ΟΙ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΗΜΝΟΥ
− Τι φοβάστε περισσότερο;
− Το στοίχημα του έξω χώρου.
− Και τι σας αρέσει περισσότερο;
− Πάντα μου άρεσαν τα ανοιχτά φινάλε.
Είναι άλλη ικανοποίηση όταν δολοφονείται η ερμηνεία.
− Κι απ’ τους ανθρώπους ποιον εκτιμάτε;
Αυτόν που πραγματοποιεί
ή αυτόν που ανανεώνει την υπόσχεση;
− Μα, φυσικά, τον δεύτερο.
Η αναμονή και η απόγνωση
σε μια αδιαμαρτύρητη συνωμοσία
μού εξασφαλίζει τον πυρετό τον επιούσιο
που αναλογεί σε κάθε μελλοθάνατο.
− Συνηθίζετε να πέφτετε συχνά;
− Τα απογεύματα, κυρίως, όταν περνώ απέναντι
αφήνοντας πίσω το περίπτερο.
Τα χαρτονομίσματα, ξέρετε, κάποτε μας προδίδουν.
Έχουν επάνω ζωγραφισμένο ένα δέντρο
και ένα κλαδί αιώνιας αιώρησης.
Νομίζεις πως μπορείς
− αδιαμφισβήτητα νομίζεις πως μπορείς −
αλλά…
− Με δίχτυ ασφαλείας ή δεν το καταδέχεστε;
− Το μόνο δίχτυ ασφαλείας
είναι αυτό των μεγάλων ονομάτων
όμως ποτέ δεν το διέθετα
κι άλλωστε
βλέπετε εδώ στο μπράτσο και στην πλάτη μου
πως κάπου κάπου σουρουπώνει;
Δήγματα λυσσώντων τρωκτικών.
Ποιος να το φανταζόταν από πουλιά
ευγενικής καταγωγής και μάλιστα ταλαντούχα!
− Υπάρχει οίκτος πριν τον φθόνο;
Ένα άλλοθι που δικαιολογεί και ερμηνεύει;
− Υπάρχει μόνον ο ψυχίατρος
και κάποια μάνα με κομμένα δάχτυλα.
Η μνήμη της αφής αφήγηση ατέλειωτη
που βασανίζει τους ακροατές
τους καθηλώνει σε θέση αναπηρική.
− Θα λάβει τέλος η παράσταση αυτή;
*
Κι όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς
τόσο χειρότερα για σένα
γιατί η ποίηση είναι κατακλυσμός
δεν είναι κιβωτός καλέ μου Νώε
ένα ασημένιο κουταλάκι να μεταλάβεις
όσα αντέχουν στη φωτιά.
Δεν εξαιρείσαι απ’ τις κακές ειδήσεις
όσο κι αν τις προβλέψεις.
Μάχη χερσαία χωρίς τη συγκατάθεσή σου
κι άντε να προσδιοριστείς μέχρι τη δύση του ηλίου
ν’ ακινητοποιήσεις τις νευρώσεις
να καταλάβεις την υπόθεση
μ’ ένα δυο πλάνα κλεφτά από την ταράτσα
̶ πιο πολλά ξέρει το αγιόκλημα στα θερινά σινεμά ̶
μα ο χειμώνας των λέξεων ένας κατήφορος δύσβατοςκι όλοι αυτοί που τρέχουν ξωπίσω σου
δήθεν για να σε σώσουν
και προσποιούνται τα δέντρα και τον ίσκιο τους
λάμπες θυέλλης και ζουμερά πορτοκάλια
αχ, πόσο δι’ ασήμαντον αφορμή
τραβούν την κλωστίτσα απ’ τα λόγια σου
σε ξεγυμνώνουν
και είναι κατάμεστη η πλατεία
από καρναβαλιστές και άρματα
κι εσύ πεταλούδα που καίγεται
κάτω απ’ τους προβολείς.
Η Ευτυχία – Αλεξάνδρα Λουκίδου γεννήθηκε στο Μόναχο, κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική του Α.Π.Θ. Διδάσκει Δημιουργική Γραφή Θεσσαλονίκη και Κύπρο. ΠΟΙΗΣΗ: Λυπημένες μαργαρίτες (Εγνατία1986), Το τρίπτυχο του φέγγους (1993), Εν τη ρύμη του νόστου (Αρμός 1999), Ν’ ανθίζουμε ως το τίποτα (Καστανιώτης 2004), Όροφος μείον ένα (Καστανιώτης 2008), Το επιδόρπιο (Κέδρος 2012) υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο, Αφόρετα θαύματα (Κέδρος 2017). ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ: Συρραπτική του Προσώπου – Επίσκεψη στην ποίηση του Ορέστη Αλεξάκη, (Αστρολάβος / Ευθύνη 2012), Πέραν της γραφής – Δοκίμια για την ποίηση (Κέδρος 2015), Στους πίσω κήπους μίας λέξης – Δοκίμια κριτικής (Ρώμη 2019), Μέλος: Εταιρείας Συγγραφέων, Κύκλου Ποιητών, Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.