PRESENTATION
Stavros Zafiriou is a Greek poet, born in 1958 in Thessaloniki. He is the author of fourteen poetry collections and of four children’s books. He has also published critical essays and book reviews in Greek literary magazines and journals. His poetic work includes two French and two Italian editions, while many of his poems have been translated and published in other European languages. He was twice nominated in Greece for the National Poetry Award and once for the National Children’s Literature Award. For his poetry book “Where to” he has been awarded the prize of the literary criticism journal “O Anagnostis”.
*
Ο Σταύρος Ζαφειρίου γεννήθηκε το 1958 στη Θεσσαλονίκη. Μέχρι τώρα έχει εκδώσει δεκατέσσερις ποιητικές συλλογές και τέσσερα παραμύθια. Έχει επίσης δημοσιεύσει κριτικά κείμενα σε λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Ποιητικά βιβλία του κυκλοφορούν στη Γαλλία και στην Ιταλία, ενώ ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες και έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και περιοδικά. Υπήρξε δύο φορές υποψήφιος για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης, και μία φορά για το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου. Για το βιβλίο του «Προς τα που» τιμήθηκε με το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού για το βιβλίο και τις τέχνες «Ο Αναγνώστης».
* * *
guarda e passa
A man reads the Auschwitz gate
He reads the tasteful wrought wave
up high, on the Auschwitz gate.
He finally enters
the openhearted Auschwitz gate
and immediately sets to work.
He knows that work sets you free ∙
this is why he sets to work immediately.
He starts taking photos:
of the wires, the floodlights, the outposts,
the cobbled streets,
the well-kept numbered blocks
of red brick,
the execution wall, the tile roofs,
the iron Π of the gallows ∙
he changes lenses, keeps photographing:
the hair tufts in showcases
the toothbrushes and shaving brushes,
the piles of shoes,
the shining brushes, the glasses,
the cases of glasses,
the men’s combs, the hair clips,
the hairbrushes
the expensive lace hand-fans,
the parasols ∙ he keeps photographing
the exhibits in display cases:
the wooden arms, wooden forearms,
wooden shins of the handicapped,
the rusty umbrellas,
the rusty shaving blades,
the suitcases with names in white,
the striped bodiless uniforms,
the pictures of the horrified Häftlinge,
their horrible tattooed number,
the dorms, the straw-filled sack mattresses,
the pans and pots and food remains
in tin plates ∙
he changes lenses and,
not feeling tired at all, keeps photographing:
the underground cells of punishment,
the gas chambers, the antechamber
the unscathed benches of clothes,
the twin small furnaces
made of steel and fireproof brick ∙
he takes photos tirelessly,
takes photos without being aware
or without quite realizing
that the transportation orders and route lists,
the itinerary of overcrowded trains
and the product details of Zyklon-B
have been put into poems ∙
into redeeming, fiery, daring
free verse poems.
He keeps taking photos, changes lenses,
changes batteries,
he takes photos of himself
in front of the small furnaces,
observing, of course, the proper conditions of place
his camera’s whole memory carrying
this digital certainty of the conditions of place,
the conditions of the improper past,
and those of the proper present,
of a completed past and an incomplete present,
where the burnt flesh of history will be printed,
after this six day trip,
in the high resolution of eight megapixel.
Translated by Tonia Kovalenko
*
guarda e passa
Ένας άντρας διαβάζει την πύλη του Άουσβιτς.
Διαβάζει ψηλά, στην πύλη του Άουσβιτς,
το καλαίσθητο, σφυρήλατο κύμα.
Περνά επιτέλους την ανοιχτόκαρδη
πύλη του Άουσβιτς
και πιάνει αμέσως δουλειά.
Ξέρει καλά πως η δουλειά απελευθερώνει·
αυτός είναι ο λόγος που πιάνει αμέσως δουλειά.
Φωτογραφίζει:
τα σύρματα, τους προβολείς, τα φυλάκια,
τους χαλικόστρωτους δρόμους,
τα φροντισμένα κτίρια με τα νούμερα
και το κόκκινο τούβλο,
τον τοίχο των εκτελέσεων, τις κεραμοσκεπές,
το σιδερένιο Π του ικριώματος·
αλλάζει φακό, φωτογραφίζει:
στις βιτρίνες τις τούφες των μαλλιών,
τις βούρτσες των δοντιών και τις βούρτσες ξυρίσματος,
των παπουτσιών τις στοίβες,
τις βούρτσες γυαλίσματος, τα γυαλιά,
τις θήκες των γυαλιών,
τις χτένες των αντρών, τα χτενάκια,
τις βούρτσες των μαλλιών,
τ’ ακριβά δαντελένια ριπίδια,
τις ομπρέλες του ήλιου· φωτογραφίζει,
στις βιτρίνες φωτογραφίζει:
τους ξύλινους βραχίονες, τους ξύλινους πήχεις,
τις ξύλινες κνήμες των αναπήρων,
τις σκουριασμένες ομπρέλες της βροχής,
τις σκουριασμένες λεπίδες ξυρίσματος,
τις βαλίτσες με τ’ άσπρα ονόματα,
τις ριγωτές ασώματες στολές,
τις τρομαγμένες φωτογραφίες των Häftlinge,
τον τρομερό στικτό τους αριθμό,
τους κοιτώνες, τα στρώματα από τσουβάλι και άχυρο,
τα σκεύη μαγειρικής και τα υπολείμματα
της τροφής στα τσίγκινα πιάτα·
αλλάζει φακό, φωτογραφίζει,
χωρίς να έχει διόλου κουραστεί φωτογραφίζει:
τα υπόγεια κελιά της τιμωρίας,
τον θάλαμο αερίων, τον προθάλαμο,
τους άφθαρτους πάγκους των ρούχων,
τα δίδυμα φουρνάκια από χάλυβα και πυρίμαχο τούβλο·
φωτογραφίζει, χωρίς να έχει διόλου κουραστεί
φωτογραφίζει,
χωρίς να έχει αντιληφθεί ή δίχως
να έχει ακριβώς συνειδητοποιήσει
πως οι εντολές μεταγωγής και οι λίστες πορείας,
τα υπερπλήρη δρομολόγια των τραίνων
και τα στοιχεία συσκευασίας του Zyklon-B
είναι γραμμένα σε στίχους·
λυτρωτικούς, φλογερούς, τολμηρούς
ανομοιοκατάληκτους στίχους.
Φωτογραφίζει, φωτογραφίζει, αλλάζει φακό,
αλλάζει μπαταρίες,
φωτογραφίζεται,
μπροστά στα φουρνάκια φωτογραφίζεται,
με την πρέπουσα βεβαίως συνθήκη του χώρου,
ολόκληρη η μνήμη της φωτογραφικής μηχανής φορτωμένη
από αυτή την ψηφιακή βεβαιότητα της συνθήκης του χώρου,
της συνθήκης του άπρεπου χτες
και της συνθήκης του πρέποντος σήμερα,
ενός ολόκληρου χτες και ενός ασυμπλήρωτου σήμερα,
όπου η καμένη σάρκα της ιστορίας θα εκτυπωθεί,
μετά την εξαήμερη εκδρομή,
στην υψηλή ανάλυση των οχτώ μεγαπίξελ.
* * *
E=mc2
I’ve always been a surveyor.
An authorized surveyor, if you remember.
I’m expert in the similitude of the word
with whatever appears impossible but is possible
as word.
Believing that everything is space,
which exists so that inherent things can exist,
I’m occupied with plotting out the void;
with arbitrary constants and relativities,
with graphics of disorder and order,
from the beginning of things with no beginning I extend the lines
to reach the end of the infinite.
Easy and not so vague,
if before zero you count the one
or if you name the one zero.
With operations that belong to the present;
but the present has no meaning whatsoever
when time divides the now through time
into a past now, an impending now,
and a perpetual now;
when energy, velocity and mass
subject to the equal sign of an equation
beleaguer the nature of the absolute;
and when even what is limited
could well exist as unlimited
and get eternity into trouble.
Thus the cause, the point and the coincidence
and the explosion which burst into laughter
and the expansion of the tiniest and the freeing
and the wandering of matter in light–
thus genesis
and the constellations and galaxies and red giants
and brown dwarfs and supernovae
and the fusion and the counterpoise
and the forces of the cosmic web–
thus the horizon.
And the reasonable myth in the imitation
of the imaginary and necessary similitude.
Translated by Jeffrey Carson – Nikos Sarris
*
E=mc2
Ανέκαθεν υπήρξα χωρομέτρης·
εντεταλμένος χωρομέτρης, αν θυμόσαστε.
Κι έμπειρος στην ομοίωση του λόγου
με ό,τι μοιάζει αδύνατον μα είναι
σαν λόγος δυνατόν.
Πιστεύοντας πως όλα είναι χώρος,
που υπάρχει για να υπάρξουν τα ενυπάρχοντα,
στην αποτύπωση του άδειου επιδίδομαι·
με σταθερές που αυθαιρετούν και σχετικότητες,
με γραφικά της αταξίας και της τάξης,
απ’ τὴν αρχή του άναρχου τεντώνω τις γραμμές,
να φτάσουν ώς του άπειρου το τέλος.
Εύκολο, και όχι τόσο ασαφές,
αν πριν απ’ το μηδέν μετρήσεις το ένα
ή ένα αν ονομάσεις το μηδέν.
Με πράξεις που ανήκουν στο παρόν·
μα το παρόν δεν έχει νόημα κανένα
όταν ο χρόνος μέσα από τον χρόνο
το τώρα διαιρεί
σε τώρα πριν, σε τώρα επερχόμενο,
σε τώρα διαρκές·
όταν η ενέργεια, η ταχύτητα και η μάζα
υποταγμένες στο ίσον μιας εξίσωσης
καταπονούν του απόλυτου τη φύση·
και όταν ακόμη αυτό που είναι περατό
μπορεί εξίσου να υπάρχει απεριόριστο
και την αιωνιότητα να βάζει σε μπελάδες.
Έτσι η αιτία, το σημείο και η σύμπτωση
και η έκρηξη που ξέσπασε σαν γέλιο
και η διαστολή του ελάχιστου και η ψύξη
και η περιπλάνηση της ύλης μες στο φως·
έτσι η γένεση
και οι αστερισμοί και οι γαλαξίες και οι γίγαντες
και οι νάνοι κι οι υπερκαινοφανείς
και η σύντηξη και η αντιρροπία
και οι δυνάμεις του κοσμικού ιστού·
έτσι ο ορίζοντας.
Και ο μύθος ο εικώς κατά τη μίμηση
του νοητού και αναγκαίου ομοίου.