Der Dichter
Der Dichter ist ein Weg, den alle Herze entlanglaufen.
Ein Ausrufer ist er am Horizont, der die Seufzer der Welt bezeugt.
Er eilt die Brände zu löschen, die die Zeit unbarmherzig verbrennen,
die alltägliche Schönheit zu retten
von den Werken der Respektlosen.
Er beweint das vergebliche Schreien der Erde und die abscheuliche Tiefe der Tränen.
Am Tag erntet er Verse, um die Wunden zu bedecken.
In der Nacht leuchtet er mit hoffnungsvollen Kerzen.
Langsam, verkleinert sich der Dichter, schrumpft zusammen.
Er wird ein ganz winziger Stern
der auf dem Wort Himmel wohnt.
Ο ποιητής
Ο ποιητής είναι ένας δρόμος που τον διαβαίνουν οι καρδιές.
Ένας τελάλης είναι στον ορίζοντα, να μαρτυρά της γης τους στεναγμούς.
Τρέχει να σβήσει τις φωτιές που ανελέητα καίνε τον καιρό,
να σώσει την καθημαγμένη ομορφιά
από των ασεβών τα έργα.
Θρηνεί τις μάταιες κραυγές της γης και τ’ αποτρόπαια των δακρύων βάθη.
Τη μέρα συγκομίζει στίχους, για να σκεπάσει τις πληγές.
Τη νύχτα φέγγει με κεριά ελπίδας.
Με τον καιρό, ο ποιητής μικραίνει, συρρικνώνεται.
Γίνεται ένα τόσο δα αστέρι
που κατοικεί στη λέξη ουρανός.
Die Elegie der Unerfülltheit
Du wirst gehen bevor du
das Lachen der Menschheit, von dem du träumtest, erreichst.
Mit der Unzufriedenheit der vergeblichen Opfergabe;
der Niederlage der schuldigen Umarmung.
Der verratenen Utopie in den durchblätterten
Kinderheften.
Du wirst gehen, gleich auch du mit den Unzähligen
die Wege aus purpurroter Liebe anzogen
für ein wertloses Wort, ein wertvolles Schweigen.
Für eine Auferstehung
die jedes Jahr in den Kirchen kommt
aber in den Herzen noch nicht erschienen ist.
Ελεγεία του ανεκπλήρωτου
Θα φύγεις δίχως να προφτάσεις
της ανθρωπότητας το γέλιο που ονειρεύτηκες.
Με το ανικανοποίητο της μάταιης θυσίας·
της ήττας την ενοχική αγκαλιά.
Την ουτοπία στα παιδικά τετράδια φυλλομετρώντας
προδομένη.
Θα φύγεις όμοια κι εσύ με τους αμέτρητους
που φόρεσαν δρόμους αγάπης κατακόκκινους
για μια λέξη ατίμητη, μιαν ακριβή σιωπή.
Για μιαν Ανάσταση
που κάθε χρόνο έρχεται στις εκκλησιές
μα στις καρδιές δεν φάνηκε ακόμα.
Schiefer (Auswahl)
1
In deinen Augen werfen die Vortäuscher
einen wurmgefressenen Apfel.
Die Schlange freut sich.
Nein, es ist nicht die
vom Paradies.
Es ist der Erde die schwarze Schlange.
2
Der Weg ein Epitaph mit oder ohne den Golgotha.
Des Leidens reiß die Nägel mit dem Balsam der Seele raus
und bedeck die Wunden mit einer Nachtigall.
So dass die Kinder ihr Gesicht finden,
die Finsternisse des Tages ausziehen.
3
Sie steht jeden April
vom Grab auf
mit dem braunen Kämmchen
im Haar,
mit den Stillen der Erde
auf ihrem Gesicht
und winkt
mit ihren heiligen Fingern
«vergiss mich nicht.»
4
Aufdämmern wird es wie immer.
Im Garten wird der Tannenbaum rhythmisch aufwachsen.
Ich werde nicht da sein um drauf zu warten.
Werde im Meer sein; Asche und zerstreute Vergessenheit,
die Wellen taufend einen Moment lang Maria.
aus dem Gedichtband «Zeitkörper», Harry Joe Patsis‘ European Publications‘ Center, 2021
Σχιστόλιθοι (επιλογή)
1
Στα μάτια σου οι επίπλαστοι
πετούν σκουληκιασμένο μήλο.
Το φίδι χαίρεται.
Όχι δεν είναι εκείνο
του παραδείσου.
Της γης το μαύρο φίδι είναι.
2
Ο δρόμος επιτάφιος με ή χωρίς τον Γολγοθά.
Του πόνου βγάλε τα καρφιά με της ψυχής το βάλσαμο
και τις πληγές να τις σκεπάζεις μ’ ένα αηδόνι.
Να βρουν το πρόσωπό τους τα παιδιά,
να ξεντυθούν της μέρας τα σκοτάδια.
3
Σηκώνεται κάθε Απρίλη
από του τάφου
με το καφέ χτενάκι
στα μαλλιά,
με τις σιωπές της γης
στο πρόσωπό της
και γνέφει
με τα ιερά της δάχτυλα
«μη με λησμόνει.»
4
Θα ξημερώνει όπως πάντα.
Στην αυλή το έλατο θα μεγαλώνει ρυθμικά.
Δεν θα ‘μαι εδώ για να το περιμένω.
Θα ’μαι στη θάλασσα· στάχτη και λήθη σκόρπια,
τα κύματα βαφτίζοντας για μια στιγμή Μαρία.
από την ποιητική συλλογή «Σώμα του χρόνου», Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Τζο Πάτση, 2021