Έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά η θέση του ποιητή στην κοινωνία;
Θα έπρεπε να έχει. Όχι από πλευράς της κοινωνίας, αλλά από την πλευρά του ποιητή και της ποιήτριας.
Υπάρχει ένα δώρο να διαχειριστούμε όσοι γράφουμε ποίηση, μία θεία ή άνωθεν, ό,τι προτιμά κανείς, δωρεά. Μια προφητική πολλές φορές ικανότητα που την διαπιστώνουμε στις εμπνεύσεις μας, στις υπόγειες συναντήσεις μας με την ποίηση των άλλων, σε στίχους που αγνοούμε πώς και από πού γεννήθηκαν. Κάτι μεταφυσικό. Αυτό νομίζω δεν μας δόθηκε ματαίως. Δεν είναι για να περιφέρεται «μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες», αλλά για να εκφράζει την εποχή με το βλέμμα στο μέλλον. Έχει υποχρέωση να αποδεχθεί αυτόν τον ρόλο, αυτή την ευθύνη, ο ποιητής και η ποιήτρια. Δεν μπορεί να σιωπά, δεν μπορεί να αδιαφορεί. Δεν εννοώ να στρατεύεται, αλλά να αγωνιά. Αυτή η αγωνία εμποτίζει την γραφή του και, στο μέτρο της ευαισθησίας καθενός και κάθε μίας, ανοίγεται στους στίχους και τις λέξεις του.
Σε περιόδους κρίσης, όπως αυτή του κορωνοϊού, έχει ιδιαίτερο ρόλο η ποίηση;
Δεν είμαι βέβαιη ότι αυτή η κρίση του κορωνοϊού είναι κάτι μεγαλύτερο από όσες άλλες έχει αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα.
Είναι ωστόσο μια κρίση «παράξενη». Είναι πραγματικά παγκόσμια και οριζόντια. Οι επιπτώσεις της αγγίζουν τόσο τις λεγόμενες αναπτυγμένες χώρες, όσο και εκείνες που διαβιούν στην πίσω αυλή του Πλανήτη. Οι δυνατότητες αντιμετώπισής της είναι που κάνουν την μεγάλη διαφορά. Ακόμη μεγαλύτερη διαφορά κάνει ο φόβος, η εξάπλωσή του, ισχυρότερη και ταχύτερη από την δύναμη του ιού. Αιτία αυτό που συνηθίσαμε να ακούμε και να λέμε: «ο εχθρός είναι αόρατος». Αυτό μας κάνει μικρούς, αδύναμους και φοβισμένους.
Η ποίηση οφείλει να είναι «με το όπλο παρά πόδα» και αυτή την φορά. Να εκφράσει αγωνίες και ανάγκες, να συντροφεύσει στην απομόνωσή τους τους ανθρώπους, κυρίως όμως, όπως σε κάθε κρίση, οφείλει να δείξει την οδό για την έξοδο από αυτήν, όχι επιστημονικά ή ιατρικά ή κοινωνιολογικά, αλλά υπερβατικά, με το εμπνεύμα το στοιχείο που την διακρίνει.
Οι ποιητές και οι ποιήτριες το έπραξαν αυτό σε πρότερους χαλεπούς καιρούς, το γνωρίζουμε, άφησαν παρακαταθήκη θούριους και εμβατήρια για να οδηγήσουν τους λαούς, να εμπνεύσουν την ελπίδα, να ακυρώσουν τον φόβο.
Ακόμη και το ότι σήμερα καλούμαστε να απαντήσουμε σε αυτά τα συγκεκριμένα ερωτήματα του Γραφείου Ποιήσεως και του Culture Book, δείχνει ότι κατανοούμε ένα μέρος της ευθύνης, αλλά, κυρίως, γνωρίζουμε και αναγνωρίζουμε την δύναμη της ποίησης και την δυνάμει συμβολή της και αυτές τις στιγμές
* Η Ελένη Λιντζαροπούλου γεννήθηκε το 1962 στην Νίκαια του Πειραιά. Κείμενα της δημοσιεύονται σε διάφορα περιοδικά και στο διαδίκτυο. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: Ο Πίθος των Γυναικών, Η Εποχή των Λέξεων (Εκδόσεις των Φίλων), Η αναιδής σκιά και Άδηλον τραύμα (Αρμός), την ιστορία για παιδιά: Ο Βασίλης κι ο Αι Βασίλης (Παρρησία), την συλλογή πεζών κειμένων: Κείμενα μικρά σχεδόν ανήλικα (Αρμός), την εικονογραφημένη συλλογή με ποιήματα για παιδιά: Γλωσσολύτες – 20+1 Παιζωποιήματα (Εύμαρος) και την μελέτη για το έργο της Ελένης Λαδιά: Φέγγουσα κόρη (Αρμός).