Η ΑΤΛΑΝΤΑΣ
Αφόρητο Φίλιππε να λες
πως θες να κυοφορήσεις.
Να αξιώνεις έναν παλμό
σαν να ‘ταν μάχη να κερδίσεις.
Παιδαριώδες το κλέος του πολέμου
αφού και αποτυγχάνοντας
χαίρεις σεβασμού.
Δύσκολο είναι να προστατεύεις μια ζωή
διαφυλάσσοντας μέχρις εσχάτων τη δική σου.
Την επίτοκο ρώτα να σου πει.
Πώς δεν γογγύζει ασθμαίνοντας στη σκάλα.
Πώς θρέφεται
ενώ καίγεται και πώς προσμένει τις ωδίνες
ενώ ένας γαιώδης φόβος
μήπως το σώμα την προδώσει
λυμαίνεται τις νύχτες
που πρέπει να περάσει.
Τι ξέρεις εσύ Φίλιππε από λόχια;
Αιμορραγώντας
σαράντα μέρες με θηλές
από τις δαγκωματιές κομμένες
ξεμένεις από αντοχές και λόγια.
Κι αν καταφύγεις σε εύκολες λύσεις
σαν ύαινες σε κυκλώνουν οι ενοχές.
Ρημάζοντας τις ψευδαισθήσεις
μαθαίνεις
ποιος είσαι και τι θες.
Στους ώμους της μια μάνα
βαστά του κόσμου την ευθύνη.
Μεταμφιεσμένη σε Τιτάνα
σβήνει των δειλών τον δισταγμό.
Στο ταξίδι της επιστροφής
να αποφεύγουμε κάθε κίνδυνο
δεν είναι συνετό.
Ήδη θα το ξέρεις πως πάει η ιστορία.
Αν δεν καταστραφείς χίλιες φορές
δεν μπορείς να ζήσεις μία.
Μην λογαριάζεις αλώβητος
να δρέψεις δάφνες.
Κάτσε στα αυγά σου Φίλιππε