PRESENTATION
Born in Moscow in 1968, raised in Larnaka, Cyprus. Holder of an MA in Journalism (Lomonosov University, Moscow). He works as a journalist in Nicosia. His debut work Enia: Ateleia, Nicosia, 1996 was awarded the State Prize for young writers. His second, Dream-Mill: Gavrielides, Athens, 2001 received the State Prize for poetry. He has published seven poetry collections. His poetry collection, Affected Areas-Raw Tales: Melani, Athens, 2016, has been translated into French by Michel Volkovitch as Zones sinistrées, published by ‘Le miel des anges, and in Serbian by Aleksandra Milanovic and presented both in Paris, May 2017 and Belgrade, October 2018. He is the co-editor of the Anthology of Cyprus Poetry 1960-2018, published by “Kima”, Athens, 2018. In June 2010, a short selection of Christodoulides’ poems was published in Berlin, Germany, in the framework of the Poesiefestival Berlin. In December 2011, more than 150 poems spanning the past fifteen years of Christodoulides’ work were translated into Bulgarian by Vasilka Hadjipapa (Plamik: Sofia, 2011) and put together in a single volume titled after his collection Ονειροτριβείον [Dream-Mill].
Part of his work has also been translated into many other European languages and appeared in various literary reviews. He has represented Cyprus in numerous poetry festivals abroad.
*
Ο Γιώργος Χριστοδουλίδης γεννήθηκε στη Μόσχα το 1968. Σπούδασε δημοσιογραφία στο πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας (ΜΑ in Journalism). Για την ποιητική του συλλογή, Ένια, (Εκδόσεις Ατέλεια, 1996) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη, ενώ για τη συλλογή Ονειτροτριβείο (Γαβριηλίδης, 2001), με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει εκδώσει 7 ποιητικές συλλογές ενώ επιμελήθηκε μαζί με τον Παναγιώτη Νικολαΐδη την ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ 1960-2018 (εκδόσεις «ΚΥΜΑ» 2018). Η ποίηση του έχει μεταφραστεί και εκδοθεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες ενώ συμπεριλήφθηκε σε μεγάλο αριθμό Ανθολογιών. Η ποιητική του συλλογή Πληγείσες περιοχές/Γυμνές Ιστορίες (Μελάνι 2016), μεταφράστηκε στα γαλλικά από τον Michel Volkovitch και παρουσιάστηκε στη Νύχτα της Λογοτεχνίας, στο Παρίσι, από τον εκδοτικό οίκο Le miel des anges, το 2017. Η ίδια συλλογή μεταφράστηκε στα σερβικά από την Aleksandra Milanovic και παρουσιάστηκε στο Βελιγράδι τον Οκτώβριο του 2017. Τον Ιούνιο του 2010, επιλεγμένα ποιήματά του εκδόθηκαν στα γερμανικά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ποίησης του Βερολίνου (Poesiefestival Berlin). Το 2011, πέραν των 150 ποιημάτων του κυκλοφόρησαν στη Βουλγαρία σε μετάφραση Βασίλκας Χατζήπαπα, σε αυτόνομη έκδοση με τον τίτλο Ονειροτριβείο (Σόφια, 2011). Το 2014 έξι βιντεοποιήματα βασισμένα σε στίχους του παρουσιάστηκαν στην Γερμανία. Έχει εκπροσωπήσει την Κύπρο σε δεκάδες ποιητικές εκδηλώσεις στο εξωτερικό.
* * *
The case of the word sempre in lake Tampo
A cedar tree is crying on the shores of the frozen lake Tampo
looking forlornly at the lake and crying
its branches dripping sobs
ripples emerge on the surface of the lake
the lake gives them back as volatile panting wails
all the more to upset the cedar tree
the lake weeps, ice screeches.
A cedar tree is crying on the shores of the frozen lake Tampo
because it used to be a man who lost his gender, his name
because the lake was the woman he loved
but the time had come for people to transform
forfeiting their gender first
to become trees, to become lakes
the most hardened would become mountaintops
those with the most suffocating melodies
would melt within the oceans
and the thickest skinned would become piles and mine walls
and no one would ever meet anyone again
and no one would ever be able to hurt anyone
nor would they be able during periods of great affliction
to console each other
on the loss of the gender, the leak of the form
just like now
the cedar tree crying
the lake yearning
both helpless to come closer
what with the adamant word sempre
between them.
Translated from the Greek by Despina Pirketti
*
Η περίπτωση της λέξης πάντα στη λίμνη Τάμπο
Ένα κέδρο κλαίει στις όχθες της παγωμένης λίμνης Τάμπο
κοιτάζει απελπισμένα τη λίμνη και κλαίει
από τα κλαδιά του στάζουν αναφιλητά
ανατριχιάσματα σχηματίζονται στην επιφάνεια της λίμνης
η λίμνη τα επιστρέφει ως ευμετάβλητους ανασασμούς λυγμών
το κέδρο περισσότερο αναστατώνεται
η λίμνη βουρκώνει, οι πάγοι τρίζουν.
Ένα κέδρο κλαίει στις όχθες της λίμνης Τάμπο
επειδή κάποτε ήταν άνδρας που έχασε το φύλο του, το όνομά του
επειδή η λίμνη ήταν η γυναίκα που αγάπησε
αλλά είχε έρθει η ώρα oι άνθρωποι να μετατραπούν
αφού πρώτα απωλέσουν το φύλο τους
να γίνουν δέντρα, να γίνουν λίμνες
οι πιο σκληροί να γίνουν βουνοκορφές
αυτοί με τις πιο αποπνικτικές μελωδίες
να λιώσουν μέσα στους ωκεανούς
κι οι πιο χοντρόπετσοι υποστήλια και τοιχώματα ορυχείων
και κανείς πια δεν θα συναντά κανένα
αλλά και κανείς δεν θα μπορεί να βλάψει κανένα
ούτε θα μπορούν σε περιόδους μεγάλης οδύνης
να παρηγορούν ο ένας τον άλλο
για την απώλεια του φύλου, για τη διαρροή της μορφής
όπως τώρα
το κέδρο που κλαίει
η λίμνη που θέλει
ανήμποροι να πλησιαστούν
με την αμετακίνητη λέξη πάντα
ανάμεσά τους.
* * *
The caretaker
for Demetris Liantinis
I have for some time now ceased
to stir up vain questions such as
where does the ultimate drop of life sink
how do complex nervous systems disconnect
their endings
finally, who is responsible
for the genetic grief of the universe
but mainly at night
when giants whitewashed with ferocity
scare the clouds
that move in panic
to reveal the gaping depth of the firmament
I catch myself wondering
who is keeping us asleep in the antechambers
before we are born but also after
who is preserving our senselessness
with tender caresses
in impenetrable darkness
until we are charged
with that ever so light touch
and like vapours of love we take courage
and find flesh that can travel well
bones that can withstand the shift
and who keeps on tending to us with diligence
down to the fringes of softness
when as we awake to terrible spasms
we are revived
to less existence
than before.
Translated from the Greek by Despina Pirketti
*
Ο φροντιστής
στον Δημήτρη Λιαντίνη
Σταμάτησα εδώ και καιρό
να ανασκαλεύω μάταια ερωτήματα όπως
πού χάνεται η έσχατη σταλαγματιά ζωής
πώς αποσυνδέονται τα περίπλοκα νευρικά συστήματα
οι απολήξεις τους
ποιος εν τέλει ευθύνεται
για τη γενετική θλίψη του σύμπαντος
όμως κυρίως τις νύχτες
όταν ασβεστωμένοι με αγριάδα γίγαντες
φοβίζοντας τα σύννεφα
που μετακινούνται πανικόβλητα
αποκαλύπτουν ένα άδειο βάθος στερεώματος
πιάνω τον εαυτό μου να απορεί
ποιος κοιμισμένους μας κρατά στους προθαλάμους
πριν γεννηθούμε αλλά και μετά
ποιος μας διατηρεί ανίωθους
χαϊδεύοντάς μας όμως τρυφερά
μες στο αδιαπέραστο σκοτάδι
ώστε λαμβάνοντας τη φόρτιση
του ανάλαφρου αγγίγματος
ως υδρατμοί αγάπης να εμψυχωθούμε
και να βρούμε σάρκες στην αρχή κάπως καλοτάξιδες
κόκκαλα ανθεκτικά στη μετατόπιση
και συνεχίζει με αφοσίωση να μας επιμελείται
μέχρι τις ακρονυχίδες της απαλότητας
όταν ξυπνώντας
εν μέσω σπασμών τρομαχτικών
θα ξαναζωντανεύουμε
λιγότερο υπάρχοντας
κάθε φορά.