Scroll Top

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης | Μάρτιος 2025 | Ιωάννα Καραμαλή

Η 21η Μαρτίου, η πρώτη μέρα της Άνοιξης, όπου το φως κερδίζει το σκοτάδι και η αισιοδοξία αφήνει πίσω της το πένθος, είναι η Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης. Η ιστορία της ξεκινά από την Ελλάδα. Το 1997 ο ποιητής Μιχάλης Μήτρας της “συγκεκριμένης” της “οπτικής” ποίησης- πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να γιορτάζεται η ημέρα της Ποίησης. Η Λύντια Στεφάνου, από τις γνωστές ποιητικές φωνές της Μεταπολεμικής Ποίησης, είπε ότι η πρώτη μέρα της Άνοιξης είναι η κατάλληλη για τη γιορτή της Ποίησης. Και ο Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης στην UNESCO, πρότεινε η 21η Μαρτίου η ημέρα να κηρυχτεί η Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Στη Γενική Διάσκεψη της UNESCO, τον Οκτώβρη του 1999, η 21η Μαρτίου κηρύχτηκε η Παγκόσμια μέρα της Ποίησης. Το Culture Book για μία ακόμα χρονιά τιμά την τέχνη του Ομήρου. Σε αυτή την επετειακή ημέρα παρουσιάζει νέους ποιητές και νέες ποιήτριες. Η συντακτική επιτροπή μέσα από αρκετές δεκάδες προτάσεις επέλεξε να δημιουργήσει την ανθολογία “Σύγχρονη ποίηση του εικοστού πρώτου αιώνα” με ποιήματα δημιουργών που είναι κάτω των 40 χρόνων. Με αυτό τον τρόπο πανηγυρίζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης με ποιητικές φωνές που άρχισαν να διαμορφώνουν ποιητικό βίο στην αυγή του νέου αιώνα.

Τους συμμετέχοντες, αλλά και τους αναγνώστες, ευχαριστούμε από καρδιάς.

Αντώνης Δ. Σκιαθάς

Ιωάννα Καραμαλή

(άτιτλο)

Έναν στρωμένο θάνατο
λίγη στρωμένη αγάπη
σκορπίσαμε τη ζωή να ψάχνουμε
κι όλο σε βράχο έβρισκε το φτυάρι
κι όλο στον δρόμο πέφτανε τα φύλλα.

Θάλασσες

Σου έδωσα τα μάτια μου
να κολυμπάς
μα ζήλευες τη θάλασσα.

Τα μάτια υπάκουσαν
θάλασσες γεννώντας.

Και τότε περιπέτεια η σκιά σου θέλησε,
τρικυμία έσπειρα μήπως και χορτάσεις
μα ναυάγια μόνο αντίκριζα
κι εσύ όλο ζητούσες
κι ο χειμώνας όλο βάθαινε.

Όταν σε χάιδεψε το παγωμένο βλέμμα
είπες «άλλαξες, ώρα να φύγω για άλλες θάλασσες»

και από τότε
καταδικασμένος σέρνεσαι
ό,τι ζωντανό πλάι σου
να πεθαίνει.

Λυγμοί αυτόφωτοι

Και η νύχτα θα στέκεται εκεί
να μας προσέχει
Θα μου χαράζεις μες στα σύννεφα
λυγμούς για όσα χάθηκαν

λυγμοί αυτόφωτοι κείνα τ ‘άστρα
που στη θάλασσα πεθάναν
για να φωτίσουν τα μάτια μας
το αύριο ν ‘αντικρύσουν

Λυγισμένη Παναγιά

Και ξάφνου αρχίζεις να μιλάς με τα πουλιά
και το δωμάτιο νερά γεμίζει
στο βυθό αρχίζεις μέσα να πετάς
Καθρέφτες σου ν’ αντικρίζεις

μα ποιος είπε
να αφήνεις την καρδιά
σε χώμα που θάνατο μυρίζει

ποιος είπε
αδράχτι να γίνεις στα κλαδιά
στο σύννεφο να πιάνεις μετερίζι
χορό απάτητο και σιωπηλό

Παξιμάδι

Παξιμάδι στο κρασί
κι ήξερα ότι βουλιάζει νοητά
στην κόκκινη τη θάλασσα

ονειρευόταν να πνιγεί
να δραπετεύσει μακριά
απ’ της ύπαρξης τα σύνορα

χορό να κάνει τον καημό
άγαλμα τον πόνο

θάλασσα να γίνει το κρασί
και παξιμάδι η πληγή
να λυτρωθούν οι μόνοι
τα βήματά σου σύραν στο ταβάνι
μια λυγισμένη Παναγιά
που φόρεσε ακάνθινο στεφάνι

Βιογραφικό Ιωάννα Καραμαλή