DIE “ICH LIEBE DICH”
Eine Erklärung wurde uns nicht abgegeben
für diesen unersättlichen Hunger
Wie könnte man den blinden Haifisch sättigen
mit dem Blumenduft?
Nachts fliegt er bereitwillig
Und immer koitiert er mit der Einsamkeit
Mit glitzernden und purpurroten Zähnen
hinterlässt er Abdrücke auf den Kissen
unseren Schlaf verführend
Er bemitleidet uns nicht, falls wir nicht eins werden
Falls auf unserem Rücken seine Flosse nicht keimen
Falls wir zusammen nicht wenigstens
ein “ich liebe dich” auffressen
ΤΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ
Μια εξήγηση δεν μας δόθηκε
για τούτη την ακόρεστη πείνα
Πώς να χορτάσουμε τον τυφλό καρχαρία
με αρώματα λουλουδιών;
Τις νύχτες ίπταται οικειοθελώς
Και αενάως συνουσιάζεται με τη μοναξιά
Με δόντια λαμπρά και κατακόκκινα
αφήνει αποτυπώματα στα μαξιλάρια
ξελογιάζοντας τον ύπνο μας
Δεν μας συμπονά, αν δεν σμίξουμε να γίνουμε ένα
Αν δεν φυτρώσουν στη ράχη μας τα φτερά του
Αν δεν καταβροχθίσουμε μαζί
τουλάχιστον ένα σ’ αγαπώ
DIE SPINNEN
Es ist kein Zufall, dass ich hinter Kreuzen lebe
nachts ertauben mich die Engelsflügel
ein Duft von Weihrauch zäumt die Sommer ein
Ich berühre Strom führende Öllämpchen
Mit stummer Trauer sammle ich Bücher
Amarant und Papierdrachen
im Moment, wo sich die Spinnen fürchten
sich zu verstecken
ΟΙ ΑΡΑΧΝΕΣ
Δεν είναι τυχαίο που ζω πίσω από σταυρούς
Τις νύχτες με ξεκουφαίνουν φτερά αγγέλων
Μια μυρωδιά από λιβάνι τα καλοκαίρια φράζει
Αγγίζω καντήλια ηλεκτροφόρα
Μ’ άφωνο πένθος βιβλία συλλέγω
αμάραντα και χαρταετούς
όταν φοβούνται οι αράχνες
να λουφάζουν
DAS TANGO DES SENSENMANNS
Erschrocken die Knochen
stapeln sich wasserarm auf
in zerfurchten Kisten
Verbündet haben Sie sich nun mit dem Körper
Haare, Nägel, Zähne
passen in trüben Fotos hinein.
Wir alle kommen
aus einsturzgefährdeten Friedhöfen
ohne Fensterladen
Unser Heimatort ist dort
wo wir die letzte Erinnerung haben
ΤΟ ΤΑΓΚΟ ΤΟΥ ΘΕΡΙΣΤΗ
Τρομαγμένα τα κόκαλα
στοιβάζονται άνυδρα
σε ρυτιδιασμένα κουτιά
Συμμάχησαν πια με το σώμα
Τρίχες, νύχια, δόντια
χωρούν σε θαμπές φωτογραφίες
Όλοι καταγόμαστε
από ετοιμόρροπα κοιμητήρια
δίχως παντζούρια
Τόπος μας είναι εκεί
όπου έχουμε την τελευταία ανάμνηση