[Ποσειδώνιο Κολυμβητήριο Θεσσαλονίκης]
α. Τα γυαλάκια
Έφηβη κόρη με πυρόξανθα μαλλιά,
πριν να τα κρύψει ελαστικό σκουφάκι,
ξεπλένει τα γυαλάκια της με σαμπουάν
στην ολυμπιακή πισίνα. «Είναι σωστό;»
ρώτησα τον ναυαγοσώστη Λεωνίδα.
«Φίλε μου», απάντησε, «τα πάντα,
κι οι ζωές μας διαλύονται, ακόμη και
αυτή η γλυκιά αφέλεια της νιότης».
β. Οι χειμώνες των πουλιών
που πίνει απ΄ το νερό που κολυμπώ.
Και μου παραπονιέται το πουλί:
«Φίλε, χειμώνες έρχονται, εσύ θα
κολυμπάς ζεστά στη θερμαινόμενη
πισίνα, και θα παγώνω έξω εγώ».γ. H Ειρήνη
«Ποια τάξη πας, Ειρήνη;» ρώτησα,
«Τρίτη λυκείου» απάντησε, «θέλω
μετά Σχολή Πιλότων Αεροπορίας».
Βούτηξε αγέρωχα. Την ακολούθησα.
Ήταν κυρίαρχη μες στο νερό, αλλά
τη φανταζόμουν να σκίζει με το
αεροπλάνο της ελληνικούς αιθέρες.
δ. Ο ρόλος
«Η ηλικία είναι ρόλος», είπε ο Γιάννης,
φίλος ηθοποιός του Κρατικού,
«πρέπει να παίζεται αργά, με παύσεις,
με δίχως πανικούς, παρακαλώ».
Ο Μανόλης Ξεξάκης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, έγραψε βιβλία ποίησης και πεζογραφίας, ενδιαφέρεται για τις λέξεις και τους αριθμούς.