Joanne Ekamdeiya Gobure
Μια όμορφη προσευχή
Ζήτησα από τον Θεό να με απαλλάξει από τη συνήθεια.
Ο Θεός είπε: «Όχι.
Δεν είναι δουλειά μου να σε απαλλάξω από αυτήν,
αλλά εσύ πρέπει να την εγκαταλείψεις».
Ζήτησα από τον Θεό να κάνει το ανάπηρο παιδί μου
αρτιμελές.
Ο Θεός είπε: «Όχι.
Είναι πνευματικά ολοκληρωμένος,
το σώμα του είναι μόνο προσωρινό.
Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει υπομονή.
Ο Θεός είπε: «Όχι.
Η υπομονή είναι ένα παράγωγο των θλίψεων·
δεν είναι δεδομένο, μαθαίνεται.
Ζήτησα από τον Θεό να μου δώσει ευτυχία.
Ο Θεός είπε: «Όχι.
Σου δίνω ευλογίες·
Η ευτυχία εξαρτάται από σένα.
Ζήτησα από τον Θεό να με απαλλάξει από τον πόνο.
Ο Θεός είπε: «Όχι.
Ο πόνος σε απομακρύνει από τις εγκόσμιες μέριμνες
και σε φέρνει πιο κοντά μου.
Ζήτησα από τον Θεό να καλλιεργήσει το πνεύμα μου.
Ο Θεός είπε: «Όχι.
Πρέπει να το καλλιεργήσεις μόνη σου,
αλλά θα σε κλαδέψω για να σου δώσω καρποφορία.
Ζήτησα από τον Θεό όλα τα πράγματα που θα με έκαναν να απολαύσω τη ζωή.
Ο Θεός είπε: «Όχι.
Θα σου δώσω ζωή,
ώστε να μπορείς να απολαύσεις όλα τα πράγματα.
Ζητώ από τον Θεό να με βοηθήσει να αγαπώ τους άλλους, όσο με αγαπάει Εκείνος.
Ο Θεός είπε: «Α,
τελικά έπιασες το νόημα».
A beautiful prayer
I asked God to take away my habit.
God said, No.
It is not for me to take away,
but for you to give it up.
I asked God to make my handicapped child whole.
God said, No.
His spirit is whole,
his body is only temporary
I asked God to grant me patience.
God said, No.
Patience is a byproduct of tribulations;
it isn’t granted, it is learned.
I asked God to give me happiness.
God said, No.
I give you blessings;
Happiness is up to you.
I asked God to spare me pain.
God said, No.
Suffering draws you apart from worldly cares
and brings you closer to me.
I asked God to make my spirit grow.
God said, No.
You must grow on your own,
but I will prune you to make you fruitful.
I asked God for all things that I might enjoy life.
God said, No.
I will give you life,
so that you may enjoy all things.
I ask God to help me love others, as much as He loves me.
God said… Ahhhh,
finally you have the idea.
Η Joanne Ekamdeiya Gobure (1982 – ) κατάγεται από το Ναούρου, μια μικρή νησιωτική δημοκρατία βορειοανατολικά της Αυστραλίας. Εργάζεται ως δασκάλα και γράφει ποίηση. Το έργο της εστιάζει σε θρησκευτικά θέματα.
Hermana Ramarui
Να είσαι απ’ το Παλάου
Ο κάτοικος του Παλάου δεν είναι ένα υποκείμενο,
αλλά ένας τρόπος ζωής,
είναι επιλογή
και ελευθερία.
Είναι εξοπλισμένος για δράση
και αντίδραση.
Ένα κέντρο από μόνο του
που δεν στηρίζεται από τίποτα.
Παίρνει ελεύθερα
κατά το δοκούν.
Απορρίπτει ελεύθερα
όταν δεν έχει πια ανάγκη.
Είναι ελευθερία,
είναι ικανότητα
να χρησιμοποιεί και να απορρίπτει
να δρα και να αντιμετωπίζει
νέες πραγματικότητες.
Είναι δυναμική
και αναπτύσσεται
σε πολλές κατευθύνσεις.
Ένα άτομο είναι απλά ένα άτομο,
Να είσαι απ’ το Παλάου είναι μια κατάσταση
στην οποία στηρίζεται αυτό το άτομο.
Αυτό το άτομο παύει να είναι απ’ το Παλάου
μόλις φοβάται την καινούργια γνώση.
Να είναι απ’ το Παλάου σημαίνει
να αναγνωρίζει τις αλλαγές
σαν μέλος της εξέλιξής του.
Και αλλάζει μορφή όταν είναι απαραίτητο.
Αναγνωρίζει την ταυτότητά του και
κερδίζει νέες μορφές κάθε μέρα.
Εφευρίσκει και υιοθετεί.
και χρησιμοποιεί νέους όρους στην πορεία.
Κοιτάζει στο παρελθόν μόνο για συμβουλές.
Τα αγαθά του σήμερα είναι
αυτά που επιδιώκει.
Χαιρετίζει τις νέες τεχνικές,
ως μέσα επίτευξης,
και κάνει σταθερή, αποτελεσματική,
την ουσία της ύπαρξής του,
το θεμέλιο που χρειάζεται
για να εξερευνήσει το μέλλον.
Being a Palauan
Palauan, not a thing,
But a state of being,
Is capability
And is freedom.
It is a being
Equipped to act
And to react.
A center in itself
It hangs onto nothing.
It takes freely
As it sees fit.
It discard freely
When no longer needs.
It is freedom
It is ability
To use and discard
Act and face
New Realities.
It is dynamic
And it grows
In many directions.
A person’s just a person,
Palauaness is a state
This person hangs on to.
This person ceases to be Palauan
As soon as he fears new learning.
Palauaness recognizes changes
As part of its growth.
And it sheds skins when necessary.
It recognizes its identity and
Adds new skin to itself each day.
It is inventive and adoptive
And employs new terms along the way.
It looks to the past only for advise.
The basket of today is
What it preys on.
It welcomes new techniques,
As means to achieve,
And make firm, efficiently,
The essence of its being,
The foundation it needs,
To explore the future.
Η Hermana Ramarui (1942 – ) κατάγεται από τη Δημοκρατία του Παλάου στη Μικρονησία. Εργάστηκε στο Υπουργείο Εκπαίδευσης της χώρας και συνέβαλε στη διάδοση της τοπικής γλώσσας στην οποία γράφει ταυτόχρονα με τα αγγλικά. Σημαντική είναι η ποιητική της συλλογή The Palauan Perspectives (1984).
Konai Helu Thaman
Είσαι η επιλογή των γονιών μου
Έρχεσαι ντυμένος με τα ωραία σου χαλιά και το τάπα ρούχο σου
Το καστανό σου δέρμα είναι γεμάτο με φρέσκο αρωματικό λάδι
Τα μάτια σου λάμπουν σαν αστέρια σε μια καθαρή νύχτα
ΕΣΥ, η επιλογή των γονιών μου.
Θα τους φέρεις πλούτη και φήμη
Με τη δυτικότροπη παιδεία σου
Και μεταχειρισμένο αυτοκίνητο.
Αλλά δεν με ξέρεις, πρίγκιπά μου
Εκτός από το ότι είμαι πρωτότοκη και δεν γνώρισα άλλον άνδρα·
Ταιριάζω στα πλάνα και τα σχέδιά σου για το μέλλον.
Αλλά δεν μπορείς να δεις τον αληθινό μου εαυτό
Το πρόσωπό μου είναι καλυμμένο με προσποίηση και υπακοή
Και τα χαμόγελά μου σου λένε ότι νοιάζομαι
Δεν έχω άλλη επιλογή
Ο ιερέας έφυγε τώρα από το βωμό
Και ο χορός άρχισε·
Βλέπω τον εαυτό μου να πεθαίνει αργά
Για χάρη της οικογένειας και των παραδόσεων·
Απογυμνωμένη από τη θέλησή μου και το ανέμελο πνεύμα μου,
Γυμνή στα κρύα και μοναχικά νερά
Μιας παράξενης οικογενειακής ακτογραμμής
Αποξενωμένη από το πραγματικό ανήκειν.
Αγαπώ ως απλή πράξη καθήκοντος
Η ψυχή μου είναι μακριά
Κολλώντας σε αυτό το γνωστό σιδερόξυλο δέντρο
Αυτό προαναγγέλλει ξένους
Στη γη των προγόνων μου
Θα σου γεννήσω έναν γιο
Για να μεγαλώσω το γενεαλογικό σου δέντρο
Και να γεμίσω τα κενά στη γενεαλογία σου.
Όταν όμως εκπληρωθούν τα καθήκοντά μου
Το πνεύμα μου θα επιστρέψει στη γενέθλια γη μου
Όπου δεν θα βρεις πια εμένα
Παρά μόνο τις κλαίουσες ιτιές κατά μήκος της ακτής.
You the choice of my parents
You come clad in your fine mats and tapa cloth
Your brown skin bursting with fresh perfumed oil
Your eyes shining like stars in a clear night
YOU, the choice of my parents.
You will bring them wealth and fame
With your western-type education
And second-hand car.
But you do not know me, my prince
Save that I am first born and have known no other man;
I fit your plans and schemes for the future.
But you cannot see the real me
My face is masked with pretence and obedience
And my smiles tell you that I care
I have no other choice
The priest has left the altar now
And the dancing has begun;
I see myself dying slowly
To family and traditions;
Stripped of its will and carefree spirit,
Naked on the cold and lonely waters
Of a strange family shoreline
Alienated from belonging truly.
I love as a mere act of duty
My soul is far away
Clinging to that familiar ironwood tree
That heralds strangers
To the land of my ancestors
I will bear you a son
To prolong your family tree
And fill the gaps in your genealogy.
But when my duties are fulfilled
My spirit will return to the land of my birth
Where you will find me no more
Except for the weeping willows along the shore.
Η Konai Helu Thaman (1946 – ) κατάγεται από τα νησιά Τόγκα στην Πολυνησία. Είναι ακαδημαϊκός και διακεκριμένη ποιήτρια στην ευρύτερη περιοχή της Ωκεανίας και ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα κινέζικα, τα γαλλικά, τα γερμανικά και άλλες γλώσσες. Ακολουθεί ένα φεμινιστικής χροιάς ποίημα από την πρώτη της συλλογή You the Choice of My Parents (1974).
Kathy Jetñil-Kijiner
Αγαπητή Matafele Peinam
αγαπητή Matafele Peinam,
είσαι μια επτάμηνη ανατολή χαμογελά χωρίς δόντια
είσαι φαλακρή σαν αυγό και φαλακρή σαν τον Βούδα
είσαι μηροί που είναι βροντές και κραυγές
και αστραπές
τόσο ενθουσιασμένη για μπανάνες, αγκαλιές και
τις πρωινές μας βόλτες πέρα από τη λιμνοθάλασσα
αγαπητή Matafele Peinam,
θέλω να σου πω για εκείνη τη λιμνοθάλασσα
αυτή τη διαυγή, νυσταγμένη λιμνοθάλασσα που αράζει στην ανατολή του ηλίου
οι άνδρες λένε ότι μια μέρα
αυτή η λιμνοθάλασσα θα σε καταβροχθίσει
λένε ότι θα ροκανίσει την ακτογραμμή
θα μασήσει τις ρίζες των αρτόδεντρών σου
θα καταβροχθίσει τα χωρικά σου ύδατα
και θα τσακίσει τα σπασμένα κόκαλα του νησιού σου
λένε ότι εσύ, η κόρη σου
και η εγγονή σου, επίσης
θα περιπλανιέστε απόκληρες
με ένα διαβατήριο μονάχα για πατρίδα σας
αγαπητή Matafele Peinam,
μην κλαις
η μαμά σου υπόσχεται
πως κανένας
δεν θα έρθει να σε καταβροχθίσει
καμία άπληστη μεγάλη εταιρεία που τριγυρνά σαν καρχαρίας στις πολιτικές θάλασσες
κανένας εκφοβισμός ανήθικων επιχειρήσεων
καμία τυφλή γραφειοκρατία δεν πρόκειται να κάνει
αυτόν τον μητρικό ωκεανό στην άκρη.
κανένας δεν πνίγεται, μωρό μου
κανένας δεν μετακινείται
κανένας δεν χάνει
την πατρίδα του
κανένας δεν πρόκειται να γίνει
ένας πρόσφυγας από την κλιματική αλλαγή
ή πρέπει να πω
κανένας άλλος
στα νησιά Κάρτερετ της Παπούα-Νέας Γουινέας και στο νησί Ταρό των Νησιών Σολομώντα
παίρνω αυτή την ευκαιρία
για να σου ζητήσω συγγνώμη
εδώ τραβάμε μια κόκκινη γραμμή
γιατί μωρό μου θα πολεμήσουμε
η μαμά σου, ο μπαμπάς,
η γιαγιά, ο παππούς, η χώρα σου και ο πρόεδρός σου
θα αγωνιστούμε όλοι
και παρόλο που υπάρχουν κάποιοι
κρυμμένοι πίσω από πλατινένιους τίτλους
που τους αρέσει να προσποιούνται
ότι δεν υπάρχουμε
ότι οι Νήσοι Μάρσαλ
το Τουβαλού
τα Κιριμπάτι
οι Μαλδίβες
και ο τυφώνας Χάϊβαν στις Φιλιππίνες
και οι πλημμύρες στο Πακιστάν, στην Αλγερία, στην Κολομβία
και όλοι οι τυφώνες, οι σεισμοί και τα παλιρροϊκά κύματα
δεν υπήρχαν
ακόμα
υπάρχουν αυτοί
που μας βλέπουν
χέρια που απλώνονται
γροθιές που υψώνονται
πανό που ξεδιπλώνονται
μεγάφωνα που βουίζουν
και είμαστε
κανό που εμποδίζουν τα πλοία που μεταφέρουν άνθρακα
είμαστε
η ακτινοβολία των ηλιακών χωριών
είμαστε
το πλούσιο καθαρό έδαφος του παλιού αγρότη
είμαστε
αναφορές γραμμένες από εφηβικά χέρια
είμαστε
οικογένειες που ποδηλατούν, ανακυκλώνουν, επαναχρησιμοποιούν,
μηχανικοί που ονειρεύονται, σχεδιάζουν, χτίζουν,
καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν, χορεύουν, γράφουν
και διαδίδουμε το μήνυμα
και υπάρχουν χιλιάδες έξω στο δρόμο
που διαδηλώνουν με πανό
χέρι-χέρι
φωνάζοντας για αλλαγή ΤΩΡΑ
και διαδηλώνουν για σένα, μωρό μου
διαδηλώνουν για εμάς
επειδή αξίζουμε περισσότερα και όχι απλά να επιβιώνουμε
αξίζουμε
να ευημερούμε
Αγαπητή Matafele Peinam,
είσαι μάτια βαριά
με υπνηλία
κλείσε λοιπόν αυτά τα μάτια, μωρό μου
και κοιμήσου ήσυχα
γιατί δεν θα σε απογοητεύσουμε
θα το δεις
Dear Matafele Peinam
dear matafele peinam,
you are a seven month old sunrise of gummy smiles
you are bald as an egg and bald as the buddha
you are thighs that are thunder and shrieks that are lightning
so excited for bananas, hugs and
our morning walks past the lagoon
dear matafele peinam,
i want to tell you about that lagoon
that lucid, sleepy lagoon lounging against the sunrise
men say that one day
that lagoon will devour you
they say it will gnaw at the shoreline
chew at the roots of your breadfruit trees
gulp down rows of your seawalls
and crunch your island’s shattered bones
they say you, your daughter
and your granddaughter, too
will wander rootless
with only a passport to call home
dear matafele peinam,
don’t cry
mommy promises you
no one
will come and devour you
no greedy whale of a company sharking through political seas
no backwater bullying of businesses with broken morals
no blindfolded bureaucracies gonna push
this mother ocean over
the edge
no one’s drowning, baby
no one’s moving
no one’s losing
their homeland
no one’s gonna become
a climate change refugee
or should i say
no one else
to the carteret islanders of papua new guinea
and to the taro islanders of the solomon islands
i take this moment
to apologize to you
we are drawing the line here
because baby we are going to fight
your mommy daddy
bubu jimma your country and president too
we will all fight
and even though there are those
hidden behind platinum titles
who like to pretend
that we don’t exist
that the marshall islands
tuvalu
kiribati
maldives
and typhoon haiyan in the philippines
and floods of pakistan, algeria, colombia
and all the hurricanes, earthquakes, and tidalwaves
didn’t exist
still
there are those
who see us
hands reaching out
fists raising up
banners unfurling
megaphones booming
and we are
canoes blocking coal ships
we are
the radiance of solar villages
we are
the rich clean soil of the farmer’s past
we are
petitions blooming from teenage fingertips
we are
families biking, recycling, reusing,
engineers dreaming, designing, building,
artists painting, dancing, writing
and we are spreading the word
and there are thousands out on the street
marching with signs
hand in hand
chanting for change NOW
and they’re marching for you, baby
they’re marching for us
because we deserve to do more than just
survive
we deserve
to thrive
dear matafele peinam,
you are eyes heavy
with drowsy weight
so just close those eyes, baby
and sleep in peace
because we won’t let you down
you’ll see
Η Kathy Jetñil-Kijiner (1989 – ) κατάγεται από τα Νησιά Μάρσαλ, που βρίσκονται μεταξύ της Χαβάης και της Παπούα – Νέας Γουινέας. Είναι δασκάλα, καλλιτέχνιδα και ακτιβίστρια κατά της κλιματικής αλλαγής, θέμα το οποίο κυριαρχεί στο έργο της, όπως φαίνεται στο παρακάτω ποίημα που απευθύνεται στη νεογέννητη κόρη της. Η ποιητική της συλλογή Iep Jaltok: Poems from a Marshallese Daughter (2017) είναι η πρώτη που εκδόθηκε στη χώρα της.
Jully Makini
Πολιτισμένο κορίτσι
Φτηνό άρωμα
Τακούνια έξι ιντσών
Στενό παντελόνι
Πολιτισμένο κορίτσι
Χαλύβδινα μαλλιά
Μπερδεμένα και άκαμπτα
Τώρα μαλακά σαν φλοιός καρύδας
Στερεωμένα από δώδεκα κοκαλάκια
Μαύρο καρβουνίσιο δέρμα
Βαμμένα κόκκινα
Θαμνώδη φρύδια
Μαδημένα και μολυβωμένα
Ποια είμαι;
Μελανήσια, Καυκάσια ή
Μισή μισή;
Αποφασίστε
Πού πάω –
Εμπρός, πίσω, ακίνητη;
Πώς αποκαλώ τον εαυτό μου –
Κυρία ή Δεσποινίς;
Γιατί κάνω ό,τι κάνω;
Απομίμηση
Τι πάει στραβά με αυτό;
O πολιτισμός
Civilized girl
Cheap perfume
Six-inch heels
Skin-tight pants
Civilized girl
Steel-wool hair
Fuzzy and stiff
Now soft as coconut husk
Held by a dozen clips
Charcoal-black skin
Painted red
Bushy eyebrows
Plucked and penciled
Who am I?
Melanesian Caucasian or
Half-caste?
Make up your mind
Where am I going –
Forward, backward, still?
What do I call myself –
Mrs Miss or Ms?
Why do I do this?
Imitation
What’s wrong with it?
Civilization
Η Jully Makini (1953 – )κατάγεται από τα Νησιά Σολομώντα και είναι συγγραφέας και ακτιβίστρια υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 συνέβαλε αποφασιστικά στην προώθηση των γυναικών συγγραφέων στη χώρα της. Το έργο της εστιάζει στη γυναικεία χειραφέτηση και στην κριτική της εκδυτικοποίησης της χώρας της, όπως φαίνεται στο παρακάτω ποίημα που περιλαμβάνεται στη συλλογή της Civilized girl: Poems (1981).
Πηγές