ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ
Οι μικρές ποιήτριες
ζούνε αλλοτινές ζωές.
Επιστρέφουν σε σπίτια
νοικιασμένα σε περιοχές κακόφημες
με λούκια σπασμένα
υγρούς τοίχους
και ξεφτισμένα μωσαϊκά.
Στην κουζίνα
αφημένα τ’ αποφάγια
δείπνων ρομαντικών
λιωμένα τα κεριά·
σε καθρέφτες
φιλιά από κραγιόνια
πεταμένα τα λινά σεντόνια
στα πατώματα.
Κρύβονται τότε
πίσω από πόρτες
με βγαλμένα πόμολα
και τρώνε ήσυχα
κουλούρια σησαμένια
μέχρι να περάσει η ώρα.
Εξάλλου δεν περιμένουνε κανέναν.
Τα κουδούνια κι αν τα χτυπήσουν
ουδείς απαντά
και τα κλειδιά είναι για πάντα χαμένα.
Μέσα σ’ αυτά τα σπίτια
οι μικρές ποιήτριες
κάνουν όνειρα για τα μελλούμενα.
Όταν μεγαλώσουν
θα γράψουν σε τετράδια
λίστες από ονόματα
διευθύνσεις κι ημερομηνίες.
Οι αναμνήσεις τους
θα συγκροτούν κεφάλαια
κι οι νοσταλγίες σαν τσίχλες
ανάμεσα στις σελίδες
θα ενοποιούν σε ένα σώμα
όλα τα συμπλέγματα των λέξεων
που θα λύνονται μόνο εικονικά.
Θα χαρίζουν στον αναγνώστη
για σελιδοδείχτες
ενοικιαστήριες αγγελίες
από τα σπίτια όπου έζησαν
ζωές πολλών ανθρώπων
αγνώστων λοιπών στοιχείων.
ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ
Την ώρα που γράφω
ένα ποτήρι εκρήγνυται
κι εκατομμύρια
θραύσματα ημιδιάφανα
σχηματίζουν
ένα εύθραυστο ρυάκι
που κατρακυλάει
από το τραπέζι.
Στην κοίτη του τσαλαβουτούν
οι ερωδιοί των λέξεών μου
που δραπέτευσαν
από το ηχομονωμένο δωμάτιο
μόλις άκουσαν τον κρότο.
Γυρίζω το κεφάλι στο ταβάνι
και διακρίνω το ροζ αποτύπωμα
των φτερωμάτων τους
και την τροχιά που διέγραψαν
στον εσωτερικό μου χώρο
ενώ ακούω τον απόηχο της πτήσης
να βουίζει στα αυτιά μου.
Μια μελωδία που φωλιάζει
στα βάθη της ψυχής
εκεί που κανείς δεν γράφει
μόνο αφουγκράζεται τη ζωή
πριν ανατιναχτεί το γυαλί
προτού αρχίσει η πτώση.
Την ώρα που η ποίηση είναι υγρή
κι αδόμητη ύλη του ονείρου.
ΜΗΝ ΞΥΠΝΑΤΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ
Μην πλησιάζετε τον ποιητή
όταν κοιμάται.
Φωλιάζουν στα μάτια του
τα όνειρά σας
ιδροκοπούν οι πόθοι οι κοινοί
στο κρεβάτι του
στήνονται ιστοί
σκοροφαγώνονται οι γλώσσες
αναμασώνται δαφνόφυλλα πικρά
συνυπάρχετε στην αγκαλιά του
όλα μαζί τα καθαρόαιμα
σε συνουσία μπάσταρδη.
Μην τον ξυπνάτε τον ποιητή.
Μασουλάει την πιο ερεθιστική μνήμη
θα χαθεί
καθώς είναι και η πιο σύντομη.
Του μέλλοντός σας η εξίσωση
υπάρχει μόνο και μόνο για να λυθεί
το φως που εισβάλλει – να ξέρετε
ενοχλεί.
Τραβήξτε το βαρύ παραπέτασμα
όσο ωραίο κι αν είναι
κι αποσυρθείτε ησύχως.
Εκεί που συγκεντρώνεται
η μεγάλη χαρά
στου αίματος τη γωνία
τα ιερά και τα όσια
καταγράφονται λεκέδες
σε στυπόχαρτα από μετάξι.
Μην διαλύετε
του ποιητή τον εφιάλτη.
Μοιάζει νεκρός
μα σας έχει ερωτευτεί.
ΥΠΟ-ΓΡΑΦΗ
Μου αρέσει να γράφω
κοινότοπες προτάσεις
κι ύστερα να τις σβήνω
με πολύπλοκους κυματισμούς.
Χρησιμοποιώ μολύβι μηχανικό
για τις φωτοσκιάσεις
των ρημάτων
καταγράφω τον θαυμασμό
βάζω κόκκινο κραγιόν
στα «σ’ αγαπώ»
και χύνω μελάνη σινική
σε κάθε έμμετρο σχολιασμό.
Το τελικό μου σχέδιο
δεν είναι ποτέ προδιαγεγραμμένο
όσο παραμένει η ζωή αινιγματική.
Έτσι, καταλήγω
σε αυθαίρετα συμπεράσματα
με αναχρονισμούς
και διαπλεκόμενους στίχους
με οίστρους στιγμιαίους
ενάντια στην εποχή
που άλλα επιτάσσει.
Έχω γραμμένους τους συρμούς
μόνο στου τετραδίου μου τις ράγες
που οδηγούν σε ελεύθερες πεδιάδες
όπου βόσκουνε βύσσωνες
τη χλόη της μακαριότητας.
Με μια τελευταία πινελιά
βουτηγμένη σε αίμα καθαρό
υπογράφω με γράμματα θολά.
Διαγράφω την τελεία και την παύλα.
ΜΕΤΑΦΟΡΑΙ – ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕΙΣ
Τα λόγια εξαναγκάστηκαν
να προχωρήσουν σε μεταφορές
καθώς μετακόμισαν οι ένοικοι
των συναισθηματικών ρετιρέ
σε υπόγεια μουχλιασμένα
και ψάχνουν
πάνω στα σεντόνια του χασέ
να βρουν τη χαμένη τους υγρασία.
Οι αναμνήσεις τους
από τα άνω δώματα
ξεπακετάρονται τα βράδια
και τοποθετούνται επιμελώς
σε σειρές
ανά στοίβες
κατά σειρά προτεραιότητας πάντοτε
της χρωματικής εντάσεως.
Τα βιώματα ανακαλούνται
από της λεβάντας την αποφορά
πριν σκοροφαγωθούν τελείως.
Όσο για τα δάκρυα
που εκρέουν τώρα
με ασυνήθιστη συχνότητα
συλλέγονται σε μπουκαλάκια διάφανα.
Αντανακλούν το λιγοστό
συγκινημένο τους φως
δημιουργώντας
την επιθυμητή ατμόσφαιρα
που θα φωτίζει τη γυάλινη βιτρίνα
με τις μεταξωτές προτάσεις
να εξέχουνε μοιραία
και τον κρεμασμένο καλτσοδέτη
που θ’ αναζοπυρώνει τη θέρμη
του κάθε νέου επισκέπτη.