7 + 1 Ποιήματα για το Culture Book από επτά (7) και έναν (1) ποιήτριες και ποιητές που με δόκιμο τρόπο ο καθένας και η καθεμία με το δικό τους τρόπο συνομιλούν με την ποιητική τέχνη. Σε αυτή την ενότητα καταγράφουμε ποιήματα που δεν τα έχουν δημοσιεύσει ακόμα οι δημιουργοί τους.
Οι συμμετέχοντες ποιήτριες και ποιητής για τον μήνα Σεπτέμβριο είναι: Γεωργία Γιώτα, Αλκμήνη Καισαρίδη, Σπύρος Κατηφόρης, Γιώργος Κουτούβελας, Σάββας Λαζαρίδης, Αυγή Λίλλη, Ιωάννα Λιούτσια, Αρεταίος Μπεζάνης. Ο καθένας και η καθεμία τους με τον τρόπο τους έχουν καταγραφεί στη σύγχρονη Λογοτεχνική ιστορία της χώρας μας. Έχουν διαφορετική βιολογική ηλικία και Λογοτεχνική ιστορία. Ανήκουν σε διαφορετικές λογοτεχνικές τάσεις και “γενιές”, έχουν όμως τον δικό τους “μύθο” όταν συνοδοιπορούν με την τέχνη του Ομήρου.
Να σημειώσουμε πως θεωρήσαμε υποχρέωσή μας (πώς αλλιώς άλλωστε όταν ομιλούμε για λογοτεχνία) να αποδεχτούμε τον τρόπο χρήσης των σημείων στίξης και των γραμματικοσυντακτικών κανόνων του κάθε συγγραφέα.
Καλή ανάγνωση!
Αντώνης Δ. Σκιαθάς
Γεωργία Γιώτα
Κληροδότημα
Ένα λιβάδι γεμάτο παπαρούνες
Ένα χωράφι σπαρμένο μαργαρίτες
Μια θημωνιά γεμάτη χρώματα
Πράσινα και κόκκινα σεντόνια απλωμένα στον ήλιο να στεγνώσουν
Η απεραντοσύνη του γαλάζιου
Η ευγνωμοσύνη του ήλιου
Και κάπου εκεί η αγνωμοσύνη των ανθρώπων
για τη μήτρα της ζωής, το μυστήριο που επαναλαμβάνεται,
το θαύμα που ανατοκίζεται κάθε φορά που μια αχτίδα φωτός
λικνίζεται στην πίστα του ουρανού, προκαλώντας το σύννεφα,
ερωτοτροπώντας με την αθανασία.
Είναι δύσκολο να παλεύεις να κρατηθείς στον αφρό
Είναι όμως δυσκολότερο να αντιμάχεσαι την ταπεινότητα του ανθρώπου
Είναι επώδυνο να αντιστέκεσαι στα ηχηρά και πολλά υποσχόμενα
τραγούδια των Σειρήνων, την ώρα που επιλέγεις να περάσεις ανάμεσά τους
Είναι όμως επαχθέστερο να κοιμάσαι τις νύχτες αγκαλιά με άλικα ρόδα.
Μεθάς από το λεπτό τους άρωμα, ζαλίζεσαι από τη σπάνια ομορφιά τους
Κι ούτε που προσέχεις τα αγκάθια εκείνα τα μικρά
Πώς καμουφλάρονται πίσω από το ντελικάτο φύλλο
Μη λησμονείς. Είσαι πλασμένος για τον ανήφορο
Μην αρκείσαι να σέρνεις τα βήματά σου στη βεβαιότητα της πεδιάδας
Θυμήσου. Κληρονόμησες κάτι σπουδαίο και τρανό
Μην καταδέχεσαι να κληροδοτήσεις τίποτε λιγότερο
από ένα αμπέλι ουρανό και ένα χωράφι ελπίδα.(Γ.Γ.)
§
Αλκμήνη Καισαρίδη
ΑΝΟΙΞΗ
Η Άνοιξη δεν έχει πληθυντικό.
Φθινόπωρα, χειμώνες, καλοκαίρια
Άνοιξη.
Στέκεται άκλιτη στους γύρους των αιώνων
Αγία
που καρτερά την ώρα της
Μάνα
που βλέπει τα τέκνα της να ξεψυχούν
Θεά
που τα ξαναγεννά
Φωτιά
που μας σαρώνει.
Η Φωτιά δεν έχει βαρύτητα.
Έλκεται με μανία προς τα πάνω
χτυπά με λύσσα τα τρεμάμενα χεράκια της
να ξεδιψάσουν
γλείφοντας το φεγγάρι
Τις νύχτες
με τα παγωμένα χέρια.
Οι Νύχτες μου δεν έχουν τέλος
Σαν κατακάθι στέκονται στον πάτο της ημέρας
πηχτές, πικρές κι ατέλειωτες
το δάχτυλο χώνω μες στο πυκνό κενό τους
Την πίκρα τους να καταπιώ
τα Μαύρα μας να ενώσω.
Κι εσύ, δεν έχεις όρια
και πώς να σε ορίσω
μήτε Άνοιξη μήτε Φωτιά
μήτε Σκοτάδι που σέρνει τ’ άστρα
Φύλακας Άγγελος θαρρώ.
Μια φεγγαριού αντανάκλαση
στη θάλασσα απάνω.
Που είναι ορατή
μα ανύπαρκτη.
§
Σπύρος Κατηφόρης
Αφαίρεσε το θάνατο από τα πουλιά
και ό,τι αιωρείται
μην τα σκοτώνεις
εδώ όλοι απαγγέλουν
πτήσεις από όνειρο
και μόνο οι δρόμοι μένουν να θυμίζουν
το χαμό.
(5/9/2021)
§
Γιώργος Κουτούβελας
Παζλ
I
Τα κομμάτια του ήταν διάσπαρτα σε όλο το σπίτι
πάνω στα έπιπλα, μέσα στις μαξιλαροθήκες, μπλεγ-
μένα στη χτένα με τις τρίχες.
Ψηλάφησα μερικά από περιέργεια‧ το ένα θα μπορούσε
να είναι από το πόδι της‧
ένα άλλο είχε παράλογο σχήμα-
δεν ταίριαζε πουθενά,
το τελευταίο ήταν από μία σκέψη
που κάναμε ταυτόχρονα ενώ κοιτούσαμε τον ουρανό.
II
Εκείνο το βράδυ έλειπε το φεγγάρι‧ είχε
σκορπίσει αθόρυβα σε χιλιάδες άστρα‧
την κοιτούσα ενώ τους άλλαζε θέση με
τα δάχτυλά της‧
προσπαθούσε
-η αλαφροΐσκιωτη-
να φτιάξει μια πανσέληνο χωρίς να της
λείπει κανένα κομμάτι.
ΙΙΙ
Αποκοιμήθηκε και τα κομμάτια του παζλ
απέμειναν διάσπαρτα‧ τα μάζεψα ένα-ένα‧
όπως μαζεύει ο πλανόδιος
την απούλητη πραμάτεια του από το πεζοδρόμιο
την ώρα που δύει ο ήλιος.
IV
Θα σου δώσω τον κατακερματισμένο
σου εαυτό σε συσκευασία παζλ‧
μήπως ασχοληθείς μαζί του.
§
Σάββας Λαζαρίδης
Νοτιοανατολική Αποβάθρα
Τις έβλεπες να περπατούν για μέρες
ακροβατώντας σε αυτό που ήταν παρελθόν.
Η ιστορία τους μέσα στη χρησιμότητα
των πρωινών που δεν ξημέρωναν
στις πόλεις που είχαν ονειρευτεί,
άλλαζε τη μορφή τους χαράζοντας
μια αδιόρατη ευτυχία στα χείλη τους.
Δεν θα τις είχα ονειρευτεί αν δεν είχαν μάτια,
αν έσβηναν τις ουλές από τα πρόσωπα τους
αγκαλιασμένες σε παραθαλάσσια παγκάκια,
αν δεν αγαπούσα το γραφικό χαρακτήρα
της κόρης μου καθώς χαμογελούσε
εγκλωβισμένη στο όραμα μιας δεύτερης ευκαιρίας
που δεν έχει το σχήμα βάρκας ή φουσκωμένης
παιδικής κοιλιάς, χωρίς πνοή να δείχνει τα αστέρια.
Τώρα με τις τσέπες άδειες από όνειρα,
σιωπηλός πάνω από μια κούπα ζεστό γάλα
σκαρφίζομαι νανουρίσματα επιβεβαιώνοντας
κατάπληκτος αυτό που δεν αντέχει άλλο,
ρημαγμένο καθημερινά από άκρατους πόθους
μιας δειλίας ανεκπαίδευτης στις παύσεις
§
Αυγή Λίλλη
Του μπάνιου
Κραγιόν, προϊόντα για απαλά μαλλιά,
πέντε-έξι μάσκαρα, παλέτες με φλούο,
παλ, smokey σκιές πετάω και κρούω
τον κώδωνα: χώρος δεν είναι για παλιά
καλλυντικά το ραφάκι του μπάνιου. Ας μην
πειραματιζόμαστε: με την υγρασία
και τα χρόνια καμιά πλέον ουσία
δεν μένει∙ μονάχα μια δυσάρεστη οσμή.
Snow white cream, οξύ υαλουρονικό
συσκευασίες αραδιάζω μιας χρήσης,
αμπούλες high lifting με φύκια, ορό φιδιού
ή σαλιγκαριού έκκριμα, μάσκες επίσης,
ενυδατικές για τη χήνα του ματιού:
σε διάταξη φτηνά μπιμπελό. Τραγικό.
02/2020
§
Ιωάννα Λιούτσια
Ο έρωτας
ο έρωτας
πυρακτωμένο σίδερο στη μέση
ξάφνιασμα στην αρχή
αναστενάγματα
καμένη σάρκα
αναφιλητά
στο τέλος πόνος
μία σφραγίδα έγκαυμα
ο έρωτας
ένα αυλάκι που κυλά η μνήμη
κι αναζητά τους μάρτυρές της
§
Αρεταίος Μπεζάνης
Γυάλα
Τρία χρυσόψαρα
βγαίνουν μέσα
από έναν παλιό
καθρέφτη
το ένα
ραγίζει τον καθρέφτη
γίνεται κόκκινο
η ρωγμή
είναι στο ύψος του στήθους
Βγάζω το μάλλινο παλτό μου
Το δέρμα μου έχει γεμίσει
λέπια
Το κόκκινο χρυσόψαρο
είμαι εγώ
Post cover: Ηρώ Νικοπούλου Entasi-Stin-Ypoteinousa-akriliko-se-pani-150x100a-1998