Στάθης Ανδρουτσάκης

Γεννήθηκε το 1959
Από το 1979 έως το 1983 σπουδές ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με δασκάλους τους Δ. Μυταρά, Λ. Κανακάκι, Π. Τέτση και Ν. Κεσσανλή. Από το 1982 έως το 1983 παρακολούθησε σπουδές κεραμικής στο Εργαστήρι Εφαρμογών Κεραμικής της ΑΣΚΤ με δάσκαλο το Γ. Γεωργίου.
Από το 1979 έως 1983 θεωρητικές και παιδαγωγικές σπουδές στην Ιστορία Τέχνης με τη Μ. Λαμπράκη – Πλάκα και Ρυθμολογίας / Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής με τον Παύλο Μυλωνά. Αποφοίτησε με Άριστα, Έπαινο Κεφαλής και Έπαινο Σχεδίου Γυμνού. Μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας,Μέλος της Ένωσης Εικαστικών Πάτρας

Έχει παρακολουθήσει τα περισσότερα από τα ετήσια σεμινάρια της ΄Ένωσης Καθηγητών Καλλιτεχνικών Μαθημάτων σε θέματα Διδακτικής της Τέχνης.
Τεχνική της εγκαυστικής με την Ευφροσύνη Δοξιάδη και τεχνικές ψησίματος κεραμικής ρακού κ.ά. από το 1987 έως σήμερα.

Τεχνικές τοιχογραφίας (FRESCO) με τον Κώστα Παπατριανταφυλλόπουλο και την Εύα Μελά

Γνωρίζει επίσης την παραδοσιακή τεχνική τοιχογραφίας και οροφογραφίας σε στεγνό σοβά
(a secco) με τον Διονύση Παπαδόπουλο και έχει εργαστεί πάνω στον τομέα αυτό στην φιλοτέχνηση των οροφογραφιών της 2ης Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων της Πάτρας, στο ξενοδοχείο Maison Greque στην Πάτρα, αισθητικές αποκαταστάσεις στις οροφές και τοίχους στην νεοκλασική οικία Κλεογένους (αρχιτέκτων Hansen) στην Πάτρα, στην νεοκλασική οικία Μιχαλακόπουλου επίσης στην Πάτρα και σε πολλούς ιδιωτικούς χώρους

Εκπαιδευτής στην Αισθητική Αποκατάσταση φορητών εικόνων και τοιχογραφίας
στο 4ο ΕΠΑΛ Πάτρας στον Τμήμα Συντηρητών Έργων Τέχνης

Έχει εργαστεί ως ζωγράφος οροφογραφιών νεοκλασικών κτιρίων στη 2^η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟ στην Πάτρα από το 1986 έως το 1987, δραστηριότητα που συνεχίζει μέχρι σήμερα ιδιωτικά.

2011 Σεμινάριο Λιθογραφίας της Ένωσης Καλλιτεχνών Μολδαβίας UAP – Κισινάου, Μολδαβία
2011 Σεμινάρια Σχεδιασμού Υφάσματος, Κλασσικής Τοιχογραφίας, Μεταξοτυπίας, Λινόλεουμ και Ξυλογραφίας της Ακαδημίας Τεχνών του Πανεπιστημίου της Ουκρανίας – Οδησσός
2011 Σεμινάριο Λιθογραφίας και Σχεδίου του Εργαστηρίου Χαρακτικής του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Από το 2000 έως το 2002 δάσκαλος ζωγραφικής και κεραμικής στα παιδικά τμήματα στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Πάτρας και από το 2002 έως 2012 δάσκαλος σχεδίου και ζωγραφικής στα τμήματα ενηλίκων του Εικαστικού Εργαστηρίου του Δήμου Πάτρας.

Από το Φεβρουάριο του 2004 έως το 2008 είχε αναλάβει αποκλειστικά τη διδασκαλία του σχεδίου και της ζωγραφικής στο τμήμα ενηλίκων του Εικαστικού Εργαστηρίου του Δήμου Αμαλιάδας.

Πάτρα, 100Χ20 εκ. Λάδι σε καμβά

Eσωτερικό ΙΙ, 70Χ250, λαδι

ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΤΕΧΝΗΣ

Στην καθαρά εικαστική δημιουργία έχει δείξει μια ελεύθερη , σχεδόν εξπρεσιονιστική γραφή στα πρώτα του έργα και μια προτίμηση στα καθαρά χρώματα, τις μεγάλες αντιθέσεις και τις σκληρές αντιθετικές φωτοσκιάσεις. Σταδιακά μετακινήθηκε προς αναπαραστατικές προσπάθειες πιστότερης απόδοσης του ορατού. Γυναικείες φιγούρες, κατά κανόνα γυμνές και συνθέσεις με αντικείμενα αποτελούν τη θεματογραφία του που κινείται στις προεκτάσεις του φωτογραφικού ρεαλισμού και διακρίνεται για τα θερμά χρώματα και την υποβολή μιας αισθησιακής ατμόσφαιρας, σημειώνει στην κριτική αναφορά του στο Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών από τις εκδόσεις ΜΕΛΙΣΣΑ ο ιστορικός Τέχνης Γιάννης Μπόλης.

Αξιοποιώντας ερεθίσματα από το άμεσο περιβάλλον, ξεδιπλώνει την προσωπική του εικονοποιΐα και ως κολορίστας ενδιαφέρεται για τη συναισθηματική υπόσταση της εικόνας, για το «αισθησιακό βάρος» της. Φιγούρες σε θερμά δωμάτια, τραπέζια και καρέκλες σε close-up αποτελούν το κύριο θεματικό υλικό του το οποίο όμως επιδιώκει ο ίδιος να αναγάγει σε γεωμετρικά σχήματα και ζωγραφικές φόρμες. Πίσω από κάθε του πίνακα ενυπάρχει ευδιάκριτα η επιθυμία της αφαίρεσης και της σχηματοποίησης γράφει ο ιστορικός Τέχνης και επιμελητής της Εθνικής Πινακοθήκης Μάνος Στεφανίδης.

Όσο αφορά τη δουλειά του των τελευταίων χρόνων, η κριτικός και καθηγήτρια της Ιστορίας Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αθηνά Σχινά αναφέρει: Με ρεαλιστικό και νέο-πόπ ιδίωμα, παρουσιάζει γυναικεία σώματα, υποδεικνύοντας πτυχές της προσωπικότητάς τους μέσα από τον τρόπο αμφίεσης. Ο αισθησιασμός διαπερνά την πτυχολογία και εκείνη παραπέμπει στο χώρο. Το σώμα της μορφής γίνεται σώμα του χώρου που ενδύεται και απεκδύεται τα επίπεδα της γραφής και παρουσίας του διαμορφώνοντας ένα εσωτερικά επιμεριζόμενο puzzle, δημιουργώντας τετραγωνισμούς ή παραλληλόγραμμα. Διαλεκτικά παρενθέτει δυο τεχνικές αποδόσεις του θέματος, προτρέποντας το βλέμμα να περιπλανηθεί στη διαφορετική και αντιθετικά συμπαρουσιαζόμενη αίσθηση της διαγραφόμενης εικόνας, των τρόπων που το φως, η γραφή της φόρμας και οι επιφάνειες λειτουργούν, καθώς και ο χώρος. Η οπτική υποκαθίσταται με την απτική σχέση επιφανειών της ανάγνωσης στα έργα του.

Για την έκθεση του 2003 στην γκαλερί ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ στο κριτικό της σημείωμα με τίτλο “Φανερά και αθέατα”, η Αθηνά Σχινά αναφέρει:

Παλαιότερα, την ρεαλιστική αληθοφάνεια χρησιμοποιούσαν οι ζωγράφοι για να δηλώσουν με παραστατική ευκρίνεια το νοηματικό περιεχόμενο της εικόνας, όχι μόνον μέσα από την σαφήνεια των οριζομένων της, αλλά και μέσα από τους συνειρμούς, τις παραπομπές και τις υποθέσεις που μπορούσε η αφετηρία αυτής της σαφήνειας να προκαλέσει ως κινητήριο έναυσμα για την φαντασία του θεατή. Αργότερα η ρεαλιστική αληθοφάνεια χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα υπέρβασης όσων στοιχείων από την πραγματικότητα παρουσίαζε. Σήμερα, όταν ο καλλιτέχνης διαθέτει εξαίρετη σχεδιαστική ικανότητα και χρωματική ευαισθησία, ο ρεαλισμός παρουσιάζεται ως εκφραστικό ιδίωμα, στην περίπτωση που επιδιώκεται ο ρεαλιστικός αισθησιασμός με ταυτόχρονη την υπονόμευση της ασφάλειας, αναφορικά με την θέαση των απεικονιζόμενων και την αποκαθηλωτική τους υπέρβαση.

Δεν είναι μολαταύτα η εικόνα στην οποία εστιάζεται το ενδιαφέρον. Είναι ο τρόπος απόδοσής της και τα στοιχεία που την συναρτούν.

Ο Στάθης Ανδρουτσάκης έχει εδώ και χρόνια αποδείξει τις γνώσεις, τις ικανότητες και τις δεξιότητες που διαθέτει, σχετικά με την διαπραγμάτευση των εικονιστικών μορφών. Επιλέγει τα τμήματα που θα προβάλλει όπως επίσης τον τρόπο, τον ρυθμό και το ύφος που θα τα αποδώσει. Εμπνέεται συνήθως από τα γυναικεία πρότυπα που προέρχονται από τον χώρο της μόδας, του χορού, αλλά και της καθημερινότητας. Στα έργα του συνδυάζει το σχέδιο (που διατηρεί εν μέρει την αυτονομία του), με το τοπικό τονικό χρώμα, δημιουργώντας ένα επιπρόσθετο puzzle από λαβυρινθώδεις γεωμετρικούς σχηματισμούς. Σημασία επιπλέον αποκτούν τα μνημειακά του μεγέθη, σε σχέση με τις αποστάσεις και η εσωτερική κίνηση καθώς και ο παλμός που αποκτούν οι συνθέσεις του, οι οποίες χαρακτηρίζονται επί το πλείστον για τα pop art γνωρίσματά τους.

Αισθησιασμός και μυστήριο, λάμψη και τρυφερότητα, λυρισμός και ρωμαλεότητα, τόλμη και λακωνικότητα μας μεταδίδουν οι βηματισμοί, οι μεταθέσεις, οι κινήσεις και οι στάσεις των σωμάτων του, που πολιορκούνται από ένα φως διεισδυτικό και ταυτοχρόνως περιθάλπον. Το ύφος κυρίως των μορφών, μέσα από την προβολή της αποσπασματικότητάς τους και τους ρυθμικούς μετατονισμούς των χρωμάτων τους, διασυνδέουν το πλαισιωτικό περιβάλλον με τα σώματα και από την άλλη πλευρά τα σώματα με την χυμώδη ζωντάνια που μεταδίδουν, η οποία προσδιορίζεται ως συντονιστική, αναφορικά με τις παλμογενετικές ιδιότητες που αποκτά το περιβάλλον. Η πτυχολογία των υφασμάτων και η υφή τους υποβάλλει απτότητα που αντανακλά στη σάρκα. Όλα παρουσιάζονται διάφανα και ταυτοχρόνως αινιγματικά, οικεία και την ίδια στιγμή άπιαστα και φευγαλέα, φανερά και παραλλήλως αφανέρωτα.

Ο ρυθμός δεν είναι επιφανειακό μόνον γνώρισμα των έργων αυτών. Είναι και εσωτερικό τους συστατικό.

Μορφές – είδωλα κυοφορούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα γύρω τους, εκκολάπτοντας μια εξωλεκτική επικοινωνία μαζί μας. Φώτα και σκιές, ημιτόνια και άξονες, διαβαθμίσεις και ρυθμικοί σχηματισμοί γειώνουν και ταυτοχρόνως υπερακοντίζουν τον αισθησιασμό και τον διάχυτο αλλά υπαινικτικό ερωτισμό, καλλιεργώντας την διάθεση εκ μέρους του θεατή, να αρθεί πίσω και πέρα από τις συμβάσεις της οπτικής εμπειρίας, προς την επιθυμία για διαρκείς αναζητήσεις και ανιχνεύσεις στο υποσυνείδητο, που συνεχώς μετασχηματίζεται.

Ρεαλιστής ζωγράφος, ο Στάθης Ανδρουτσάκης δουλεύει με λάδι σε καμβά και χρησιμοποιεί την πρακτική της σειράς, δηλαδή παρουσιάζει διαφορετικές θεματικές ενότητες: τα εργοστάσια, τις γυναίκες, την Αθήνα… Η ανάγκη του είναι να παρουσιάσει εικόνες γνώριμες για το θεατή μεταμορφώνοντάς τις σε δυνατά σύμβολα. Με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στη φόρμα και το χρώμα, τη σκιά και το φως, η ζωγραφική του χαρακτηρίζεται από μια τέλεια αρμονία χάρη στην ακρίβεια, τη γεωμετρική τάξη και τη λεπτομέρεια. Μετά την πρώτη ανάγνωση που υποδηλώνει ρεαλισμό και ανθρωποκεντρική ζωγραφική, παρατηρούμε μια αρχιτεκτονική δομή τέτοια όπου κάθε στοιχείο παίζει το ρόλο που από την αρχή επέλεξε ο καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας αυστηρά πλαστικά μέσα. Άλλοτε δουλεύοντας με μοντέλο και άλλοτε από φωτογραφία, φτιάχνει έργα που θέτουν ερωτήματα σχετικά με την τέχνη και την ανθρώπινη ταυτότητα.
Τα εργοστάσια δεν μπορούν παρά να είναι μια πρόκληση για τον καλλιτέχνη: οι διακυμάνσεις του φωτός οι ποικίλες χρωματικές θερμοκρασίες και οι γεωμετρικές φόρμες προσφέρονται απλόχερα στην υπηρεσία της δημιουργίας. Οι χώροι που απεικονίζονται στήνονται με βάση τις έντονες γεωμετρικές φόρμες καθώς και τις σχέσεις ισορροπίας ανάμεσα σε θερμά και ψυχρά χρώματα. Μηχανές, εγκαταλελειμένα εργοστάσια, κενά κτίρια όπου στεγάζεται η ανθρώπινη γύμνια είναι ορισμένα από τα θέματα του. Σε επίπεδο εικόνας, ο τρόπος έκφρασής του μοιάζει κάποιες φορές να είναι ένας διάλογος με τον μεγάλο πρωτεργάτη του ρεαλισμού, τον Edward Hopper, ο οποίος ζωγραφίζει εσωτερικούς χώρους που συγκεντρώνουν την απόλυτη μοναξιά και τη βαθιά θλίψη ανδρών και γυναικών. Άνθρωπος και μηχανή είναι η πρώτη ανάγνωση του έργου του. Οι άνθρωποι άλλοτε παρουσιάζονται γυμνοί και άλλοτε έχοντας κάποια ιδιότητα ( όπως στο έργο Σουίτα όπου ο πρωταγωνιστής παίζει βιολοντσέλο). Η γεωμετρία του χώρου γίνεται αισθητή με κάθε τρόπο: τα δοκάρια ως κάθετες γραμμές, τα ορθογώνια παράθυρα, τα στρογγυλά γρανάζια… Δεν είναι παρά η λογική και η τάξη, με τις αυστηρές γεωμετρικές γραμμές της, σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση, με τις καμπύλες της και το φθαρτό που διαθέτει. Τα γυμνά του, λιτά, έρχονται κόντρα στα βιομηχανικά του τοπία στα οποία μοιάζει να αναζητά την αίσθηση της τραχύτητας, εκείνο το κομμάτι της πραγματικότητας απ΄το οποίο λείπει η ανθρώπινη ευαισθησία.
Οι ονομασίες των έργων προσθέτουν νόημα στην ανάγνωση τους: Εύα, Αδάμ και Εύα, Άγγελος.
Πρόκειται άραγε για μια δεύτερη Αναγέννηση όπου οι πρωτόπλαστοι και ο άγγελος που συναντάμε σ΄έναν Masaccio το 1427 γίνονται άνθρωποι του σήμερα και αναμετριούνται με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική προοπτική;
Όταν ζωγραφίζει τις γυναίκες του, παίζει ανάμεσα στην πραγματική τους φύση και την πλασματική. Φυσικές γυναίκες, σε διάφορες στάσεις, με κουρασμένα πρόσωπα και αληθινά σώματα, είναι μερικές από τις γυναίκες του. Οι υπόλοιπες προέρχονται από φωτογραφίες που βρίσκει σε περιοδικά και οι οποίες εμφανίζονται χωρίς πρόσωπο, σε στάσεις που απαιτεί η μόδα, με έντονα χρώματα, σε μία ποπ αισθητική. Μια σύγκριση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα είναι το θέμα του. Βαλμένες πλάι πλάι, οι γυναίκες αυτές δεν μοιάζουν σε τίποτα. Οι πρώτες παρουσιάζονται με απλότητα και με έναν υπαινικτικό ερωτισμό ενώ οι δεύτερες με ψυχρότητα, ως απρόσωπα σύμβολα του σεξ.
Όταν ζωγραφίζει την Αθήνα, αυτό που κυριαρχεί στη ζωγραφική του είναι οι φόρμες και το χρώμα, ενώ ο βαθμός του ρεαλισμού εξαρτάται από το πως χρησιμοποιεί το φως στα έργα του. Με τον ίδιο τρόπο που εξαπλώνεται η Αθήνα προς όλες τις κατευθύνσεις, με τον ίδιο τρόπο τη ζωγραφίζει και πάνω στην κορνίζα του έργου. Σαν θέμα, δεν είναι καινούριο, όμως ο τρόπος με τον οποίο αποδίδει την εικόνα της πόλης είναι ξεχωριστός: αν και προέρχεται από βαθιά παρατήρηση, μοιάζει να έχει ζωγραφιστεί ελεύθερα όσον αφορά στο σχέδιο και στα χρώματα. Μέτρο, καθαρότητα, φως είναι τα πρώτα στοιχεία που παρατηρείς. Συνδυάζει με καθαρά προσωπικό τρόπο το ελληνικό φως με τις κατακτήσεις της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας και, με ουσιαστική γνώση της ακαδημαϊκής παράδοσης, προχωράει σε μία ολωσδιόλου προσωπική σύνθεση.
Ζωγράφος παραστατικών τάσεων και ρεαλιστικών διατυπώσεων, οδηγείται σε μια ζωγραφική περισσότερο πνευματική παρά ενστικτώδη, έχοντας εξαιρετικά εκφραστικά αποτελέσματα.

Ήρα Παπαποστόλου

Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στη Ελλάδα και στο εξωτερικό, στη Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας και στην Πινακοθήκη Βιάννου

ΟΜΑΔΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
1979 Εκπολιτιστικός Σύλλογος Νέων Βριλησσίων
1980 Νεστόρεια – Πολιτιστικές Εκδηλώσεις – Χώρα Τριφυλίας
1981 7^η Συνάντηση Νέων Δημιουργών-Καλλιτεχνικό & Πνευματικό Κέντρο ΩΡΑ – Αθήνα
Νεστόρεια – Πολιτιστικές Εκδηλώσεις–Χώρα Τριφυλίας
1982 Έκθεση 117 Ελλήνων Ζωγράφων – Αίθουσα Γλυπτών Ωδείου Αθηνών
Νεστόρεια – Πολιτιστικές Εκδηλώσεις – Χώρα Τριφυλίας
1983 Αίθουσα Τέχνης ΑΝΤΗΝΩΡ – Αθήνα
Αίθουσα Τέχνης ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣΧ., Αθήνα
ΝΕΛΕ Λάρισας– Ομάδα Διάδοσης Σύγχρονης Τέχνης
Αίθουσα Τέχνης ΑΝΤΗΝΩΡ, Αθήνα
Αίθουσα Τέχνης ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ Χ, Αθήνα
1984 Αίθουσα Τέχνης ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ Χ, Αθήνα
Αίθουσα Εκπολιτιστικού Συλλόγου Φαρσάλων
Γκαλερί ΥΔΡΟΧΟΟΣ, Αθήνα
1.Πνευματικό Κέντρο Δήμου Καλαμάτας
2.Πανελλήνια Καλλιτεχνική Έκθεση – Εκθεσιακό Κέντρο ΟΛΠ, Πειραιάς
1.9 Πατρινοί Καλλιτέχνες – Πινακοθήκη Δήμου Πατρών
9 Πατρινοί Καλλιτέχνες – Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων
1997 Φεστιβάλ Τέχνης Νεστόρεια ’97 – Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χώρας Τριφυλίας
1998 ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Λιθογραφίες , Πάτρα
ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Terra Patria , Πάτρα
1999 ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Τέσσερις Εποχές / Αντικείμενα Τέχνης, Πάτρα
2000 ΔΡΟΣΕΡΙΚΟ , Πάτρα
ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Terra Patria II, Πάτρα
2001 Δημοτική Πινακοθήκη Δήμου Χίου
MILLENNIUM, Πάτρα
2002 MILLENNIUM, Πάτρα
Γκαλερί ΕΚΦΡΑΣΗ – Γλυφάδα , Αθήνα
Γκαλερί ΠΑΛΙΣΣΑΝΔΡΟΣ, Μύκονος
ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Terra Patria III – AίθουσαΑΙΓΛΗ, VESO MARE, Πάτρα
2003 Γκαλερί ΠΑΛΙΣΣΑΝΔΡΟΣ, Μύκονος
2003 ΔΡΟΣΕΡΙΚΟ – « Σχέδια Φίλων », Πάτρα
2003 ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Πάτρα
2004 ΔΡΟΣΕΡΙΚΟ – Μάσκες, Πάτρα
2004 Έκθεση Cheap-Art για το Καρναβάλι / Καρναβαλικό Κομιτάτο Πάτρας
2005 ΔΡΟΣΕΡΙΚΟ –« Το Σώμα », Πάτρα
2005 ΔΡΟΣΕΡΙΚΟ – BIOMHXANIKA- Ανδρουτσάκης / Παπαδόπουλος, Πάτρα
2006 Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, Αθήνα
2008 ΤΑ ΚΑΜΜΕΝΑ, ΔΕΠΑΡ – Εστιατόριο ΔΡΟΣΕΡΙΚΟ, Αραχωβίτικα Αχα.ΐας
2008 Φεστιβάλ ΝΕΣΤΟΡΕΙΑ, Χώρα Τριφυλίας
2010ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Πάτρα
2010 CUBE, Πάτρα
2012 ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Πάτρα
2012 CUBE, Πάτρα
2013 Epsilon Art Gallery, Λουτράκι
2013 Προσφορά – Συμμαχία για την Ελλάδα – Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών
2013 3^rd Biennale of Printmaking, “Konstantin Brancusi Art Center”, Κισινιόφ, Μολδαβια
2014 ΑΕΝΑΟΝ, Γκαλερί, Αθήνα
2014 Αθηναΐς, ΟΥΝΕΣΚΟ
2014 Αθηναΐς, Έκθεση για την πόλη της Κυπαρισσίας
2015 Πνευματικό Κέντρο Δήμου Κηφισιάς, Έκθεση για την Επιστροφή των Γλυπτών τουΠαρθενώνα
2015 Περί Έρωτος, Πινακοθήκη Γρηγοριάδη, Νέο Ηράκλειο
2016 Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών
2017 Γκαλερί Χρυσόθεμις, Αθήνα
2017 Δημοτική Πινακοθήκη Σύρου
2018 Ex Libris, Αθήνα
2018 Βασιλική Αγίου Μάρκου, Για τα 100 Χρόνια του ΚΚΕ, Ηράκλειο
2019 Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο Δήμου Ηρακλείου, Ηράκλειο
2020 9 Καλλιτέχνες από την Ελλάδα, Project PARER NO LIMIT, Πρζέμισλ, Πολωνία

ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
1999 ΔΡΟΣΕΡΙΚΟ, Σχέδια, Πάτρα
2001 Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης ΟΜΜΑ,Χανιά
Γκαλερί ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ, Πάτρα
2002 ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Πάτρα
2003 Γκαλερί ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ, Αθήνα
2004 Γκαλερί ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ, Κατερίνη
2004 ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Πάτρα
2005 ΠΕΡΙΤΕΧΝΩΝ, Αθήνα
2007 ΓΚΑΛΕΡΙ ΤΗΣ ΕΡΣΗΣ, Αθήνα
2009 Φεστιβάλ ΝΕΣΤΟΡΕΙΑ, Χώρα Τριφυλίας
2010 ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΙΙ, Παλαιά Δημοτικά Λουτρά-Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας
2013 ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Πάτρα
2014 EpsilonArt Gallery, Λουτράκι
2014 Στιγμές και Όψεις, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών
2014 Φεστιβάλ Τεχνών Κορώνης, Σε μια Κοινή Διαδρομή / Στάθης Ανδρουτσάκης-Ελένα Γκάρστεα
2016 Γκαλερί ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ, Αθήνα