Με το φεγγάρι άπτεσαι στο χάος σημασίες
κι όλες οι εν δυνάμει σου ζωές
πλημμυρίζουν το κρανιακό του όρυγμα,
πλέοντας μαζί τα πρόσωπα,
ασχεδίαστα
από ανθρώπινες παύσεις,
ευνοϊκά ενωμένα
σε ακτινοβόλα σκέψη
δεν σε πληγώνει η βαρύτητα,
ούτε και οι διάττοντες αστέρες
που σκόνισαν μέσα σου
άφθαστους κύκλους,
στην ερμηνεία των ιδεών του
μεγαλουργείς έξω απ΄ το πλασμένο αίμα,
επιμηκύνεσαι στο μυζητικό σύμπαν
ακέραιο φέρνοντας στο μάγουλοτο αιωρούμενο φιλί του φεγγαριού.
Η μοναξιά των ουρανών
Κάθε που ο άνθρωπος γεννιέται
μαζί γεννιέται το φεγγάρι
ως ο αμέτρητος μικρός κόσμος,
κρυφοκοιτάζει τους ήλιους
διώχνοντας ύπνο απ΄ τα πλευρά
τη ζέση αναμένοντας μιας αίσθησης,
πνοή ζαλίζοντας τα χαρισμένα του στήθη
και με τα χείλη ορμώντας σε ευφωνίες
ακμάζουν στο άγγιγμα
οι τρυφερότητες
η γέννηση του μια ηθελημένη κάθοδος
στις περατές αυλές
και στα μπαλκόνια,
φταίει που τη μοναξιά των ουρανών φοβήθηκε.
Ερωτικό σχεδίασμα
Επάνω σε γυαλιά τριμμένων βράχων
με αίμα απ τους πυρήνες των καρπών
να σε προσθέσω στις μορφές των αθανάτων
σχεδιάζοντας σε με χέρι απτό, ερωτικόν
Κάθε σου σχήμα που θα ορίζει το έμβιο χρώμα
σαν τελειώνει να οικειώνεται τη γη
φύση να στέκεται ανώτερη απ΄ το χώμα
μα ίση στην ίριδα και στην αχίλλεια τη λευκή.
όσο απλώνονται οι φλεβικές μου ρίζες
και φύλλο αυξάνεσαι σε πλάτωμα κορμιού
φως να συνθέτεις στο νερό του φεγγαριού
για να με θρέφει το οξυγόνο σου τις νύχτες.
Η Μαρία Τζίκα κατάγεται από τη Χαλκιδική και μεγάλωσε στον Πολύγυρο όπου και διαμένει. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας. Έχει εκδώσει δύο ποιητικά βιβλία , το «Ελαττωματικό χώμα»( Το Κεντρί,2015) και το «Μισός Θεός» (Βακχικόν,2019). Ποιήματα της έχουν ανθολογηθεί και δημοσιευτεί σε ποικίλα διαδικτυακά κι έντυπα μέσα. Προσφάτως, έργα της συμπεριλήφθηκαν στην ανθολογία «Ποιήματα του 2019»( εκδόσεις Κοινωνία των (δε)κάτων) και στην ανθολογία «Το άλλο μισό του ουρανού: Ελληνίδες ποιήτριες του 20ου αιώνα» (Εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ)