George Georgoulas, Greece

George Georgoulas, Greece

The Poems

Self-regulation

Below the surface of the images,
in the name of a sweet vanity
that I served without fail
my body is besieged in depth
So I took them out of me,
whatever I filled, I filled
another libation for those who had to leave
I’ll try to remember life again
same city, same house
i won’t regret it anymore
i will laugh at the rain swallowing blood and beer
in all this disorder
i will stop looking for symmetry in other bodies
and those old molars
i will pick them up from the table
genitals, nails and hair from the carpet and siphons
everything in its place will be again
A moving body
i will not regret for anything no more
in the same city in the same house
drinking blood and beer
unbearably alive
blatantly alone

*

Αυτορρύθμιση

Κάτω από την επιφάνεια των εικόνων,
στο όνομα μιας γλυκιάς ματαιοδοξίας που υπηρέτησα ανελλιπώς
το σώμα μου πολιορκείται σε βάθος
Τις έβγαλα από μέσα μου λοιπόν,
ό, τι γέμισα γέμισα
μια σπονδή ακόμη γι’ αυτούς που έπρεπε να φύγουν
Θα προσπαθήσω να θυμηθώ και πάλι τη ζωή
ίδια πόλη, ίδιο σπίτι
δεν θα μετανιώνω πια
θα γελάω με τη βροχή καταπίνοντας αίμα και μπύρα
Μέσα σε όλη αυτή την αταξία
θα πάψω ν’ αναζητώ τη συμμετρία σε άλλα σώματα
και κείνους τους παλιούς γομφίους
θα τους μαζέψω απ’ το τραπέζι
γεννητικά όργανα, νύχια και μαλλιά απ’ το χαλί και τα σιφόνια
στη θέση τους όλα θα μπουν και πάλι
Ένα σώμα κινούν
δεν θα μετανιώνω πια για τίποτα
στην ίδια πόλη στο ίδιο σπίτι
πίνοντας μπύρα και αίμα
ανυπόφορα ζωντανός
κατάφωρα μόνος

* * *

Days of life

And when your dead become too many
who to single out?
Who will you love the most?
At which great art that expresses human drama will you turn to?
I remember you taking me by the hand
unapproachable place with a big child now
Sounds tough looking for versions
one for every single who left him
main names, combinations,
mother my god, father, father in heaven
and others for numerous beloved ones
Looking for ways to reparate gestures,
reasons and intentions, forgotten days
But it no longer makes any sense
the eternal lies in the afterlife
at present, they are dead,
and I’m starting to look like them

*

Ημέρες ζωής

Κι όταν οι νεκροί σου γίνονται πολλοί
ποιον να ξεχωρίσεις;
Ποιον θα αγαπάς περισσότερο;
Σε ποια μεγάλη τέχνη που εκφράζει το ανθρώπινο δράμα θα στραφείς
Θυμάμαι εσένα πως μ’ έπαιρνες από το χέρι
απόμακρος τόπος μ’ ένα μεγάλο παιδί πια
Ακούγεται σκληρό να ψάχνει εκδοχές
μία γα τον καθένα που του έφυγε
κύρια ονόματα, συνδυασμούς,
μητέρα θεέ μου, πατέρας, πατέρας στους ουρανούς
και άλλα πολυάριθμων αγαπημένων
Να ψάχνει τρόπους να αποκατασταθούν χειρονομίες,
λόγοι και προθέσεις, μέρες λησμονημένες
Μα δεν έχει πια νόημα
στο μετά θάνατον βρίσκεται το αιώνιο
στο τώρα, εκείνοι είναι νεκροί, κι εγώ
αρχίζω να τους μοιάζω

The Poet