Ποιώντας το σώμα σου
Ποιώντας το σώμα σου ξαγρυπνώ.
Πάντα το ίδιο απομεινάρι μέρας σέρνεται στο πάτωμα.
Πάντα ο ίδιος ήχος ξύνει τούς τοίχους.
Πάντα το ίδιο χλωμό φως μ’ εγκαταλείπει.
Το στόμα μου γεμίζει σκοτάδι κι απουσία.
Κάποτε σε παρέρχομαι.
Ποιώντας το σώμα σου τεμαχίζω την σιωπή
με προσήλωση δημίου.
Το σώμα σου θα είναι φτιαγμένο από νεκρή σιωπή.
Θα με φιλάει αργά, επιτακτικά
και θα μού κόβει την ανάσα.
Ποιώντας το σώμα σου χάνω το σώμα μου.
Την ασφαλή ιδιότητα τού συγκεκριμένου.
Κερματίζομαι.
Απ’ την αρχή στο τέλος
κι απ’ το τέλος στην αρχή
πάλι και πάλι
από εσένα προς εσένα
ποιώντας το σώμα σου.