Καταιγίδα
Μιλούσε στα λουλούδια.
Έσκυβε πάνω από τον μίσχο
και ψιθύριζε.
Χασκογελούσε.
Τους έλεγε γι’αυτα
που οι άλλοι αγνοούσαν.
Για εκείνο το μαυροπούλι
που μονάχο πια στο κλαδί
σταμάτησε να κρώζει.
Για το ξεχασμένο σύννεφο
στο ταβάνι του ουρανού,
που δεν ταξιδεύει πια
και περιμένει να γίνει βροχή.
Για τις δροσοσταλίδες
που με όλο τους το βάρος
έπεφταν στα κεφάλια,
σαν διασώστες με αλεξίπτωτο.
Λιλιπούτειες αφυπνίσεις
εαυτού.
Τραγουδούσε στα φυτά,
αγκάλιαζαν οι κισσοί
τον αέρα,
τυλίγονταν σφιχτά γύρω του,
έρμαια έμοιαζαν.
Ορχήστρα η καταιγίδα,
Στάζει το σύννεφο στα
κεφάλια
ταξιδεύει σε ρυάκια,
πάνω από χνάρια,
κάτω από τις αυλόπορτες.
Μικρές ιχνηλατήσεις εαυτού.
Ποιός είσαι εσύ και ποιός εγώ.
Η πέτρα που χορεύει στο νερό
άραγε
ή ο κισσός.
Η κίσσα πάνω στο σύρμα
βρήκε την φωνή της
και την έχασα εγώ.
Σφίγγω τα πόδια στο κλαρί.
Η μητέρα μιλάει στα λουλούδια,
γιατί έχω φύγει από καιρό.
*
Σπορά
Στο δισάκι μου έχω
κρατήσει έναν σπόρο μαγικό.
Με το ένα χέρι
σπασμένο κλαδί
σαν κρατώ
και την γη
σημαδεύω με τροχιές
πλανητών,
ψάχνω το σημείο
εκείνο,
τον μικρό κρατήρα
στο χώμα,
για τον σπόρο αυτό,
που τον κόσμο μου
σε πανηγύρι θα καρπίσει.
Μα, τα γεωγλυφικά μου
με ξόρκι
μοιάζουν.
Με το άλλο χέρι
την χούφτα κλειστή
σφιχτά κρατώ,
να μην φανεί η φύτρα
του φόβου,
του θέρους,
στο αυλάκι,
στην γραμμή της ζωής.
Η Μαρία Θ. Αρχιμανδρίτη γεννήθηκε το 1981. Σπούδασε Βαλκανικές Σπουδές και εξειδικεύθηκε στο Μάρκετινγκ. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει συμμετάσχει σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ ποίησης. Το πρώτο της βιβλίο “Η μοναξιά της καμπύλης” (Κέδρος, 2015)ήταν υποψήφιο για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή της Εταιρείας Συγγραφέων (Βραβείο εις μνήμην Γιάννη Βαρβέρη), καθώς και για το κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Το ”Πουέντε”, το δεύτερο ποιητικό της βιβλίο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.