Tonia Tzirita Zacharatou, Greece

Tonia Tzirita Zacharatou, Greece

The Poems

Lakis the cosmonaut

With a scarpel in each hand
they cut a star off the sky.

Fortunately, that night you were crying
and you didn’t see anything

Lakis my dog
a teeny tiny dog a cosmodog
the first who touched the sky with his snout
a stray from Volos to Baikonur cosmodrome
Lakis Laika the hairy balalaika
eats sausages at the central square
and his little heart is about to burst
stuffed in a soviet rocket
at 2000 miles in the air.
Lakis my dog with the torn skin
folded up in the straps of his small uniform
counts the distance between the sun and the earth.
Lakis Laika the doggish formulaica
chases pingeons, barks at stars
the first living creature that goes around the earth dead.

*

Ο Λάκης Κοσμοναύτης

Με ένα νυστέρι στο κάθε χέρι
έκοψαν από τον ουρανό το αστέρι.

Ευτυχώς, εκείνο το βράδυ
εσύ έκλαιγες και δεν είδες τίποτα.

Ο Λάκης ο σκύλος μου
μια σταλιά σκυλί διαστημόσκυλο
ο πρώτος που άγγιξε τον ουρανό με τη μουσούδα του
ένα μαντρόσκυλο του Βόλου στο κοσμοδρόμιο Μπαϊκόνουρ.
Ο Λάκης η Λάικα η τριχωτή μπαλαλάικα
τρώει λουκάνικα στην κεντρική πλατεία
και η καρδούλα του πάει να σπάσει
στριμωγμένη σε μια σοβιετική ρουκέτα
στα 2000 μίλια μέσα στον αέρα.
Ο Λάκης ο σκύλος μου με το σκισμένο δέρμα
μαζεμένο στις λουρίδες της μικρής του στολής
μετράει την απόσταση μεταξύ του ήλιου και της γης.
Ο Λάκης η Λάικα η σκυλίσια φορμουλάικα
γαβγίζει αστέρια, κυνηγάει περιστέρια
το πρώτο ζωντανό πλάσμα που γυρίζει τη γη πεθαμένο.

* * *

The shape of your body when only words are left

sometimes when I’ m alone with your body
it becomes a nameless alley
that I cross daily on my way home
sometimes when the naked vision that makes
the sheets disappear prevails I feel that it’s not me
but desire that guides the edge
of my lips through your holes and curves
tasting a life beyond life
that has nothing to do with heaven
but with earth in its purest form

in these moments of tenderness moaning and effluence
when light invades through half-opened curtains
pleasure is spilled on us with the ease that
matter has to mark us and then to erase its markings

and there are other times when I press
my chin on your chest wishing
to forget you just for a little bit
maybe only during the hours of your absence
and then I don’t avert my eyes because I want
to record every detail every expression
exactly at the moment of their disappearance

like a woman that walks around in the city
eating her food hastily with big bites
lust becomes gluttony becomes time scarcity

in these times I would like to talk to you
about how fast the morning star falls
below the horizon or to confess that I’ m not at all
brave that I would break instantly under torture
but I only use phrases that begin
with “don’t forget to” and are left hovering

soon you will be choosing the clothes of the day smoking
next to the window your body dressed will be like a tree
in the storm and because the room will have stopped
changing some time ago everything will be exactly as they seem

*

Το σχήμα του σώματός σου όταν μένουν μόνο λέξεις

κάποιες φορές όταν μένω μόνη με το σώμα σου
αυτό γίνεται ένα σοκάκι χωρίς όνομα
που διασχίζω καθημερινά στον δρόμο για το σπίτι
κάποιες φορές όταν κυριαρχεί η γυμνή όραση
που εξαφανίζει τα σεντόνια νιώθω πως δεν είμαι εγώ
αλλά η επιθυμία που καθοδηγεί τις άκρες
των χειλιών μου στις οπές και τις καμπύλες σου
δοκιμάζοντας μια ζωή πέρα από τη ζωή
που δεν έχει να κάνει με τον ουρανό
αλλά με τη γη στην πιο καθαρή της μορφή

σε αυτές τις στιγμές τρυφερότητας βογκητών και εκκρίσεων
όταν το φως εισβάλλει μέσα από μισάνοιχτες κουρτίνες
η ευχαρίστηση χύνεται πάνω μας με την ευκολία που έχει
η ύλη να μας σημαδεύει κι έπειτα να απαλείφει τα σημάδια της

αλλά υπάρχουν και άλλες φορές που πιέζοντας
το πηγούνι μου στο στέρνο σου εύχομαι
να μπορούσα να σε ξεχάσω έστω για λίγο
ίσως μόνο κατά τις ώρες της απουσίας σου
και τότε δεν αποστρέφω το βλέμμα γιατί θέλω
να καταγράψω κάθε λεπτομέρεια κάθε έκφραση
ακριβώς τη στιγμή που χάνεται

σαν γυναίκα που περπατάει μες στην πόλη
τρώγοντας βιαστικά το φαγητό της με μεγάλες μπουκιές
η λαγνεία γίνεται λαιμαργία γίνεται χρόνος σε έλλειψη

αυτές τις φορές θα ήθελα να σου μιλήσω
για το πόσο γρήγορα το πρωινό άστρο
πέφτει κάτω από τη γραμμή του ορίζοντα
ή να σου εξομολογηθώ πως δεν είμαι καθόλου
γενναία πως θα λύγιζα από το πρώτο βασανιστήριο
αλλά χρησιμοποιώ μόνο φράσεις που αρχίζουν
με ένα «μην ξεχάσεις να» και μένουν μετέωρες

σε λίγο θα διαλέγεις τα ρούχα της ημέρας καπνίζοντας
δίπλα απ’ το παράθυρο το σώμα σου ντυμένο θα είναι
σαν δέντρο σε θύελλα κι επειδή το δωμάτιο θα έχει από ώρα
σταματήσει να αλλάζει όλα θα είναι όπως μοιάζουν