Η συγκυρία της πανδημίας αποτέλεσε το έναυσμα της περισυλλογής για αρκετούς από εμάς. Ιδιαιτέρως για τον συγγραφικό κόσμο, η καραντίνα δημιούργησε μια νέα συνθήκη αποτύπωσης γραπτού λόγου εμπνευσμένου από τα τρέχοντα ζητήματα της επικαιρότητας και όχι μόνο. Το σίγουρο είναι ότι για εκείνους που ασχολούνται με την ποίηση, η σύνθεση ποιημάτων και ο προβληματισμός γύρω από τη γλώσσα δεν σταμάτησε και δεν σταματά, είτε υφίσταται η πανδημία είτε όχι. Γι’ αυτό τον λόγο αποφάσισα να έρθω σε επικοινωνία με τον ποιητικό κόσμο της Θράκας και να ιχνηλατήσω τις ποιητικές φωνές που δεν έχουν ξανασυμμετάσχει στη στήλη του 7+1, για να μας παρουσιάσουν ένα δείγμα της πρόσφατης δουλειάς τους. Ευχαριστώ λοιπόν για την ανταπόκριση του καλέσματός μου, τους ποιητές και τις ποιήτριες των εκδόσεων Θράκα, οι οποίοι σήμερα μοιράζονται μαζί μας αδημοσίευτη και νέα ποιητική εργασία, σμιλευμένη κατά τη διάρκεια των προηγούμενων μηνών.
Θάνος Γώγος
Ελένη Αθανασίου
Έξαρμα
Το πλάσμα κοιμόταν πάνω στο ξύλο κοπής
το βράδυ θα έκοβε τον θώρακά του αυτόματα
από λαιμό και ώμους
τα πέταγε στην άκρη | καρφώνονταν σε κάτι ψαροκόκαλα
όπως αφήνεις τα ρούχα στην ακμή μιας ντουλάπας
κι έπειτα κοιμότανε ανάλαφρο
λες και ήξερε πόσο φοβάμαι
για τα πόδια μου στον ύπνο.
Paul Klee/Vorhaben,1938
Ηλίας Κεφάλας
Άνθη κορομηλιάς
Άνθη της κορομηλιάς στον αέρα
Και η μέντα από τα φύλλα του ευκάλυπτου
Ξυράφι στην πνοή
Ο ξυλοκόπος αόρατος κι όμως επίμονος
Εντείνει την ακουστική του δάσους
Κι εγώ τόσο λυπημένος
Εκεί στην άκρη του γεφυριού καθισμένος
Κοιτάζοντας τον βυθό
Άραγες πόσοι βυθοί
Στοιχειώνουν τη ζωή μας;
Κανείς δεν περνά
Κι όλη τη μέρα μου ταιριάζει
Να είμαι μόνο λυπημένος
Με τ’ άνθη της κορομηλιάς στον αέρα
Και το παράξενο ρίγος των υδρατμών
Paul Klee/Three Houses and a Bridge
Χρήστος Κολτσίδας
Νόημα
Το νόημα έχει κάτι απ’ την αρχοντιά
και την αοριστία της γάτας.
Ό,τι γατένιο απάνω του
δεν είν’ αυτού του κόσμου.
Συστρέφεται, ξεφεύγει, κρύβεται
και σε κοιτάει στα μάτια.
*
Το νόημα είναι ένα ξεκάθαρο πουλί.
Αν χρησιμοποιείς σωστά τα βόλια σου
το πετυχαίνεις εύκολα στο στήθος.
Paul Klee/Τemple gardens,1920
Δημήτρης Λεοντζάκος
Περπάτα /προστακτική /
Μη διορθώνεις τον κόσμο.
Απλώς να αναπνέεις.
Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 2021
§
Λάμπρος Παπαδήμας
Μικρή πραγματεία για το πολιτικό υποκείμενο
Προχτές στη λαϊκή
μισοθλιμμένοι πάγκοι και ψόφια μεροκάματα
κρεμάστηκαν μισοτιμής σε μια βελόνα ραδιοφώνου
στρίψιμο της κεραίας και πίσω απ’ τα παράσιτα
ο Στέλιος στο Βραδιάζει
κατάνυξη κι οι μανάβηδες πετάξανε τα ζύγια
και πιάσαν το ζεϊμπέκικο πάνω σε πατημένα πορτοκάλια
«Κάτω απ’ το οδόστρωμα υπάρχει ιστορία»,
φώναξαν δυο λυκειόπαιδα κρυμμένα πίσω απ’ το ρεφρέν
κλωτσώντας στο διάβα τους φώσφορο και φύρα
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο,
κάποιος θεωρητικός και φόλα διανόηση
θα πει ότι εντόπισε μια ιστορική ανακρίβεια
χωρίς να του απευθύνει κανείς τον λόγο
Paul Klee/Once Emerged from the Gray of Night
Paul Klee/Rectangular colours
Πέτρος Σκυθιώτης
ΠΡΙΝΤ ΣΚΡΗΝ
στις τρεις στις τέσσερις χτυπάει το κινητό
είναι ένα γραφείο επενδύσεων στο Λονδίνο
και με παίρνει να μου πει για το λαχείο
παίζουνε λάηβ τρένα από το Vestland
δεν πίνουνε σ’ αυτό εδώ το σύμπαν φάντα
δεν κοιμούνται κι όλο ψάχνονται να πούνε
μοιράζει τέξας χόλντεμ η Ναντίνα στο ονλάιν
μισοί πληρώνουν για να δούνε κι άλλο φύλλο
κι άλλοι μισοί που μπαίνουν να την παίξουν
το γκουγκλ γνωρίζει τις ανάγκες μου τι θέλω
μα πού θα στείλει τα πριντόσκρηνα δεν ξέρω
στον γιατρό ή στον εισαγγελέα τάχα
πρέπει να σκίζεις στον αγώνα σεξ α πίλ
δεν είσαι άνθρωπος μωρό μου είσαι προφίλ
και σε προτείνει γιατί ξέρει τι μ’ αρέσει
αρχίζουνε τα ματς βαθειά μες στην Ασία
έχω ποντάρει στην ομάδα της μικρής Σενγκώ
να πάρει το διπλό τον κόσμο να γλιτώσει
Paul Klee/doodle
Γεωργία Τρούλη
Τζόκερ- Κόψαν και μοίρασαν
Κάθισαν στο τραπέζι αντικριστά
Άπλωσαν τα χέρια
Πάνω στο ξύλο
Έκρυβαν καλά τα χαρτιά σε λινά μανίκια
Άφησαν στα μάτια μόνο ασπράδι
Το βλέμμα σε αναστροφή
Ακούμπησαν κατά λάθος τα πόδια
Κάτω από το τετράποδο
Στο οποίο κάποτε μεταμορφώνονταν.
Το φύλο τους δεν ένιωσε παλμό
Δεν μίλησαν για μια ώρα
Και σαράντα λεπτά
Όταν ο ένας έκανε να ισιώσει το φρύδι
Με μια κίνηση δακτύλων
Έπεσαν κατά λάθος
Μια βασίλισσα
Ένας τρελός
Και μια καρτέλα ρόμβων
Πάνω στο δάπεδο-
Ο άλλος έπρεπε τότε να επιλέξει
Για την συμφωνία
Που δεν επετεύχθει
Κι αυτό μόνο μέσα στα είκοσι λεπτά
Που απέμεναν
Με τα επιχειρήματα να σχηματίζουν
καρδούλες
ντάμες
βαλέδες
σπαθιά
Στην άκρη των χειλιών τους
Στους λεπτούς δείκτες ενός δειλινού
με πασπαρτού συγκινήσεις
Γιατί η ανάγκη για αφή είχε
εξουδετερωθεί από το πρώτο δίλεπτο
Η προσδοκία συνέχειας
Και το παιχνίδι ,
Δεν ήταν ποτέ ανάγκη
Έρινα Χαραλάμπους
ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ
Ἡ μήτρα μου κι’ ἡ θάλασσα
Ποτέ δέν ἡσυχάζουν
Μαζί μετράμε τα χρόνια
μαζί και τις απώλειες
σε ένα παράλληλο σύμπαν
μαζί χάνουμε τα παιδιά μας
εσύ στη θάλασσα εγώ –
ας το ονομάσουμε ποτάμι
Μα δεν συγκοινωνούν
ποτέ αυτά τα δύο.