PRESENTATION
Curriculum Vitae
George Rouskas was born in Attica. A graduate of the Varvakeios Model School, he studied Civil Engineering at the National Technical University of Athens.
He has conducted two personal exhibitions of painting and a personal exhibition of ceramics and pottery.
He has published books of poetry, essay and literature reviews (critiques).
His poems have been translated into English, Spanish and French.
He publishes poems, short stories, essays, articles and literary critiques in literary journals, both on paper and electronic.
He constantly explores and discovers himself using words, trying to bridge the anarchic rivers flowing infinitely within him. Writing is not just a need for it, but literally a vital function, just like breathing.
Workshop:
Α. Poetry
- “Achlis 2”, [Fog 2], ΑΩ editions, 2010
- “Alexilipi Skialites”, [Sadnessless Shadow Dissolvers], ΑΩ Editions, 2012
- “Ailo Piar”, [Immaterial Colostrum], Hilon Editions, 2013
- “Ero”, [Love], Sokoli Editions, 2017
- “Haiku Nimata”, [aHaiku Threads], Sokoli Editions, 2017
B. Essay
- “Niktourgia emvaptiseos eis ta potamia tou Giorgou Georgousi”, [Night Ceremony of Immersion in the Rivers of Poet Giorgos Georgousis], Sokoli Editions, 2017
C. Theater
- “Pentagramo Fegari”, [Pentagram Moon], Sokoli Editions, 2018
D. Studies
- “I Aliki sti xora tou Digeni” [Alice in Digenis Land], Critical Approach to the book of poetry “Epitafios dromos” of Kostas Th. Rizakis, “Koukida” Editions, 2018
*
Βιογραφικό
Ο Γιώργος Ρούσκας γεννήθηκε στην Αττική. Απόφοιτος της Βαρβακείου Προτύπου Σχολής, σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Ε. Μ. Πολυτεχνείο.
Έχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής και μία ατομική έκθεση κεραμικής.
Έχει εκδώσει βιβλία ποίησης, δοκιμίου και κριτικής λογοτεχνίας. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, στα ισπανικά και στα γαλλικά. Δημοσιεύει διηγήματα, δοκίμια, άρθρα και κριτική λογοτεχνίας σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Με λέξεις διερευνά και ανακαλύπτει διαρκώς τον εαυτό του, προσπαθώντας να γεφυρώσει τα άναρχα ποτάμια που κυλούν αέναα μέσα του. Η γραφή, δεν είναι γι αυτόν μόνο ανάγκη, αλλά κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας λειτουργία, ακριβώς όπως η αναπνοή.
Εργογραφία
Α. ΠΟΙΗΣΗ
- Αχλύς2
εκδόσεις ΑΩ2010
- Αλεξίλυποι Σκιαλύτες
εκδόσεις ΑΩ2012
- Άυλο Πύαρ
εκδόσεις Χίλων2013
- Ερώ
εκδόσεις Σοκόλη2017
- Χαϊκού Νήματα
εκδόσεις Σοκόλη2017
Β. ΔΟΚΙΜΙΟ
Νυκτουργία εμβαπτίσεως εις τα ποτάμια του Γιώργου Γεωργούση
εκδόσεις Σοκόλη2017
Γ. ΘΕΑΤΡΟ
Πεντάγραμμο Φεγγάρι
εκδόσεις Σοκόλη2018
Δ. ΜΕΛΕΤΕΣ
Η Αλίκη στη χώρα του Διγενή
Κριτική προσέγγιση στο βιβλίο ποίησης επιτάφιος δρόμος του Κώστα Θ. Ριζάκη
εκδόσεις Κουκκίδα 2018
* * *
Persephone’s Greece [1]
On the sixth screen, sixth in the sequence of level six,
as my country spreads out before you, you wonder
what has compelled you to purchase it.
Is it the scintillating light, the isles of Aegeus,
or the inheritance that springs from their ground?
Thus, with Trojan horses, funds, grants
you taught them mindless spending,
with supplementary loans to feed the habit,
till at the chasm’s brink, in panic they sold short
and you bought cheap, calling it «investment.»
You forgot how much that ground endowed you: Words
– crisis is Greek – and art technique, philosophy,
Olympic, the life truly lived, democracy.
And our countrymen forgot themselves – hardship now, poverty,
«for an empty shirt, a Helen,» [2] what the cost?
Yet the scintillating light, the Aegean waves,
Persephone, persist; the statures breathe –
and the time has arrived for you to see «What an Ithaca means.» [3]
[1] Persephone, Euripides, Eleni, 175
[2] Giorgos Seferis, Eleni
[3] Constantinos Cavafis, Ithaca
translation: Robert Crist and Despina Crist
*
Φερσέφασσα1 Ελλάδα
Στην έκτη οθόνη, έκτη σειρά του επιπέδου έξι
μπρος στου χωριού μου τη θωριά εσύ αναρωτιέσαι
τι είν’ αυτό που σε ωθεί δικό σου να το κάνεις.
Είναι το φως τ’ αλλιώτικο, το πέλαγος του Αιγέα
ή ‘κείνος ο πολιτισμός που βγαίνει απ’ τη γη τους;
Έτσι, με δώρα δούρεια, δάνεια, επιδοτήσεις
τους έμαθες αλόγιστα το χρήμα να χαλάνε
και πάλι τους εδάνειζες, να τους γενεί συνήθειο
ώσπου στο χείλος του γκρεμού, με πανικό πουλούσαν
κι εσύ αγόραζες φθηνά, το ‘λεγες «επενδύσεις».
Ξέχασες πως το χώμ’ αυτό τόσα σου ‘δωσε: Λέξεις
-η “crisis” είναι ελληνική-, Τέχνη, Φιλοσοφία
Αγώνες Ολυμπιακούς, Ευ Ζην, Δημοκρατία.
Τ’ αστόησαν κι οι χωριανοί, στερήσεις τώρα, φτώχεια
«για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη»2 πόσα;
Μα με το φως τ’ αλλιώτικο, του πέλαου το κύμα
η Περσεφόνη πρόβαλλε, τ’ αγάλματ’ ανασαίνουν
κι εσύ ήρθ’ ο καιρός να δεις «Ιθάκες τι σημαίνουν»3
1. Περσεφόνη (Ευριπίδη Ελένη, 175)
2. Γιώργος Σεφέρης, Ελένη
3. Κωνσταντίνος Καβάφης, Ιθάκη
* * *
Α Blessing
Would that in a flash
taking their grace and flair from Zeus,
these words leap from the paper
to become a roof secure,
water, oil, bread,
love, above all;
to forge works of renewal
by nauture, raped by man then and now;
to extend arms spread wide in accord,
planting moderation, peace, rationality;
to offer embraces, hearts, realizations;
to build bridges
from banks of I to shores of we
no longer passive, silent, we will add the syllable proof –
all sadness, cruelty, bullets shall at last transform
to sadness-proof, cruelty-proof, bullet-proof,
and our verse will chant the slogan crucial
for those oppressed,
especially one’s self:
“Bread, Cultivation, Liberty.”*
Upon collective unconsciousness
seal of the genuine,
which – long ere worship of sun or money –
held sway on earth.
*Note: Variation of the Polytechnic school slogan, “Bread, Education, Liberty.”
translation: Robert Crist and Despina Crist
*
Μακάρι
Να ‘ταν με μία κίνηση
χάρη και τρόπο παίρνοντας από τον Δία
οι λέξεις τούτες να αφήσουν το χαρτί
να γίνουν στέγη ασφαλής,
νερό, λάδι, ψωμί
αγάπη πάν’ απ’ όλα
να φτιάξουν έργα αποκατάστασης
της φύσης που άνθρωπος βίασε και βιάζει
χέρι’ ανοιχτά συμπόρευσης να τείνουν
σπέρνοντας μέτρο, ειρήνη, λογική
ν’ ανοίξουν αγκαλιές, καρδιές, ενσυναισθήσεις
να στήσουν γέφυρες για να περάσει
το εγώ στην όχθη του μαζί
απ’ αλεξεί παθητικά τα αλεξί- να μπουν μπροστά
σ’ όλες τις -λύπες στις -κακίες και στις -σφαίρες
και σ’ ελιξήρια αλεξίνοσα, αλεξίπονα να εξελιχτούν
να συλλαλήσουν με το ποίημα σύνθημα απαιτητό
προς τους κρατούντες μα κυρίως
προς τον ίδιο τον εαυτό
«ψωμί, παιδεία, ελευθερία»
σε μία συλλογικού ασυνείδητου καταγραφή
της προσδοκίας ενάντια στην υποκρισία
που πρώτη, πολύ πριν απ’ το χρήμα κι απ’ τον ήλιο
λατρεύτηκε στη γη.