3 ποιήματα του Παλαιστίνιου ποιητή Mosab Abu Toha, από την ποιητική του συλλογή “Τhings You May Fid Hidden in My Ear”, City Light Books, 2022
Μετάφραση από τα αγγλικά: Τζένη Καραβίτη
ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ
Οι δρόμοι της πόλης μου είναι ανώνυμοι.
Κάθε φορά που ελεύθερος σκοπευτής ή ντρόουν σκοτώνει έναν Παλαιστίνιο,
ο δρόμος παίρνει το όνομά του.
Τα παιδιά μαθαίνουν αριθμητική καλύτερα
όταν μετράνε πόσα σπίτια, πόσα σχολεία
καταστράφηκαν, πόσες μανάδες, πόσοι πατεράδες
τραυματίστηκαν ή σύρθηκαν στη φυλακή.
Στην Παλαιστίνη τα δελτία ταυτότητάς τους οι ενήλικες τα χρησιμοποιούν μονάχα
για να μην ξεχάσουνε
ποιοι είναι.
PALESTINIAN STREETS
My city’s streets are nameless.
If a Palestinian gets klled by a sniper or a drone,
We name the street after them.
Children learn their numbers best
When they can count how many homes or schools
Were destroyed, how many mothers and fathers
Were wounded or thrown into jail.
Grownups n Palestine only use their IDs
so as not to forget
who they are.
ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΣ
Στη μνήμη του Edward Said
Δεν είμαι ούτε μέσα ούτε έξω.
Είμαι στο ενδιάμεσο.
Είμαι μέρος των πάντων.
Είμαι σκιά κάποιου πράγματος.
Στην καλύτερη περίπτωση,
είμαι ένα πράγμα που δεν υπάρχει
στην πραγματικότητα.
Είμαι αβαρής,
μια κουκίδα χρόνου
στη Γάζα.
Αλλά θα παραμείνω
εδώ που βρίσκομαι.
DISPLACED
In memory of Edward Said
I am neither in nor out
I am in between.
I am part of everything.
I am a shadow of something.
At best,
I am a thing that does not really
Exist.
I am weightless,
A speck of time
In Gaza.
ΕΠΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ
Κάθε φορά που συναντά καινούργιο κόσμο, βυθίζει
τα μικρά της χέρια στις τσέπες του παντελονιού της,
τα κουνάει
σαν να μετράει
κέρματα. (Μόλις έχασε επτά
δάχτυλα στον πόλεμο) Έπειτα
απομακρύνεται,
με την πλάτη σκυφτή,
μικροσκοπική σαν νάνος.
SEVEN FINGERS
Whenever she meets new people, she sinks
her small hands into the pockets of her jeans,
moves them
as if she’s counting
some coins. (She’s just lost seven
fingers in the war) Then she
moves away,
back hunched,
tiny as a dwarf.