ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ
Στη μνήμη του αδελφού μου Θόδωρου
1.
Σου άρεσε η τάξη, η πειθαρχία, η τελειότητα.
Έλεγες: η τάξη είναι
ο πρώτος νόμος τ’ ουρανού.
Τώρα που ολόκληρο το σύμπαν
γύρισε ανάποδα,
οι θάλασσες βγήκαν στη στεριά
και οι οροσειρές μετακινήθηκαν,
τι απέγινε η περίφημη τάξη σου;
Πού πήγαν οι αλάνθαστοι νόμοι,
οι ένδοξοι πυλώνες,
το χαλύβδινο οικοδόμημά της;
Ποια σκοτεινή χοάνη αβύσσου
τα έχει όλα καταπιεί;
2.
Έλα να παίξουμε τώρα,
το παιχνίδι που δεν παίξαμε
ποτέ παιδιά.
Εσύ θα είσαι το σύννεφο
κι εγώ η βροχή.
Εσύ θα είσαι το δέντρο
κι εγώ τα φύλλα.
Εσύ θα είσαι η θάλασσα
κι εγώ το κύμα.
Εσύ θα είσαι ο Κάστωρ
κι εγώ ο Πολυδεύκης.
Εσύ θα είσαι ο άνεμος
κι εγώ η σκόνη που σηκώνει.
Εσύ θα είσαι, αλίμονο, ο θάνατος
κι εγώ το δάκρυ
που στα μάγουλα πετρώνει.
Ο Νίκος Λάζαρης γεννήθηκε στη Νίκαια του Πειραιά, αλλά έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Λυκόβρυση , όπου και κατοικεί μόνιμα. Έχει δημοσιεύσει εφτά ποιητικές συλλογές και δύο τόμους με κριτικά κείμενα και δοκίμια. Με την ιδιότητα του κριτικού έχει συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά Γράμματα και Τέχνες, Πλανόδιον, Νέα Ευθύνη, Μανδραγόρας, ενώ για δέκα χρόνια (2002-2012) κράτησε τη στήλη της λογοτεχνικής κριτικής στη Νέα Εστία. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και μέλος του Κύκλου των ποιητών.