“Φορεμένος το μαύρο καφτάνι”, ο Ηλίας Κεφάλας, στην τελευταία του συλλογή “Σκοτεινά σονέτα και άλλα βροχερά ποιήματα”/ Εκδ. Γαβριηλίδης.
Ποιήματα, κατάλοιπα από παλαιότερες συλλογές, τα οποία για διάφορους λόγους δεν συμπεριλήφθηκαν σε αυτές όπως μας λέει ο ίδιος στον πρόλογό του. “Μέσα στο μαύρο και πένθιμο άσμα” της βροχής, μεγεθύνεται η απουσία και ο πόνος αγαπημένων προσώπων, ενίοτε όμως ο ήχος της ενεργεί και ως βάλσαμο στην ψυχή. Έτσι γεννιέται ποίηση με έναν μελαγχολικό λυρισμό.
Δέντρα που δέχονται το ράπισμα της θύελλας, δέντρα που βαθαίνουν την μοναξιά, Δέντρα όπως λέμε Ποιητής στη
περίπτωση του Ηλία Κεφάλα.
Μ’ ΕΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙ ΠΑΓΩΜΕΝΟ
Σφυρίζουν τα βαπόρια και τα τρένα
Και συ πυροβολείς με σιγαστήρα
Κι από της μνήμης τον θολό κρατήρα
Βγαίνω γυμνός στη σκοτεινή αρένα
Ο κόσμος φεύγει κι εγώ πάντα μένω
Φέρνοντας πάνω από τη γη τον Άδη
Αν και δεν μου ‘λειψε ποτέ το χάδι
Μου ανήκει ένα φεγγάρι παγωμένο
Και συ θα φύγεις και θα με προδώσεις
Και θα σκορπίσεις με τις διαδόσεις
Του λίγου κόσμου που βουβά υπομένει
Γιατί του δισταγμού οι πονεμένοι
Με προσκαλούν αχνά να μένω πίσω
Μέχρι να γίνω τέφρα να σαπίσω
*****
ΔΙΑΒΑΤΗ ΞΕΝΕ
Διαβάτη ξένε μην το βλέπεις
Το σπίτι αυτό το σκοτεινό
Χορταριασμένο στην αυλή του
Και στη θωριά του να θρηνώ
Κάποτε στόλιζε την όψη
Αγιόκλημα μ’ άνθη πολλά
Και στα παράθυρά του γλάστρες
Με τ’ ανοιχτά τους τα ρολά
Παιδάκια χάζευαν στον δρόμο
Γάμοι βαπτίσια και χαρές
Κι έπιανε η τρυφερή βροχούλα
Τραγούδια στις υδρορροές
Μα γρήγορα περάσαν όλα
Σειρές πικρών θανατικών
Χαθήκαν άνθρωποι και ζώα
Στον φθόνο των περαστικών
Διαβάτη τώρα μες στο σπίτι
Ο άδειος χρόνος περπατεί
Κι η ερημιά πικρό σπουργίτι
Σπαράζει και πρωτοστατεί
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!
Μοιραστείτε το στο Twitter
Μοιραστείτε το στο Facebook
Κοινοποίηση στο Pinterest