«ΛΕΥΚΟ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ»
Εκδόσεις Ενύπνιο/2021VII. Οδός Λήδρας
Μεσημέρι και ο καιρός σχεδόν αίθριος προς βροχερός
Το έθνος ξεκουραζόταν από την ημικρανία του.
Ο πόνος είχε εκδηλωθεί με τη σειρά:
πρώτα δεξί ημισφαίριο,
μετά αριστερό ημισφαίριο, μετά πάλι
Βορράς και Νότος
κι έσφιγγε η μέγγενη της νήσου
που γέννησε ο πυρετός
εντός κι εκτός του κρανίου μας.
Ποιος, ρώτησα τη σπηλιά που ξεπρόβαλλε στο βάθος
του δρόμου με το αλλόφρονα λάβαρα,
ποιος δίνει πια σημασία
σε μια μικρή ανατροπή της καθημερινότητας;
Ποιος, μου αποκρίθηκε η σπηλιά
μέσα από έναν τηλεβόα της αστυνομίας,
ποιος λογαριάζει τα μαύρα πουλιά
που πληθαίνουν ανάμεσα στις πέτρες του τείχους;
Έτσι άγονα και ήσυχα περνάει το απόγευμα.
Αύριο, το ξέρω, θα μας βγάλουν τα μάτια.
Aύριο θα μας πριονίσουν στη μέση τη γλώσσα.
Σήμερα, ο θάνατος μάς χτυπάει φιλικά την πλάτη
και χαμογελά, νυσταλέος και χορτάτος.
«Σήμερα γιορτάστε!» λέει μεγαλόθυμα.
«Κερνάω εγώ. Μαζί σας θα ΄μαι πάλι αύριο
και κάθε αύριο»
* * *
Hölderlinturm
Ναι, φίλοι μου·
υπάρχουν μέρες
που η καρδιά είναι ένα χάρτινο σπίτι
στη βροχή. Μέρες που ματώνει το αίμα.
Μέρες με σπασμένα και τα δυο τους χέρια.
Υπάρχουν μέρες
που σε σφίγγουν στον λαιμό
με σύρματα τηλεφώνου.
Ωστόσο δε θα πτοηθώ.
Θα παραμείνω στην επαρχία,
παραπατώντας στον χορό της σκόνης
μπροστά στο τζάμι κάποιου καφενείου.
Τι κι αν ξεχάσατε τη διεύθυνσή μου;
Θα παριστάνω τον Χέλντερλιν
επενδύοντας ελπίδες σε κάποιον
αγαθό ξυλουργό, παρακολουθώντας
το αγροτικό πρωτάθλημα.
Δε θ’ αμελήσω
την αποστολή μου. Θα σπάσω
τις αλυσίδες των πένθιμων σκεπών.
Βαθιά θα σκάψω την τάφρο
γύρω απ’ τον ακοίμητο πύργο.
Θα σκαρφαλώσω στην απροσπέλαστη
αμυγδαλιά του τρομαγμένου
παιδιού δίχως ίλιγγο.
Κι οι τσέπες μου, όταν κατέβω,
θα ‘ναι φουσκωμένες με ψίχα