λικνίζεται, αιωρείται
καθώς χορεύουνε τα κύματα με την πνοή του ανέμου
Ο θάνατος είναι ειρηνοποιός, επέμεινες
ξορκίζει τις συγκρούσεις
σαν θάλασσα λυτρωτική, θωπεύει τις αισθήσεις
Ο θάνατος κι η θάλασσα είναι ζευγάρι, είπες
Θα ‘ρθει ο καιρός που θα στο αποδείξω
Θα αναδυθώ εν μέσω των υδάτων
Θα κολυμπήσουμε μαζί ατέρμονες στιγμές
κι όταν νυχτώσει
θα προσπεράσουμε αργά το αποσβολωμένο Σύμπαν
Ας ήταν όνειρο, σε πίστεψα
Δεν έμεινε ακτή να μην την επισκέφτηκα
ακρογιαλιά να μη σ’ αναζητήσω
Άργησες πολύ
Αρχίζω να φοβάμαι
Μήπως τα πράγματα είναι αλλιώς
Μήπως, αντίθετα απ’ τη θάλασσα, είναι τρομαχτική
η όψη του θανάτου
*
μονοσύλλαβες ανάσες
Μονότονες ερωτήσεις
μονόφθαλμες απαντήσεις
Μονόχορδη μουσική
μονοσήμαντος στίχος
Μονόφωτο χθες
μονοπύρηνο αύριο
Ζωή κι αυτή!
Μονοδιάστατη
Μόνο έρωτες
Ίχνος αγάπης
Η Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά στο ΕΚΠΑ. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως δικαστικός λειτουργός στα Διοικητικά Δικαστήρια. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία και γενικότερα με την Τέχνη, γράφοντας ποίηση, καθώς και κριτικά δοκίμια για τη σύγχρονη ζωγραφική και τον κινηματογράφο. Έχει κάνει τη λογοτεχνική επιμέλεια στο βιβλίο του Fritz Riemann «Τετραλογία του Φόβου» και στο μυθιστόρημα «Φ» του Γεώργιου Φραγκάκη. Διακρίθηκε σε διάφορες εκδηλώσεις, όπως στον διαγωνισμό του Πειραϊκού Συνδέσμου και του περιοδικού «Μανδραγόρας», καθώς και στον διαγωνισμό του Αρχείου Ιστορίας και Τέχνης Κοζάνης. Είναι μέλος του Κύκλου Ποιητών. Έχει δημοσιεύσει έξι ποιητικές συλλογές.