στα μαγεμένα στενοσόκακα
όπως οι τελευταίες
παραδίδονται
αχτίδες του ήλιου
κόκκινες πίσω απ’ τα βουνά
ή πυρπολούν τη θάλασσα
όπως το άρωμα του ονείρου
από το μέλλον στο παρελθόν
σκορπίζει ο χρόνος
όπως μες στην ομίχλη
ανθίζουν το φθινόπωρο
τα βουρκωμένα μάτια
μ’ ένα αχνό χαμόγελο
έτσι οι χαμένες αγάπες
μοναχικές περιπλανιούνται
στα μαγεμένα στενοσόκακα
της μνήμης
(ανέκδοτο)
Τόλης Νικηφόρου