Μάγια Αγγέλου (1928-2014)/ Πέντε Ποιήματα με Έμπνευση απ’ τον Έρωτα – Μετάφραση: Χρύσα Παπαδημητρίου

Μια Ποιήτρια γνώρισα
που είχε για έμπνευση αυτό
χρωματιστά πουλιά, λόγια ψιθυριστά,
ενός εραστή το δισταγμό.Ενός φύλλου η πτώση μπορούσε να την ξεσηκώσει.
Μαραμένα, ετοιμοθάνατα ρόδα
να την κάνουν να γράψει, τι μέρα τι νύχτα,
την πιο ικανοποιητική πρόζα.

Θα ΄βρισκε νόημα κρυφό
σε κάθε παντελόνι ανδρικό,
ύστερα θα ΄τρεχε στο σπίτι να ΄ναι μόνη
και για τον έρωτα θα έγραφε κάτι αισθαντικό.

Impeccable Conception

I met a Lady Poet
who took for inspiration
colored birds, and whispered words,
a lover’s hesitation.
A falling leaf could stir her.
A wilting, dying rose
would make her write, both day and night,
the most rewarding prose.
She’d find a hidden meaning
in every pair of pants,
then hurry home to be alone
and write about romance.

*

Το Τηλέφωνο

Βγαίνει σε μαύρο
και σε μπλε, σε αόριστο
μπεζ. Σε κόκκινο κι επιτροπεύει τη ζωή μου.
Κάθεται σαν αυστηρή
γεροντοκόρη θεία
καρφωμένο ανάμεσα στις ανάγκες μου
και στο καθήκον.Κεντά τη μέρα, με βελονάκι πλέκει
των άλλων τις ζωές
σε λεπτολόγες διευθετήσεις,
αγνοώντας με,
απασχολημένο με το στρίφωμα
χρονοβόρων ζητημάτων αγνώστων ή
με το μπάλωμα των φθαρμένων ονείρων
των γειτόνων μου.

Απ’ τη Δευτέρα, της εβδομάδας την αρχή,
ως του μεσημεριού τη μέση
ώρα και της Κυριακής το ετοιμοθάνατο
φως. Στέκει σιωπηλό.
Ο κοφτερός του ήχος
δεν διαπερνά το αυτί μου
ούτε περατώνει τη λαχτάρα μου.

Χτύπα. Που να σε πάρει!

It comes in black
and blue, indecisive
beige. In red and chaperons my life.
Sitting like a strict
and spinstered aunt
spiked between my needs
and need.It tats the day, crocheting
other people’s lives
in neat arrangements,
ignoring me,
busy with the hemming
of strangers’ overlong affairs or
the darning of my
neighbors’ worn-out
dreams.

From Monday, the morning of the week,
through mid-times
noon and Sunday’s dying
light. It sits silent.
Its needle sound
does not transfix my ear
or draw my longing to
a close.

Ring. Damn you!

*

Πολυαγαπημένε,
Σε ποιες άλλες ζωές ή στεριές
Γνώρισα τα χείλη σου
Τα χέρια σου
Το γέλιο σου γενναίο
Ανευλαβές.
Όσες γλυκές υπερβολές
Λατρεύω τόσο.
Ποια εγγύηση υπάρχει
Πως θα ξανανταμώσουμε,
Σε άλλους κόσμους κάποια
Στο μέλλον στιγμή αχρονολόγητη.
Αψηφώ τη σπουδή του κορμιού μου.
Χωρίς την Υπόσχεση
Μιας ακόμα γλυκιάς συνάντησης
δεν καταδέχομαι να πεθάνω.

Refusal

Beloved,
In what other lives or lands
Have I known your lips
Your hands
Your laughter brave
Irreverent.
Those sweet excesses that
I do adore.
What surety is there
That we will meet again,
On other worlds some
Future time undated.
I defy my body’s haste.
Without the Promise
Of one more sweet encounter
I will not deign to die.

*

      Όταν έρχεσαι σε μένα, απρόσκλητος,
Με νεύματα καλώντας με
Σε πάλαι – ποτέ δώματα,
Όπου κείτονται μνήμες.      Προσφέροντάς μου, όπως σ’ ένα παιδί, μια σοφίτα,
Συναθροίσεις ημερών τόσο λίγες
Μπιχλιμπίδια κλεμμένων φιλιών,
Μπιμπελό ερώτων δανεικών,
Μπαούλα λέξεων μυστικών,

ΚΛΑΙΩ.

When You Come to Me

      When you come to me, unbidden,
Beckoning me
To long-ago rooms,
Where memories lie.      Offering me, as to a child, an attic,
Gatherings of days too few.
Baubles of stolen kisses.
Trinkets of borrowed loves.
Trunks of secret words,

I CRY.

*

How Can I Lie to You
now thread my voice
with lies
of lightness
force within
my mirror eyes
the cold disguise
of sad and wise
decisions.