Αίμα το μελάνι στάζει
Αιθάλη ψεύδους ζωτικού
κρύβει και δεν κρύβει τη σαπισμένη πόλη
τα μανταρισμένα ετοιμόρροπα φτερά
μια μνήμης τρύπα
κάποτε ουρανός καθαρός
καρφιά της ερημιάς χειμώνας ατέλειωτος
μαύρος πυρετός αμέριμνα σφυρίζει
δεν έχει σχοινί κι όμως τυλίγει και πνίγει
έχουν τα μάτια μαχαίρια πολλά
πολύ αίμα το μελάνι στάζει
*
Στα σφαγεία του κόσμου
Τσακάλια επτακέφαλα
σάρκες κι αίμα μυρίζουν
ως κρέας ωμό άνθρωποι
από τσιγκέλια κρέμονται
στου κόσμου τα σφαγεία
πλαταγίζει ηδονικά των θεριών η γλώσσα
αίμα στο στόμα γεύονται
ορέγονται τα δόντια τα κοφτερά
άδειες κοιλιές καρδιές ψυχορραγούσες
των σπιτιών οι πόρτες πενθούν
με πανιά μαύρα σκεπάζονται οι καθρέφτες
εμβατήριο πένθιμο ως το έθιμο απαιτεί
παιανίζει η μπάντα στους δρόμους της πόλης
λίγο πιο πέρα σκοτάδι βαθύ
τους επιζώντες γλυκά υπνωτίζει
Η Βίκυ Δερμάνη γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου διαμένει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Έχει εκδώσει οκτώ ποιητικές συλλογές: “Πάνε χρόνια που σαν αγρίμι” (2009), “Λέξεις βρύα της ψυχής” (2010), “Με μια φλόγα όπως πάντα” (2012), “Πικροί ως άψινθος καρποί” (2013), “Έρωτας κραταιός ως θάνατος” (2014), “Ο πόνος μαύρος σκύλος π’ αλυχτά” (2016), “Ψυχή πουθενά” (2017), εύσαρκο κάτι σαν φως” (2018). Συμμετοχή σε συλλογικά έργα: “Τα ποιήματα του 2010”, Κοινωνία των (δε)κάτων, 2011. “Τα ποιήματα του 2018”, Κοινωνία των (δε)κάτων, 2019. “Τα υπογείως ανεωχθέντα” Ανθολόγιο ελληνικών ποιημάτων, Εκδόσεις Ρώμη, 2019. “Θησαυροί της Άμμου – Ποίηση της Ελληνικής Κρίσης”, δίγλωσση έκδοση από τις Seaburn editions, New York, 2018 και από τις εκδόσεις ΑΩ, 2019.