Βαγγέλης Τασιόπουλος
ΡΕΣΑΛΤΟ (στον Παναγιώτη Νικολαΐδη και στον Γιώργο Χριστοδουλίδη)
Μια μέρα με ήπιο καιρό
Το σκαρί του κατέλαβαν οι γλάροι.
Κρυώνει ο καιρός στα κατεχόμενα μικραίνει ο τόπος πίσω από τερατσιές⁕, ελαιώνες και φοινικόδεντρα. Ό,τι ήταν μνημονεύεται επαρκώς. Είναι ο καφές εδώ σε διάφανο φλιτζάνι. Ακίνητα όλα. Κυναίγειροι και μάστορες σιωπούν στις πικροδάφνες. Φιλιά ακούγονται από παντού κραυγές γλυκές, όνειρα διάσπαρτα στο χώμα. Αηδόνια και γυπαετοί χορταίνουν με τα ψίχουλα. Ψηλά ο ουρανός φιλεύει γλάρους ανυπότακτους καθώς νερό που ξεδιψά και λάμα που χτυπιέται στο αμόνι.
Οι συντοπίτισσες αφιερώνονται στους ξένους. Λικνίζονται και χαριεντίζονται ιδιότροπα -ο έρωτας καταλύει ευχές και αποστάσεις. Η μικρή Ασιάτισσα ανάβει κερί στην εκκλησιά, ύστερα ξεπλέκει τα μαλλιά κι αφήνεται στον ορίζοντα. Αλλάζει ο τόπος το φθινόπωρο δεν τον χωρά το δάκρυ κι αυτό κυλάει τη θάλασσα να βρει που όλο κι ανεβαίνει.
⁕τερατσιές: χαρουπιές