Ακόμα παίρνω γράμματα, τα περισσότερα από άνδρες τσακισμένους μέσα σε μικρά
με πόρνες ή χωρίς γυναίκα εντελώς, δίχως ελπίδα, μόνο ποτό και τρέλα.
Τα περισσότερα από τα γράμματά τους είναι πάνω σε χαρτί γραμμωτό γραμμένα με μολύβι
ή μελάνι
με γράμματα στο χέρι που γέρνουνε
αριστερά
και το χαρτί είναι συνήθως σκισμένο σχεδόν
μέχρι τη μέση επάνω
και γράφουν πως τους αρέσει η δουλειά μου,
έχω γράψει απ΄τη σκοπιά τους, και
το αναγνωρίζουν. αληθινά τους έδωσα μια
δεύτερη ευκαιρία, μια αναγνώριση της δικής τους θέσης
Είναι αλήθεια πως, εκεί ήμουν κι εγώ, σε πολύ χειρότερη μοίρα απ΄τους περισσότερους.
όμως αναρωτιέμαι αν ξέρουν που φτάνουνε τα
γράμματά τους;
ωραία, τα ρίχνουν μέσα σ΄ένα κουτί πίσω από
ένα φράχτη έξη πόδια ψηλό μ΄ένα μακρύ διάδρομο
που οδηγεί σ΄ένα γκαράζ δυο αυτοκινήτων, κήπο
με τριαντάφυλλα, δέντρα οπωροφόρα,
ζώα, μια όμορφη γυναίκα, υποθήκη για το υπόλοιπο του χρόνου, καινούριο αμάξι,
τζάκι και πράσινο χαλί δυο ίντσες πάχος
μ΄ένα νέο παιδί για να κάνει τη δουλειά του γραψίματος για μένα,
τον έχω μέσα σε κλουβί δέκα πόδια με μια γραφομηχανή, τον ταΐζω με ουίσκι και
πουτάνες,
τον κοπανάω με την ζωστήρα δυνατά τρεις με τέσσερις φορές
τη βδομάδα.
είμαι 59 χρονών και οι κριτικοί λένε πως
η δουλειά μου όλο και γίνεται καλύτερη όσο
δεν ήταν ποτέ ως τώρα.
I still get letters in the mail, mostly from cracked-up
men in tiny rooms with factory jobs or no jobs who are
living with whores or no woman at all, no hope, just
booze and madness.
Most of their letters are on lined paper
written with an unsharpened pencil
or in ink
in tiny handwriting that slants to the
left
and the paper is often torn
usually halfway up the middle
and they say they like my stuff,
I’ve written from where it’s at, and
they recognize that. truly, I’ve given them a second
chance, some recognition of where they’re at.
it’s true, I was there, worse off than most
of them.
but I wonder if they realize where their letters
arrive?
well, they are dropped into a box
behind a six-foot hedge with a long driveway leading
to a two car garage, rose garden, fruit trees,
animals, a beautiful woman, mortgage about half
paid after a year, a new car,
fireplace and a green rug two—inches thick
with a young boy to write my stuff now,
I keep him in a ten-foot cage with a
typewriter, feed him whiskey and raw whores,
belt him pretty good three or four times
a week.
I’m 59 years old now and the critics say
my stuff is getting better than ever.
* * *
Τα Κοτσύφια είναι Σκληρά Σήμερα
μοναχικά καθώς ξεροί και παλιωμένοι μπαξέδες
απλωμένοι πάνω στη γη
για χρεία και παράδοση.
παιγμένα στο χώμα σαν πρώην πυγμάχοι
πουλώντας εφημερίδες στη γωνία.
τους πιάνουν τα κλάματα
σαν το ηλικιωμένο κορίτσι στη χορωδία
που πήρε την τελευταία επιταγή του.
ένα μαντήλι καθαρό για τον κύριό σου
τη λατρεία σου.
τα κοτσύφια είναι σκληρά σήμερα
όπως
νύχια που φυτρώνουν μέσα
σε μια νύχτα
στη φυλακή–
κρασί κρασί κρίμα,
τα κοτσύφια τρέχουνε γύρω και
πετάνε γύρω
φλυαρώντας
Ισπανικές μελωδίες και καστανιέτες.
και παντού είναι
πουθενά–
το όνειρο είναι άσκημο σαν
τηγανίτες και σκασμένο λάστιχο:
γιατί συνεχίζουμε
με τα μυαλά μας και τις
τσέπες μας γεμάτα
σκόνη
όπως ένα άταχτο αγόρι διωγμένο
απ΄το σχολείο
πές
μου,
εσύ που ήσουν ήρωας σε μια
επανάσταση
εσύ που διδάσκεις τα παιδιά
εσύ που πίνεις ήρεμα
εσύ με τα μεγάλα σπίτια
που περπατάς σε κήπους
εσύ που σκότωσες κάποιον
κι έχεις μια όμορφη γυναίκα
πεσ’ μου
γιατί καίγομαι σαν παλιά ξεραμένα
σκουπίδια.
σίγουρα θα μπορούσαμε να ‘χουμε μια ενδιαφέρουσα αλληλογραφία.
θα κρατήσει τον ταχυδρόμο απασχολημένο.
κι οι πεταλούδες και τα μυρμήγκια και τα γιοφύρια
και τα κοιμητήρια
οι εκτοξευτές πυραύλων και τα σκυλιά κι οι μηχανικοί στα γκαράζ
θα συνεχίσουν για
λίγο
μέχρι να μας τελειώσουν τα γραμματόσημα
ή/και
οι ιδέες.
μην ντρέπεσαι
για τίποτε• όλα τα ταίριαξε ο θεός φαντάζομαι
σαν
τις κλειδαριές
στις πόρτες.
*
The Blackbirds are Rough Today
lonely as a dry and used orchard
spread over the earth
for use and surrender.
shot down like an ex—pug selling
dailies on the corner.
taken by tears like
an aging chorus girl
who has gotten her last check.
a hanky is in order your lord your
worship.
the blackbirds are rough today
like
ingrown toenails
in an overnight
jail——
wine wine whine,
the blackbirds run around and
fly around
harping about
Spanish melodies and bones.
and everywhere is
nowhere——
the dream is as bad as
flapjacks and flat tires:
why do we go on
with our minds and
pockets full of
dust
like a bad boy just out of
school——
you tell
me,
you who were a hero in some
revolution
you who teach children
you who drink with calmness
you who own large homes
and walk in gardens
you who have killed a man and own a
beautiful wife
you tell me
why I am on fire like old dry
garbage.
we might surely have some interesting
correspondence.
it will keep the mailman busy.
and the butterflies and ants and bridges and
cemeteries
the rocket—makers and dogs and garage mechanics
will still go on a
while
until we run out of stamps
and/or
ideas.
don’t be ashamed of
anything; I guess God meant it all
like
locks
on doors.
* * *
Show Biz
Δεν μπορώ να το ‘χω
και δεν μπορείς να το ‘χεις
και δεν θα
το πάρουμε
έτσι μην στοιχηματίζεις πάνω του
ή μάλλον ούτε να το
σκέφτεσαι καθόλου
απλά βγες απ΄το κρεββάτι
κάθε πρωί
πλύσου
ξυρίσου
βάλε τα
ρούχα σου
και πήγαιν΄έξω
μέσα
σ΄αυτό
γιατί
έξω απ΄αυτό
ό,τι απόμεινε είναι
αυτοκτονία και
παραφροσύνη
γι’ αυτό δεν
μπορείς
να περιμένεις πάρα πολλά
ούτε καν μπορείς
να περιμένεις
κάτι
έτσι
αυτό που κάνεις
είναι
να δουλεύεις απ΄την ταπεινή
ελάχιστη
βάση
όπως όταν
περπατάς έξω
κι είσαι ευτυχής ότι το αυτοκίνητό σου
θα ναι κει
μάλλον
κι αν είναι —
ότι τα λάστιχά του
δεν είναι
τρυπημένα
ύστερα μπαίνεις
μέσα
κι αν
ξεκινήσει — ξεκινάς
κι εσύ.
και
είναι η πιο γαμημένη
ταινία
που έχεις ποτέ σου
δει
γιατί
είσαι μέσα
σ΄αυτήν —
χαμηλό μπάτζετ
και
4 δισεκατομμύρια
κριτικοί
κι η πιο μακρυά
διαδρομή
που σκέφτηκες ποτέ
γιατί
είναι
μια
ημέρα.
*
Show Biz
I can’t have it
and you can’t have it
and we won’t
get it
so don’t bet on it
or even think about
it
just get out of bed
each morning
wash
shave
clothe
yoursel f
and go out into
it
because
outside of that
all that’s left is
suicide and
madness
so you just
can’t
expect too much
you can’t even
expect
so what you do
is
work from a modest
minimal
base
like when you
walk outside
be glad your car
might possibly
be there
and if it is—
that the tires
aren’t
flat
then you get
in
and if it
starts—you
start.
and
it’s the damndest
movie
you’ve ever
seen
because
you’re
in it—
low budget
and
4 billion
critics
and the longest
run
you ever hope
for
is
one
day.
