Ιωάννα Καραμαλή
(άτιτλο)
Έναν στρωμένο θάνατο
λίγη στρωμένη αγάπη
σκορπίσαμε τη ζωή να ψάχνουμε
κι όλο σε βράχο έβρισκε το φτυάρι
κι όλο στον δρόμο πέφτανε τα φύλλα.
Θάλασσες
Σου έδωσα τα μάτια μου
να κολυμπάς
μα ζήλευες τη θάλασσα.
Τα μάτια υπάκουσαν
θάλασσες γεννώντας.
Και τότε περιπέτεια η σκιά σου θέλησε,
τρικυμία έσπειρα μήπως και χορτάσεις
μα ναυάγια μόνο αντίκριζα
κι εσύ όλο ζητούσες
κι ο χειμώνας όλο βάθαινε.
Όταν σε χάιδεψε το παγωμένο βλέμμα
είπες «άλλαξες, ώρα να φύγω για άλλες θάλασσες»
και από τότε
καταδικασμένος σέρνεσαι
ό,τι ζωντανό πλάι σου
να πεθαίνει.
Λυγμοί αυτόφωτοι
Και η νύχτα θα στέκεται εκεί
να μας προσέχει
Θα μου χαράζεις μες στα σύννεφα
λυγμούς για όσα χάθηκαν
λυγμοί αυτόφωτοι κείνα τ ‘άστρα
που στη θάλασσα πεθάναν
για να φωτίσουν τα μάτια μας
το αύριο ν ‘αντικρύσουν
Λυγισμένη Παναγιά
Και ξάφνου αρχίζεις να μιλάς με τα πουλιά
και το δωμάτιο νερά γεμίζει
στο βυθό αρχίζεις μέσα να πετάς
Καθρέφτες σου ν’ αντικρίζεις
μα ποιος είπε
να αφήνεις την καρδιά
σε χώμα που θάνατο μυρίζει
ποιος είπε
αδράχτι να γίνεις στα κλαδιά
στο σύννεφο να πιάνεις μετερίζι
χορό απάτητο και σιωπηλό
Παξιμάδι
Παξιμάδι στο κρασί
κι ήξερα ότι βουλιάζει νοητά
στην κόκκινη τη θάλασσα
ονειρευόταν να πνιγεί
να δραπετεύσει μακριά
απ’ της ύπαρξης τα σύνορα
χορό να κάνει τον καημό
άγαλμα τον πόνο
θάλασσα να γίνει το κρασί
και παξιμάδι η πληγή
να λυτρωθούν οι μόνοι
τα βήματά σου σύραν στο ταβάνι
μια λυγισμένη Παναγιά
που φόρεσε ακάνθινο στεφάνι