Ο Φόβος
Το σπίτι κοιμάται. Στοιχηματίζω πως αυτή την ώρα η Μεσόγειος δεν έχει καμία ρυτίδα. Αυτές οι σκέψεις ήταν πάντοτε οι αγαπημένες μου. Είναι σαν να λέμε ανέξοδες. Όταν αποφασίζεις να μαντέψεις κατά πού φυσάει ο άνεμος, παίρνεις ένα πολύ μικρό ρίσκο. Μου το έχουν βεβαιώσει τόσοι και τόσοι ειδικοί στο ανεμοκυνηγητό.Στ’ αλήθεια γενναίοι, οπλισμένοι με θάρρος γραφιάδες, περίμεναν κι αυτοί –όπως κι εγώ– για καιρό μια ευκαιρία. Οι ευκαιρίες έρχονται με τη μορφή μιας ηλικιωμένης μητέρας. Τις αναγνωρίζεις από τα μεγάλα τους μάτια, που δεν διστάζουν. Βάζουν φαΐ στον φούρνο κι ευθέως ρωτούν, λοιπόν, τι θα κάνεις εσύ για μένα; Υπάρχουν καράβια που πήραν έτσι τ’ όνομά τους. Κι άγκυρες που μονάχα έτσι έκαναν να σηκωθούν. Πολλοί από εμάς έφτασαν να λαχταρούν ένα χαμηλό ναύλο όσο τίποτε. Αύριο θα νοσταλγούν τα νησιά που δεν γνώρισαν, αφού ό,τι γνώρισαν το αγάπησαν άτολμα και λίγο.