ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Χ. ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΣ
«γενόσημα»
Εκδόσεις ΑΩ/2021
ο πνιγμός
υφίσταται μετρικά πανταχόθεν˙ όταν πνίγεσαι, σημασία δεν
έχει το σχήμα μα η βεβαιότητα του πνιγμού. το μπλε του δάσους
Το σαλόνι με τους μπρούτζινους πάνθηρες περιέχει το όνειρο
που στάζει. Ένα ρωμαϊκό πηγάδι συλλέγει το νερό μα πού και
πού ξεφεύγει κυανό με τη μορφή του δάσους. Τα δάση πάντα
ήταν πιο μπλε από τις θάλασσες. Στο δάσος της Βουλώνης,
κάθε
κατόρζ ζιγιέ,
το γαλλικό πλακόστρωτο ορίζει τις κρεβατοκάμαρες, με την
παράλληλη στοίχιση, μέσα από την αίθουσα με τους καθρέ-
φτες. Δεν έχει μείνει πλέον Βαστίλη εδώ. Ο ψάλτης των ορ-
θών ανέμων ψέλνει μονήρης για τη λευτεριά, μα η κασίδα του
ξεχωρίζει από τη σκιά του παλεύοντας για τη μητρότητα ενός
δερματικού που τον ταλαιπωρεί από παιδί. Το πονεμένο του
πόδι, που με τα χρόνια φθίνει στο μηριαίο, σχεδόν διαγράφεται
σκελετικά. Αν και
στη φύση
κάτι τέτοια έχουν απαντηθεί εξαρχής: κανείς δε συμμετέχει,
δίχως λειρί σε κοκορομαχίες, κι από το αίμα των πουλιών κα-
μιά φορά προκύπτουν γεώμηλα.
* * *
το ρολόι
Το ρολόι που μου χάρισες μεγαλώνει μες στην τραγικότητά
του˙ εκτείνεται στα μετρικά κενά με απελπισία ύπαρξης ενώ
τα βράδια γίνεται σβησμένο άστρο και τα δευτερόλεπτά του
εξαερώνονται.
σβησμένο άστρο
όμως το φως του είναι πάντα ευπρόσδεκτο ακόμη κι όταν
προέρχεται από ένα σβησμένο άστρο. Χαϊδεύει τα μαλλιά και
τα φουσκώνει από έρωτα για το ηφαίστειο που υπήρξε, χρυσός
που ουδέποτε οξειδώνεται.
η λιμνούλα ζεν
Ένα κουταλάκι γλειμμένο στην άκρια του από τη γλώσσα σου,
είναι μια επανάσταση που καθυστερεί να οριστεί από την άρ-
νηση των προκειμένων της. Ακόμη και το μέλι της μοιάζει
θαμπό. Καλύτερος είναι ένας γυάλινος θάνατος με τους κυπρί-
νους στη λιμνούλα ζεν.
ο ρόγχος
Με τα σπασμένα κόκαλα, με τις πέτρες, μαθαίνεις να ξεφορ-
τώνεσαι τα όνειρα. Τι να εφεύρεις παραπάνω εδώ που τα λέμε;
Με ένα ρόγχο αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Για αυτό η διάκρι-
ση ζωής – θανάτου στερείται διάρκειας και περιεχομένου.