Μ’ ένα σχοινί δεμένη τρεις φορές η περιφέρεια της γης
Πιο δύσκολο το μάζεμα από το πέταγμα
λίγοι το παραδέχονται
τσακισμένες ουρές, λερωμένες
λάσπη και πράσινα γδαρσίματα από τη μάχη με τ’ αγουροξυπνημένα κλαδιά
άβολα λυγισμένα καλάμια,
κόκκαλα στρατιωτών που έπεσαν μαχόμενοι
συμπράγκαλα σπιτιών που αιφνιδίως εγκαταλείφθηκαν
δευτερόλεπτα σπασμένα στιγμών που θέλεις να ξεχάσεις
μα σε δυσκολεύει ο απέναντι
σε υπενθυμίζει σε κάθε επέτειο, σε κάθε γιορτή
πως ο αέρας μοιράζεται σε ποσοστά.
Πιο δύσκολο το ψάξιμο την επόμενη μέρα
κρυφά τους ρωτάς τι είδαν εκεί ψηλά όσοι σηκώθηκαν
και πώς άντεξαν τόσο απότομη την πτώση
ξάφνου θυμάσαι την ταλάντευση,
την έζησες ο ίδιος,
σταματάς να ρωτάς
θα είναι το μυστικό τους
ξυπνά η μνήμη ενώ ακουμπάς στον τοίχο με το σκισμένο τζιν
και παρακολουθείς τους λιγοστούς περαστικούς,
κομμάτι κομμάτι σε μάζεψαν
σε πλαστικές σακούλες,
σε φύλαξαν σε ένα πατάρι
να ξαναφτιάξουν το σκαρί σου λιγάκι διαφορετικό
του χρόνου με νέο χαρτί και νέα κόλλα,
με νέο σκοινί, με νέα ουρά.
Δεν ήρθε η νέα χρονιά
είσαι παρατημένος στην σκοτεινή γωνιά
πίσω απ’ τα χριστουγεννιάτικα, κάπου κοντά στα πασχαλινά
κάποιος μαζεύει τα σκοινιά
και τα δένει
έχει φτιάξει μια τεράστια θηλιά
σαν μια ανεξήγητη, μεγάλη οργή
τυλίγει τη γη
ποιος είναι;
Ποιος είναι αυτός που μαζεύει τους χαρταετούς την επομένη;
Τους κλέβει; Τους εγκαταλείψαμε εμείς οι ίδιοι πολύ εύκολα;
Κόντρα στον άνεμο τραβήξαμε,
ονειρευτήκαμε την ψυχή μας να αγναντεύει το μέλλον μας από ψηλά
μα στάζουν αίμα οι πληγές στα χέρια μας
ήταν άνισο το τράβηγμα κόντρα στον άνεμο
Ποιος θα απαντήσει το μεγάλο ερώτημα,
αν ο σταυρός που καρφώνεται
στον τόπο που πεθαίνεις
είναι προειδοποίηση ή θρήνος;
Ποιος είναι αυτός που τους μαζεύει από στέγες και χαντάκια
χωρίς να μας ρωτήσει
μπλεγμένους σε καλώδια ηλεκτροφόρα
κρυμμένους, φοβισμένους σε διαζώματα
ποιος είναι αυτός που κάνει συλλογή
με τις έκπτωτες ελπίδες
και δεν δίνει πίσω κάτι για παρηγοριά;
Θέλαμε ελεύθεροι να δοκιμαστούμε στην επιστροφή
να θυμηθούμε στο πατάρι αυτά που εγκαταλείψαμε.
Ποιος είναι αυτός που τρίτη φορά τυλίγει τη γη
με το μαζεμένο σχοινί;
*
Όσοι Εξεμάνησαν
Κοιτάω από τη χαραμάδα τα συντρίμμια της πόλης:
ραγισμένοι δρόμοι
χαραγμένα κάτοπτρα
αγνώριστα οχήματα
καταποντισμένες τριήρεις
αμήχανα αεροπλάνα
σε λιμάνια σε πλατείες
πολυκατοικίες καμένες.
[κανείς δεν κατοικεί στ’ αλήθεια πια εδώ]
Τολμώ να ξεμυτήσω
να μυρίσω το μένος
ξανά αναζητώντας αυτούς που τελευταίοι φώναξαν
πριν τους κοκαλώσει
η μεταλλαγμένη αλισάχνη
που βίαια την πιτύλιζαν
τα κρυμμένα όπλα
των ένστολων σειρήνων
που καραδοκούν ακόμη.
[όστις την πόλη προδίδει εξοστρακίζεται]
Οδεύω δακρυσμένος
για το βαυκάλισμα
που πρώτον εμένα συνέτισε
για να αγνοήσω τις κραυγές
να αποδεχτώ την ιδέα των εκρήξεων επί αστικού εδάφους
να τρέξω μακριά από τις φλεγόμενες ομάδες
όσων εξεμάνησαν
για να στηρίξω την κανονικότητα της σιωπής
που ‘χει ρημάξει τα πάντα.
Τώρα χαϊδεύω τα σώματά τους
μέσα στα αναδομημένα συντρίμια
γεύομαι το αλάτι εις ανάμνησιν
πόσο επόθησα να σαγηνευτώ
και να ερωτευτώ την ψυχή
της αληθινής πόλης
που πια καθαρίζω ως εύελπις πολίτης
με τις νέες ομάδες
όπως δειλά μαζευτήκαμε
γνωρίζοντας πια
η καλή μελωδία
πως γράφεται
σε όστρακα δημίων
και καλά γυαλισμένες λαβές
Ο Χρίστος Ρ. Τσιαήλης ζει στη Λευκωσία. Διδάσκει αγγλικά και ταυτόχρονα παρακολουθεί μεταπτυχιακό στη θεατρολογία. Η δουλειά του έχει αρχίσει να εμφανίζεται σε λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες από το 2008, με έργο μεταφρασμένο σε διάφορες γλώσσες. Ποιήματα, διηγήματα και θεατρικά του έργα έχουν πάρει πρώτες θέσεις, επαίνους και διακρίσεις σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει σε διάφορες χώρες για φεστιβάλ λογοτεχνίας και παρουσίαση του έργου του. Στα βιβλία του περιλαμβάνονται δύο συλλογές διηγημάτων, τρεις ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα. Έχει κληθεί ως κριτής σε διαφορετικούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Υπηρετεί τον χώρο του θεάτρου ως βοηθός σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας.