Αμνησία
το σώμα
εκείνο βιάζεται
στη βράση κολλάει το σίδερο ή στη βιάση;
εκείνο έλκεται
και μου ξυπνά μνήμες χαμένες
γιατί
κι αν διατηρώ καλή τη πίστει σχέσεις
μ’ όσους με πλήγωσαν
όταν μιλάω με σένα και γελάω
δεν είναι ότι ξεχνάω το παρελθόν μου
μα ότι ξέρω για πού το έβαλε το μέλλον
βλέπεις η ποίηση
αντίθετα από την ιστορία
γράφεται από τους ηττημένους
*
Οι μέρες μας
Στις μέρες μας
ανάβουμε το φως απ’ το πρωί
οι φίλοι μας κοιτάνε τ’ άσπρα μας μαλλιά
μα δεν ρωτούν·
ξυπνάμε τα χαράματα
ευαισθητοκράτωρ ο καιρός
συγκίνηση και ηττοπάθεια
όσο μας σκεπάζει μια κουβέρτα είμαστε καλά
για περισσότερα δεν είμαστε·
η σκέψη μας γύρω απ’ τον χρόνο
-πόσα οχτάωρα έχει μια μέρα; –
κάποτε και γύρω απ’ τον έρωτα
ανάγκη για γενόσημα αισθήματα
ευνουχιστήκαμε αρκετά, τα χέρια μας δεν αγκαλιάζουν
πια δε ζηλεύουμε την άγνοια των παιδιών
ντρεπόμαστε να τ’ αντικρίσουμε
πώς να τους πούμε ότι θα γίνουν σαν εμάς;
Τα λόγια μας δεν κάνουν άλλο για αλληγορίες
ξεσκεπάστηκαν
μονάχα η αλήθεια πρέπει τώρα
ο θάνατος δεν είναι από μόνος του ένα άκρο
μα ούτε η ζωή αρκεί όπως το βλέπω.
Μονάχα η αλήθεια πρέπει τώρα.
Ιωάννα Λιούτσια
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1992. Είναι υποψήφια διδάκτορας του τμ. Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου, και εργάζεται ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και θεατροπαιδαγωγός. Έχουν εκδοθεί τρεις ποιητικές της συλλογές με πιο πρόσφατη τη Σιωπή σε δύο χώρους (εκδ. Οροπέδιο, 2018) και μία συλλογή με θεατρικά έργα για παιδιά (12 σκετς για 19 παγκόσμιες ημέρες, εκδ. Σοφία, 2021). Το πρώτο της θεατρικό κείμενο Τη Μοναξιά και τους Ανθρώπους να Φοβάσαι απέσπασε το Β’ βραβείο στο διαγωνισμό συγγραφής του ΔΗΠΕΘΕ Β. Αιγαίου (2014) και το επόμενο First we take Manhattan, then we take Berlin περιλαμβάνεται στη shortlist 9 κειμένων του Berliner Festspiele 2019.