ΜΕΡΑ ΟΜΟΗΧΗ
Το σώμα απ’ άλλο σώμα τραγουδιέται.
Με ήλιο κόκκινο, με κάρβουνα κορμιά∙
πεύκα πικρά ψιθυριστά στον άνεμο.
Το βράδυ αναστενάζοντας οι γλάστρες∙
η γάτα που βηματίζει σ’ ένα φεγγάρι κάγκελο,
εγώ που δεν γνωρίζω για τον θάνατο.
Αυτός ο δρόμος φτερουγίζει γυμνός σαν
νυστέρι ψυχρό πάνω από πέλαγα σώματα.
Ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι όπως ο χτύπος
στην καμπάνα – όπου απελπίζεται η θάλασσα.
Ήταν σπασμένο ένα κλαδί και ουρανός βολβός
κάτω απ’ τη γλώσσα∙ τώρα μια χούφτα χώμα.
Και πάντα θα μιλάμε για ένα ζευγάρι πόδια –
μια νύχτα απαλή σαν τρίχωμα ζώου
και χιλιάδες θα μας θάβουνε φτυάρια:
φονιάδες πρωινά και νύχτες αντάρτες.
*
Βαθιά να βούταγα στους τάφους,
παίζοντας με τα κόκαλα σαν σκύλος.
Για μιαν Ελένη να κατέβαινα στον Άδη.
Αύριο, στη θάλασσα το σώμα μου.
Το σώμα μου Κύριε, μια άνετη νύχτα να
με οδηγεί σαν το μαχαίρι στο κρέας.
Δεν σπάει το μεσημέρι Κύριε.
Το λουλούδι ν’ ανθίσει για χάρη της μέλισσας.
Ζωή τσακάλι για ένα θάνατο λαγό.
Όπως φυσάει στο πρόσωπο: εχθρός – αέρας,
βάφοντας με αίμα τα μάρμαρα. Κύριε.
Είναι τα μάτια μου Κύριε.
Ο Ευθύμιος Λέντζας γεννήθηκε στη Λάρισα το 1986. Τον Δεκέμβριο του 2020 εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή: Οι γυναίκες που αγαπάμε είναι θαμμένες στον κήπο (αυτοέκδοση).