Χάρης Μελιτάς
ΙΔΟΥ ΕΓΩ
Ιδού εγώ, η Κύπρος
φλέγομαι
πενήντα χρόνια ορφανή
πάνω σε χάρτινo σκοινί
σαν μνήμη κρέμομαι
μ’ αυτό το θα των θαλασσών και του θανάτου
αυτοκτονούν τα μεσημέρια του Σαββάτου.
Μα δεν μιλάω.
Ιδού εγώ, η Κύπρος
χύνομαι
στις ανθισμένες λεμονιές
πενήντα χρόνια, τρεις γενιές
στον ήλιο δίνομαι
αντιφεγγίζω σάμπως σύνθημα ή θύμα;
μαύρα σταφύλια της οργής μου κάνουν σήμα.
Μα δεν πεινάω.
Ιδού εγώ, η Κύπρος
χάνομαι
στης Αμμοχώστου τα στενά
πενήντα χρόνια πουθενά
σαν κλέφτης πιάνομαι
στις φυλακές των ενοχών, πώς να παρκάρω;
δυο αγνοούμενοι μου γύρεψαν τσιγάρο.
Μα δεν κερνάω.
Ιδού εγώ, η Κύπρος
ντύνομαι
τα παραμύθια των τρελών
πενήντα χρόνια οφειλών
κι ακόμα κλείνομαι
σε πνιγηρό ακορντεόν χωρίς δικλίδα
μισό κορμί, μισή ψυχή, μισή πατρίδα.
Μα δεν ξεχνάω.