«ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΞΥΛΙΝΗ ΠΟΡΤΑ»
Mια παλιά ξύλινη πόρτα κι ένα σακατεμένο κλειδί
Που αρνείται πεισματικά να φέρει έστω και μισή βόλτα, από φόβο μήπως
Κλειδώσει ή μήπως ξεκλειδώσει το σπίτι με τις αιωρούμενες εικόνες και
Τα δωμάτια με τα στιβαγμένα αισθήματα και τους αλύτρωτους έρωτες
Ακυρωμένες υποσχέσεις- μεταχρονολογημένες επιταγές που σύρθηκαν
Κάποτε για την αποφυγή μιας απόγνωσης μα η δόνηση των λυγμών
Αναπόφευκτη στην απόρριψη
Κι όλοι οι τοίχοι με τις κρεμασμένες στιγμές σημαδεμένοι με τρύπες
Και γεωμετρικά σημάδια απουσίας.
Τίποτα δε θυμίζει τα υγρά μεσημέρια
Των δυνατών λαγόνων και της αντοχής μέχρι το σπασμό
Τα φιλιά στο δρόμο και το ανέβασμα στις σκάλες με απείθαρχες αγκαλιές
Μια διαδρομή αναρριχητικού πάθους με τον πόθο ανυπάκουο, ξεχυμένο
Σαν κραυγή ζώου στη σφαγή
Σημάδια κτητικής παλάμης κι εκχυμώσεις χειλέων στου λαιμού τη
Φλέβα, μαρτυρία αδηφάγου λαγνείας.
Αργότερα ολονυκτίες λευκές,
Μάτια αφημένα στην τύχη τους κι ένα
Εγώ σκαρφαλωμένο τόσο ψηλά
Που ξέπεσε με γδούπο
Μια παλιά ξύλινη πόρτα πεισματικά κλειστή
Και το σκουριασμένο κλειδί να μην μπορεί να βρει το ρυθμό του
Να γυρίσει δεξιά ή αριστερά ή να βρει τέλος πάντων το θάρρος
Να σπάσει, να μην αφήνει φαντασιώσεις ή εικόνες αδέσποτες να
Τριγυρίζουν ασκόπως, παραβλέποντας ότι η πόρτα είναι γυρτά αφημένη
Σ’ έναν τοίχο καταστήματος πώλησης υλικών από κατεδάφιση και δεν
Υπάρχει Τίποτα πίσω της παρά μόνο
Μια στενή λωρίδα μνήμης
Απ’ όπου διέφυγαν τα καλύτερά μας χρόνια
*
«Εν ακηρύκτω πολέμω…»
(Μέρες του 2020-2021)
Ο Δαίμονας έξω ορίζει τις ανάσες μας
Κι ακονίζει το δρεπάνι του στα σίδερα των μπαλκονιών ενώ
Γύρω ψυχές αιωρούνται ως ριπές ανέμου
Αναδεύοντας μέσα μας απόνερα
Παλιόχαρτα εαυτού με ανεπίλυτες ασκήσεις
Διεκδικούν το μερτικό τους
Εγκλεισμός…
Χαμηλωμένα φώτα, κλειδωμένα αισθήματα και ταμείο
Με ξεχασμένους λογαριασμούς, χρεώσεις και πιστώσεις…
Τα βερεσέδια πολλά. Όσοι πήρανε, πήραν.
Ο θάνατος ολοένα υπομνήσκει το ανεπίστρεπτο
Σκιές του μυαλού
Επιθετικά ζητούν το λόγο για τα άφρονα ξοδέματα
Σε λάθος στιγμές και σε σκάρτους ανθρώπους
Ένα ποτήρι μισό, ένα ρολόι που έχασε το χρόνο κυνηγώντας
Την Αιωνιότητα, σκυφτές ζωές,
Μορφές με γυρισμένη την πλάτη
Εναλλασσόμενες εποχές, κι ο Δαίμονας απρόβλεπτος
Πάνω στα στρωμένα τραπέζια μας, στις αμέριμνες πλατείες,
Στους απλωμένους χάρτες των σχεδίων μας,
Στα φεγγαρόλουστα ψέματά μας
Ενόσω εμείς προγραμματίζουμε αναστάσεις χωρίς το βίωμα της σταύρωσης
Ο ποιητής Δημήτρης Ι. Μπρούχος, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Συμπλήρωσε 40 χρόνια (1977-2017) παρουσίας στα Ελληνικά Γράμματα, έχοντας καταθέσει 25 ποιητικά βιβλία και έχοντας γράψει λιμπρέτα για όπερες, ορατόρια, καντάτες, ραψωδίες, ωδές και ύμνους, σε πολλά μάλιστα υπογράφει ο ίδιος και τη μουσική σύνθεση. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από γνωστούς συνθέτες και ερμηνεύτηκαν από δημοφιλείς τραγουδιστές.Βραβεύτηκε κατ’ επανάληψη στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Υπογράφει τους στίχους των τραγουδιών της βραβευμένης σειράς της ΝΕΤ «Τα παιδιά της Νιόβης», του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη, σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη και μουσική Μίμη Πλέσσα.Για την προσφορά του, έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις.