Σιωπή
δεν θυμάσαι τί είναι η βαρύτητα.Μα τόσο σύντομα αναγνωρίζεις
τα φθαρμένα έπιπλα
μες στο αχνό φωτός,
και συνακόλουθα θυμάσαι
ότι του Ιουλίου Καίσαρα στρατιές
εκάψαν την Παμμέγιστη Βιβλιοθήκη της
Αλεξάνδρειας,
κι ο άνθρωπος μες στο λατομημένο
τάφο ήτανε ήδη τεθνεώς
ημέρες τρεις.
Είσαι τόσο μοναχός
σαν απομονωμένος να βρισκόσουν στον κήπο
της Εδέμ.
Εις μάτην έχεις τόσο βελτιωθεί.
Εις μάτην έχεις καλλιεργήσει
ποιότητες καλές,
μα αν ουδείς υπάρχει κει
να τις αναγνωρίσει
νιώθεις σαν
ένα φυτό
που εξαλείφθηκε
πριν ανακαλυφθεί.
Θα ένιωθες τερπνά αν κάποιος
θα ‘ταν χαρούμενος για σένα.
Φαντάζεσαι έναν εξωγήινο του οποίου
ψεύδεται το πρόσωπο σαν του πολιτικού
όταν χαμογελάει στου έτους
τα νιογέννητα.
Όταν σηκωθείς,
δεν θα προσμένεις για
τη Δημιουργία Του περαιτέρω.
Αναπλάθεις εαυτόν σε κάθε
πρωινό
χρησιμοποιώντας όποια ουσία είναι
βολική
αν και δεν έχεις κοιταχθεί
στον καθρέπτη για βδομάδες
συνεπώς, δεν ξέρεις πως φαίνεσαι.
Σηκώνεσαι.
Ακούγεται σαν κάποιος
να κλαίει από τους τοίχους πίσω,
αλλά είναι μονάχα στο κεφάλι σου.
Δύσκολο να το αποδεχθείς
πως ό, τι υπαρκτό είναι
μαζί σου σε τούτο το δωμάτιο.
Silence
For an instant after waking
you don’t recall what gravitation is.
But soon enough you recognize
the worn furniture
in the dim light,
and then remember
that Julius Caesar’s soldiers
burned the Great Library of Alexandria,
and man in the rock-cut tomb had been dead
for three days already.
You are as lonely
as if you were alone in the Garden of Eden.
In vain you’ve improved much.
In vain you have developed good qualities,
but if no one is there to acknowledge them,
you feel like
a plant
which became extinct
before it was discovered.
It would feel good if someone would be happy for you.
You imagine an alien whose face lies like a politcian’s
when he smiles at the year’s first newborns.
When you get up,
you won’t be waiting for His Creation any longer.
You recreate yourself each morning
using whatever substance is handy,
though you haven’t looked in the mirror for weeks
so you don’t know how you look.
You sit up.
It sounds as if someone is
crying behind the walls,
but it’s only in your head.
It’s hard to accept
that everything that exists is
with you in this room.
(Translated by Gábor Gyukics)
Photo: Christos Katroutsos