7 + 1 Ποιήματα για το Culture Book από επτά (7) και έναν (1) ποιήτριες και ποιητές που με δόκιμο τρόπο ο καθένας και η καθεμία με το δικό τους τρόπο συνομιλούν με την ποιητική τέχνη. Σε αυτή την ενότητα καταγράφουμε ποιήματα που δεν τα έχουν δημοσιεύσει ακόμα οι δημιουργοί τους: Μαρία Χρονιάρη, Μαρία Σκαντζουράκη, Χρύσα Καραβασίλη, καθώς και ποιήματα από το Ημερολόγιο Ποίησης 2021 με τον τίτλο Ημερολόγιο Ποίησης 2021 – Με το βλέμμα των παιδιών και φωτογραφικό υλικό του Μάριου Λώλου των εκδόσεων Άπαρσις. Με κριτήριο που περιγράφει κάθε φορά την συγκρότηση της ενότητας 7+1, η επιλογή των πέντε ποιημάτων από την συγκεκριμένη έκδοση έγινε από τον Αντώνη Δ. Σκιαθά που μαζί με τον Κώστα Καναβούρη και Βερονίκη Δαλακούρα ανθολόγησαν τα ποιήματα αυτής της ανθολογίας. Δημιουργοί των πέντε αυτών ποιημάτων είναι οι: Μανόλης Πολέντας, Βάνια Σύρμου, Γιάννης Σ. Βιτσάρας, Έφη Καλογεροπούλου, Νίκος Δασκαλόπουλος.
Ο καθένας και η καθεμία τους με τον τρόπο τους έχουν καταγραφεί στη σύγχρονη Λογοτεχνική ιστορία της χώρας μας. Έχουν διαφορετική βιολογική ηλικία και Λογοτεχνική ιστορία. Ανήκουν σε διαφορετικές λογοτεχνικές τάσεις και “γενιές”, έχουν όμως τον δικό τους “μύθο” όταν συνοδοιπορούν με την τέχνη του Ομήρου.
Να σημειώσουμε πως θεωρήσαμε υποχρέωσή μας (πώς αλλιώς άλλωστε όταν ομιλούμε για λογοτεχνία) να αποδεχτούμε τον τρόπο χρήσης των σημείων στίξης και των γραμματικοσυντακτικών κανόνων του κάθε συγγραφέα.
Καλή ανάγνωση!
Αντώνης Δ. Σκιαθάς
Γιάννης Σ.Βιτσαράς
Η λήθη
Η λήθη του απογεύματος
Τα πόδια της τεντώνει.
Η παιδικότητα στο βάθος
Ομίχλη που ολοένα δυναμώνει.
§
Νίκος Δασκαλόπουλος
View-master
Αυτό το παιδί, κοιτάζει ναρκισσιστικά
μια φωτογραφία του στην οποία κοιτάζει
μια φωτογραφία του.
Όλες στο ίδιο γραφείο που κάθεται και τώρα.
Παιδί παιδιών, αυτό, δηλαδή ένα παιδί
με παιχνίδια που τα φροντίζει και τα
προσέχει, μαθαίνει σιγά- σιγά ότι τίποτα όταν
χαλάει δεν επιδιορθώνεται πλήρως— το «σαν καινούργιο»,
που του έλεγαν ότι θα γίνει, δεν υπάρχει.
Κι όμως, το παιχνίδι που χάλασε ενώ εκείνος το αγαπούσε,
τώρα, έφτιαξε από μόνο του και είναι πράγματι σαν καινούργιο.
Ή μπορεί να μην έφτιαξε, ακριβώς, μια λέξη είναι κι αυτή άλλωστε, χρειάζεται
τις άλλες· μπορεί απλώς να λειτουργεί μ΄ έναν νέο τρόπο.
Μ΄ έναν τρόπο είναι καινούργιο.
§
Έφη Καλογεροπούλου
Σφάλμα τυχαίας διαδρομής
Είμαστε η χαμένη δυνατότητα
οι λέξεις που δε γίναμε
τα παιδιά που πέφτουν απ’ τα όνειρά μας
ξημερώματα
οι δρόμοι τα αδιέξοδα και οι ατέλειωτες
χειρονομίες τους
οι άδειες θέσεις δίπλα στου τρένου
το παράθυρο
Είμαστε το λίγο
του χρόνου το ελάχιστο
Το ολομόναχο του κόσμου
είμαστε
η σκόνη του σκοτωμένου χρόνου
§
Χρύσα Καραβασίλη
ΠΟΙΗΜΑ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟ
ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ
Κοιμήσου εσύ,
κι εγώ θα κάνω πως δεν υπάρχεις.
Θέλω να χορέψω πάνω στο γυάλινο πάτωμα που έστρωσες.
Με ηδονίζει ο κρότος από τις πατούσες μου πάνω σε κρύσταλλα κομμάτια.
Σε τρέφω με το αίμα μου,
Κοίτα,
μπορώ και μόνη μου.
Κοιμήσου εσύ
και θα τα βρεις όλα στη θέση τους.
Δεν θα κόψω τα κλαδιά που φύτεψες στην κάμαρη.
Μεγαλώνουν από τον ξεφούσκωτο ήλιο σου και σκέψου,
ίσα που τα ποτίζω αλμύρα.
Κοίτα,
δεν πιάνω πολύ χώρο.
Κοιμήσου εσύ,
και δεν θα σου χαλάσω το όνειρο.
Μήνυσα στις πόρνες να έρθουν νωρίς απόψε.
Πέταξα τη σάρκα μου στα σκυλιά να μην σε αναζητήσει,
θα γλείφω μόνο το πληκτρολόγιο που λέρωσες με το σπέρμα σου.
Κοίτα,
αυνανίζομαι.
Κοιμήσου εσύ
κι εγώ θα θυμηθώ γιατί μ΄ αγάπησες.
Θα γυρίσω ανάποδα τον κόσμο να σε βρω.
Εξαγοράζω τους φόβους μου στο διάολο,
συνήθισα μαζί του και δεν θέλω να γλυτώσω.
Κοίτα,
μένω εδώ.
Κοιμήσου Εσύ, σε παρακαλώ, σπρώχνω το χρόνο.
§
Μανόλης Πολέντας
In absentia
Περάσανε από την άλλη πλευρά
βγήκανε έξω από τα τείχη
σωπάσαν για να μην πληρώσουν
τα αμαρτήματα. Κουβάλησαν το βάρος
του χρέους τους όσο μπορέσαν
πάνω από τις πληγές τους
οι άνθρωποι.
Ποιοι, θε μου, μάτισαν τις αποστάσεις;
Ποιοι ακύρωσαν τα ελέη;
Μοιάζει να είν’ αργά
και ο κόσμος δεν είναι μεγαλύτερος
οι μάχες που δεν έμοιαζαν να χάνονται
χαθήκαν όπως η αξία που φέρουν τα ψεύτικα χαμόγελα
κι εσύ δεν πρόλαβες – ναι, απέτυχες κι εσύ
να συντηρήσεις του φωτός σου τις δυνάμεις.
Οι κερασιές ανθίζαν
την ίδια ώρα που οπισθοχωρούσαν οι δυνάμεις.
Η ιδέα και η ελπίδα.
Μόνος τώρα, να, γνέφω στα ωραία και αληθή
με τόσες απώλειες σε έμψυχο υλικό.
§
Μαρία Σκαντζουράκη
Άνοιξη 2020 μ.Χ.
Μπήκε η άνοιξη στο σπίτι
Φορούσε μάσκα χειρουργείου
Κόμιζε δώρα περιορισμού
Μία δόση αντισηπτικής αισιοδοξίας
Και μιαν επίφαση ελεύθερης επιλογής
Ποιοι να ζήσουν
Ποιοι να πεθάνουν
Σε λευκά δωμάτια νοσοκομείου
Άδειοι οι δρόμοι τις ώρες της αιχμής
Μεσημβρινά τοπία ερημικά
Δελτία απογευματινά μετρούν
Τη θνησιμότητα της γης
Και οι νεκροί
Βαριά χτυπήματα
στους τοίχους του εγκλεισμού.
Ποτέ δεν περιμέναμε πως μία άνοιξη
Θα ήτανε για μας τόσο κλειστή.
§
Βάνια Σύρμου
Τρία χαϊκού για ένα παιδί
Σφιχτά στη φούχτα
θησαυρό κρατάς κρυφό
βὠλους διάφανους.
Μπἀλα φθαρμένη
ο κόσμος στα χέρια σου∙
πἐτα την μακριά.
Σιωπά ο χρόνος∙
το ακίνητο βλέμμα σου
μου χαμογελά.
§
Μαρία Χρονιάρη
Ανύποπτα
Άρχισα να γράψω
ένα ποίημα για σένα
αλλά δεν ήξερα που να βάλω τον τόνο
στις λέξεις «μοναξια, αγαπη, σιωπη,
κουραστηκα, ποναω, μεινε,
φυγε μα παντα κρατα με»
Να σου πω
πως τα ρήματα είναι
πότε διασώστες και πότε ίλιγγος
που σε τραβούν να πέσεις
Απ’ τη γεωγραφία του προσώπου σου
έσταζε ένα πείσμα σαν αλήθεια
που επιμένει στο ψέμα
και θύμωνα μαζί σου
γιατί όλο σου έδειχνα
μα εσύ αρνιόσουν να δεις
Και στο δωμάτιο άρχισε να χιονίζει
μήνα Ιούλιο από τη σταθερή
έλλειψη θερμοκρασίας που γεννάει
πάντοτε το σφαγιασμένο μαζί
Πίνακας: The-power-of-attragtion, Φώτης Ασπρομάτης