βραχιολάκι. Θα είχες δει που
το κοίταζα˙ εκεί στο υπόγειο μαγαζάκι,
δίπλα στον Πύργο του Γαλατά.
* * *
Θα γεμίσω όλα τα βάζα
Και παρηγορήθηκα με τις λέξεις σου.
Πράσινες,
κίτρινες,
γαλαζωπές.
Κόκκινες, κατακόκκινες.
Θα πάω σπίτι και θα γεμίσω όλα τα βάζα.