θα μπορούσα και να ορκιστώ:
ποτέ της δε μεγάλωνε
Και διάβαζε πάντα
με σταυρωμένα τα πόδια
Ο χρόνος στα χέρια της
γινόταν πηλός,
λευκό εκμαγείο
φτιαγμένο από τεχνίτη
πολλαπλών ταυτοτήτων
Κάθε πρωί σφάλιζε με χώμα
τα παράθυρα
Έραβε τα χείλη της
με συρμάτινη κλωστή
κι έχτιζε πόλεις· πυκνοκατοικημένες
Τη νύχτα έγραφε δίχως σταματημό
κι ύστερα κατάπινε αμάσητες
τις λέξεις
για να τις φορεθεί·
να μην τις πάρει το ποτάμι
*
μεγαλύτερή μου
και της άρεσε να λέει
πως στην τσέπη της χωρούν
πελώρια καράβια
Στον ελεύθερο χρόνο μας
της διάβαζα
Ρώσους φορμαλιστές
Με κοιτούσε στο στόμα
Κι επαναλάμβανε δίχως κόπο
Κάποτε άνοιξε ένα κουτί
κι έβγαλε από μέσα την παλιά πληγή μου
Την έπλυνε με κρύο νερό,
μου διάβασε τρία λόγια της φωτιάς
κι ύστερα έφυγε
χώνοντας βαθιά τα χέρια της
στην τσέπη
Η Βάλια Τσάιτα-Τσιλιμένη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι Chargée des cours και διδάσκει λογοτεχνία, γλώσσα και μετάφραση στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης όπου εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή πάνω σε θέματα ταυτότητας, κοινωνικής κριτικής και λογοτεχνικής γραφής στη λεγόμενη « γενιά του 1920 » στην Ελλάδα. Το μεταπτυχιακό της δίπλωμα (Master II) το απέκτησε από το Πανεπιστήμιο της Σορβώνης στο Παρίσι (Paris-Sorbonne IV) όπου δούλεψε πάνω σε ένα συγκριτικό θέμα: Όψεις του έργου του ποιητή Κώστα Ουράνη σε σύγκριση με τα «Άνθη του Κακού» του Baudelaire. Το πτυχίο της το απέκτησε από το Τμήμα Φιλολογίας (ΜΝΕΣ) της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Πέρα από τα ακαδημαϊκά της καθήκοντα, ασχολείται με την Ποίηση, τη Μετάφραση και τη Φωτογραφία. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο « Άγρια Χόρτα » κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κίχλη.