PRESENTATION
Triantafyllos H. Kotopoulos is an Associate Professor in Creative Writing & Modern Greek Literature, the Scientific Director and Supervisor of the Postgraduate Programme in Creative Writing. He has published eight (8) scientific texts. More than one hundred (100) of his articles have been included in collective volumes, Greek and foreign scientific journals in addition to International Conference proceedings. He has coordinated four (4) International “Creative Writing” Conferences and other than that, he has edited a number of books and collective volumes. Moreover, he has participated in various research projects. He is the Supervisor of the publication of the online magazine LexiTanil.
Τhere are four (4) poetic collections in his track record: Portolanos (Paratiritis 1999), Edwards and Alfredos (Mandragoras 2012), Semicolons and such thing (Mandragoras 2013), Buoys (Digamma 2015) and one (1) collection of short stories: A novelette in 11 Long and short stories (Graphomichani 2015). He has written the lyrics (and his poems have been composed) in the Clear Writing CD (Metronomos 2016). He has organized, scientifically edited and presented two (2) television broadcasts about the art of writing: i. “Digamma” on ERT3 (2016-2017, 18 episodes) and ii. “Clear Writing” on ERT2 (2019, 12 episodes). He is a member of several cultural institutions and international companies but he wholeheartedly favors over his founding membership in the Panhellenic Association of Paraplegics cultural group- Northern Greece Location.
*
Ο Κωτόπουλος Η. Τριαντάφυλλος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής “Δημιουργικής Γραφής και Νεοελληνικής Λογοτεχνίας”, Διευθυντής και Επιστημονικός Υπεύθυνος του Κοινού Διαπανεπιστημιακού Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Δημιουργική Γραφή» (Π.Δ.Μ. – Α.Π.Θ.) και του Κοινού Διαπανεπιστημιακού Μεταπτυχιακού Προγράμματος Σπουδών «Δημιουργική Γραφή» (Ε.Α.Π. – Π.Δ.Μ.) –το δεύτερο με τη μέθοδος της Ανοικτής και εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης. Είναι πτυχιούχος και διδάκτορας νέας ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το συγγραφικό του έργο και τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν τη μελέτη και τη διδακτική της Δημιουργικής Γραφής, της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και της Θεωρίας της Λογοτεχνίας. Έχει εκδώσει οκτώ (8) επιστημονικά συγγράμματα: Μίμης Σουλιώτης, ο ποιητής των στιγμών και των λέξεων (Gutenberg 2019), Μιλώντας για την Τέχνη, τον Πολιτισμό, τη Δημιουργική Γραφή… με τον Θάνο Μικρούτσικο (Πατάκης 2017), Η Θεσσαλονίκη στο έργο των Θεσσαλονικέων πεζογράφων (Κώδικας 2006, Επίκεντρο 2013), Σκηνικό – Χαρακτήρες – Πλοκή (Ίων 2011), Τα Ετεροθαλή. Μελέτες για την Παιδική, τη Νεανική και τη Λογοτεχνία για Ενήλικες (Ίων 2012), Η Δημιουργική Γραφή στο Νηπιαγωγείο (Επίκεντρο 2013),Προσαρμογές των Αναλυτικών Προγραμμάτων για το μάθημα της Γλώσσας στο Γυμνάσιο. Διαθεματικό πλαίσιο και σχέδια διδασκαλίας τ.Α΄. Υποστηρικτικό υλικό και τ.Β΄ (ΥΠΕΠΘ-Π.Ι. 2008). Περισσότερα από εκατό (100) άρθρα του έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους, ελληνικά και ξένα επιστημονικά περιοδικά και πρακτικά διεθνών συνεδρίων. Έχει διοργανώσει τέσσερα (4) διεθνή συνέδρια «Δημιουργικής Γραφής», έχει επιμεληθεί εκδόσεις βιβλίων και συλλογικών τόμων και έχει συμμετάσχει σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα. Είναι υπεύθυνος για την έκδοση του ηλεκτρονικού περιοδικού ΛΕΞΗtanil.
Στο ενεργητικό του συμπεριλαμβάνονται τέσσερις (4) ποιητικές συλλογές: Πορτολάνος (Παρατηρητής 1999), Εδουάρδοι και Αλφρέδοι (Μανδραγόρας 2012), Άνω τελείες και τέτοια (Μανδραγόρας 2013), Σημαδούρες (Δίγαμμα 2015) και μία (1) συλλογή διηγημάτων: Μία νουβέλα σε 11 Μικρές και μεγάλες ιστορίες (Γραφομηχανή 2015). Έχει συγγράψει τους στίχους (και έχουν μελοποιηθεί ποιήματά του) στο cd Γραφή Καθαρή (Μετρονόμος 2016). Έχει οργανώσει, επιμεληθεί επιστημονικά και παρουσιάσει δύο (2) τηλεοπτικές εκπομπές για την τέχνη της συγγραφής: i. «Δίγαμμα» στην ΕΡΤ3 (2016-2017, 18 επεισόδια) και ii. «Γραφή Καθαρή» στην ΕΡΤ2 (2019, 12 επεισόδια). Είναι μέλος πολιτιστικών φορέων και διεθνών εταιρειών, προκρίνει όμως, ανεπιφύλακτα, όλων τη συμμετοχή του ως ιδρυτικό μέλος στην πολιτιστική ομάδα του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών – παράρτημα βόρειας Ελλάδας.
* * *
«New Order»
You’ll find bravery, dear father –I speak of the one in Homer–
in a single stare perhaps, or a few words,
in mother, even, standing proud in her kitchen.
If needed, it is transformed into action, applied
in one’s approach to work.
No need for grandstanding, or cheap political speeches
or smug comments on emerging art, its many moans.
Τhe same moves observed, meanwhile; the face that twitches.
And fortunately, no clothes.
There are (sub)texts: both different and the same
controlling, deterring us;
amplifying selfhood.
I’ve no time to chronicle the present
and my own time.
Meanwhile, everyone else,
those rodents of modernity
the ones that thematize the crisis:
There are stories, anthologies, (anti)poetic
statements and the such; a whole scene.
You see, many were only touched by all this just now
– and as for others, they didn’t matter.
Light me a cigarette. Let’s be done with these charlatans.
*
«Νέα Τάξη» / Άνω τελείες και τέτοια
Η παλικαριά, πατέρα, η ομηρική,
μπορεί να είναι ένα βλέμμα, μια κουβέντα
η αγέρωχη στάση της μάνας και στην κουζίνα
Όμως, αν χρειαστεί, οφείλει να μετουσιωθεί σε πράξη
όπως στις εργασίες σου
Όχι τσαμπουκάδες κι ανέξοδους πολιτικούς λόγους·
όχι αλαζονικές υποδοχές σε κλαψουρίσματα νέας τέχνης
Ίδιες κινήσεις στο μεταξύ· συσπάσεις προσώπου
Ρούχα όχι ευτυχώς
Διαφορετικά και τόσο ίδια (υπο)κείμενα
εξουσιάζουν και αποτρέπουν·
ενισχύουν την ατομικότητα
Δεν έχω τον χρόνο να ιστορήσω τον καιρό
και την εποχή μου
Όλοι οι υπόλοιποι στο μεταξύ
,τα τρωκτικά των νέων καιρών,
Θεματοποιούν τα της κρίσης
Διηγήματα, συλλογές (αντι)ποιητικές και τέτοια· φιέστες
Βλέπεις, τους πολλούς τους άγγιξε τώρα
– οι άλλοι δεν είχαν αξία
Άναψέ μου ένα τσιγάρο να τελειώνουμε μ’ όλους αυτούς τους υποκριτές
* * *
«Buoys» / Buoys
Buoys, in general, separate the area for bathers
from that designated for motorboats, dinghies and all that.
Buoys are like philosophical verses dedicated to an endless sea
easy spots of red on blue,
and unknown words to the striped sea bream or the urchin;
my sons swim around those buoys, try to sink them
and I grow proud as they fight against instructions given, against
anchors and the like.
Meanwhile, ten-minute swimmers busy themselves with beach tennis, re-arranging
the shade cast by umbrellas that the breeze has already
defeated; they apply coconut lotion, they read stale romance novels
facing the sand.
As the hours pass, I can taste this shade in my mouth–
it goes around the body: healing varicose, irregular veins (why I never loathed them).
Sophia’s lentil soup reminds me of other inflictions, like the Beheading of St John
the Baptist.
All the autumn clichés, it’s as if they jump from the toolbox of Alexiou the craftsman (he’s
here also)
For the sixth year in a row I wonder, how do I go back to wearing clothes, how do I skip
summer colours, how do I do without glimpses of sea from one square of the window
But above all, how will I be able to find the buoys
among those forebears and inheritors ashore
show them to Ilias and Vassilis. Then they can sink them, and we’re through
with the floaters of the crisis, those sending around their bloated bios.
My girlfriend will also help with getting their political sensitivities beached
like deadened black seaweed.
All things considered, poets don’t listen much; and occasionally, they offend.
*
«Οι σημαδούρες» / Σημαδούρες
Οι σημαδούρες οριοθετούν τον χώρο των λουομένων και τα σχετικά
από αυτόν των φουσκωτών, κρις κραφτ και τα λοιπά
Κάτι σαν δοκιμιακοί στίχοι στην απεραντοσύνη της θάλασσας
Ένα γλυκό κοκκινάδι στο μπλε, στο πρασινογάλαζο
Κάτι σαν άγνωστες λέξεις στις μουρμούρες και στους αχινούς
Τις αγκαλιάζουν οι γιοι μου και τις πατούν στον μηρό να τις βουλιάξουν
Και καμαρώνω ν’ αντιπαλεύουν κανόνες, άγκυρες και τα συναφή
Τους κολυμβητές των 10λεπτων, απασχολούν στο μεταξύ οι ρακέτες, η σκιά της μεγάλης ομπρέλας που νικιέται απ’ τα μελτέμια, λάδια καρύδας, ξεθυμασμένα ρομάντζα στα μπρούμυτα
Με τις ώρες τη γεύομαι στον ουρανίσκο
καθώς πηγαινοέρχεται να μου γιάνει φλέβες, κιρσούς ανυπότακτους ακανόνιστους, γι’ αυτό δεν τους μίσησα και δαύτους
Οι φακές της Σοφίας υπενθυμίζουν τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη, του Γιάννη, μιας άλλης επιβολής
Τα κλισεδάκια του φθινοπώρου, σαν να ξεπηδούν απ’ τα συρτάρια και τις θήκες του Γρηγόρη, του μάστορα Αλεξίου, μαζί μου αυτός
Κι αναρωτιέμαι, έκτη χρονιά τώρα, πώς θα επιστρέψω να ντυθώ ρούχα, ν’ απαρνηθώ χρώματα, να ξεκλέβω θάλασσα στο ένα τεταρτημόριο του παραθύρου μου
Μα περισσότερο πώς να βρω εκεί ανάμεσα στους στεριανούς πρόγονους και επίγονους τις σημαδούρες
Να τις δείξω στον Ηλία και στον Βασίλη. Να τις βουλιάξουν και να τελειώνουμε με τους φελούς της κρίσης και των παραφουσκωμένων βιογραφικών
Να ξεβράσει η φιλενάδα μου τον πολιτικό πολιτισμό τους σαν μαύρα φύκια απονεκρωμένα
Τελικά οι ποιητές δεν ακούν και ενίοτε καταπατούν