[επεξήγηση]
κάπως πρέπει να γεμίζουν οι παύσεις και να ντύνω τις κούκλες μου
να επενδύω τις σκέψεις
τ’ όνομα που μου δώσανε να αξίζει το βάσανο
να μην πεις πως ξοδεύτηκαν οι πρόγονοι μου λάθος
κάπως πρέπει το νερό να διδάσκω
να μαθαίνω η λάσπη πως γίνεται
φωνήεντα σύμφωνα
και τα αστέρια πληγές
ιστορίες που θέλεις να ξεχνώ ότι λέγονται
να μην πέφτουν στ’ αζήτητα
χρόνια που ήρθαν και έφυγαν
η κορφή των χειλιών σου
του φιδιού τ’ άσπρο δόντι
τα λιμνάζοντα μάτια σου
ένα δέντρο που ο καρπός του λεμόνι
και τους τρόπους τα πράγματα να υπάρχουν σαν χάνονται
κάπου μέσα στους δρόμους διαρκώς καταγράφω