«Ένα ποτάμι πέρασε μέσα από το σπίτι Γιάννη και τα πήρε όλα: ποιήματα, βιβλία, ζωγραφιές. Αυτά όμως που μείναν μέσα στο μυαλό μου κανείς δεν μπορεί να μου τα πάρει». Λόγια του σπουδαίου ποιητή και φίλου Μιχάλη Κατσαρού, που θα χρειαζόταν να γράψω ολόκληρο βιβλίο, προκειμένου να ιστορήσω όλα αυτά που στη μακρόχρονη παρέα που κάναμε χαράχτηκαν παρακαταθήκη μέσα μου. Το 1980 βγήκε το 1ο τεύχος της Εφημερίδας Ποίησης Νέου Πνεύματος Επίπεδο. Αγκαλιά παίρναμε τα φύλλα για τα βιβλιοπωλεία. Πέφτανε οι συστάσεις κι εγώ καμάρωνα. «Την Τυπογραφεία και τα μάτια σου», μου λέει ο Φιλιπποβλάχος στο πατάρι των εκδόσεων Νεφέλη στην οδό Μαυρομιχάλη. Παρών και ο Γιάννης Δουβίτσας. Τώρα και οι τρεις τους παρέα κάνουν στους ουρανούς. Όταν αργότερα το 1989 το Επίπεδο έγινε Νέο Επίπεδο, ο Μιχάλης Κατσαρός μου έλεγε: «Να δίνεις χώρο στους νέους, εμάς συνέχεια μας λιβανίζουν». Τον Νοέμβριο του 1998 στο διάδρομο του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου δεμένος στο κρεβάτι για να μην πετάξει τους ορούς με παρακάλαγε να τον πάρω και να φύγουμε. Μετά από λίγες μέρες έφυγε για πάντα. «Αντιστάσου όσο μπορείς στο θάνατο» μου είχε πει κάποτε.
Βιότοπος Πολιτισμού
