Ars poetica (εφαρμοσμένη)
Ξαναδιαβάζω, χωρίς τα ομόηχα ή τα κενά εκείνα που απαιτεί η τέχνη των σονέτων. Όπως τότε δηλαδή, με την ίδια ακριβώς ορμή: διαβήματα γρύλων, διαλόγους περιστεριών τα σχόλια της ντάλιας καθώς την προσπερνάς αργά την ώρα που δύει ο ήλιος μέσα στους ψιθύρους της άνοιξης, στις ομιλίες ενός θολού θέρους ασφαλώς τ’ ακούς όλα αυτά τώρα πιο καθαρά, ίδια πάντα, η συντεταγμένη στην υπερβολή – σου μένει μόνο να μάθεις, ει δυνατόν, απόψε για τη δόξα, όχι την εφήμερη ίσκιων και παθών των ανθρώπων, αλλά για εκείνη της πανσελήνου, ιδίως του Σεπτέμβρη στα κλαδιά της καμφοράς μπλεγμένη κι απελεύθερη, ακίνητη, άφαντη ξαφνικά μέσα στην κόμη του χρόνου, ένα παιχνίδι ομορφιάς, είδωλο κι αλήθεια μαζί, καλειδοσκόπιο δέους των πρωτόγονων φυλών, ένα βλέμμα μου.
Τι μπορεί να έχει αλλάξει από τότε;
Μάλλον τίποτε απολύτως
Ενώ τα μάτια εξακολουθούν να γνωρίζουν τα πάντα
Αρκεί κάθε φορά να τα πιστεύουμε
Χωρίς αντιρρήσεις, χωρίς επιφυλάξεις
Κι ας φαίνεται ότι θέλουν να μας πείσουν
Ότι δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά οι κινούμενες
Γραμματικές εικόνες μιας ωδής στη Σελήνη.