ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
«τα χάικου των αιώνιων εποχών»
Εικονογράφηση: Φωτεινή Χαμιδιελή
Εκδόσεις λογείον/2020
Άνοιξη
1
Κόρη που τρέχεις;
σ’ ακολουθούνε τ’ άνθη
μικρής κερασιάς
15
Βουβός ο δρόμος
μετρά τους οδοιπόρους
και τις σκιές τους
27
Παραδεισένια
σε ξυπνούν κάθε μέρα
πουλιά στα κλουβιά
38
Θαμπή σελήνη
στον καθρέφτη σου βλέπω
σκιές χαμένων
Καλοκαίρι
4
Δεν μπαίνω σπίτι
λέει πισωπατώντας
δειλός ο ίσκιος
14
Μηλιά προς το πεύκο:
ποιός επαναλαμβάνει
το “φσσ” της βροχής;
20
Θαλασσοπούλια:
λικνιζόμενος ύπνος
πάνω στο κύμα
38
Αν θέλεις κλειδιά
να κρύψεις στο ποίημα
λάθος μεγάλο
Φθινόπωρο
3
Από ποιόν παπά
δανείστηκες τα ράσα
μικρή φουντουκιά;
7
Παραδίνομαι
λέει σεμνά η λεύκα
και γυμνώνεται
21
Φύλλο το φύλλο
γδύθηκε ο σφένδαμος
για τον χειμώνα
36
Με την αύρα του
ξαναπλάθει ο νεκρός
τ’ άδειο του σώμα
Χειμώνας
7
Φτυαριές στο χιόνι
όπως φτυαριές στη μνήμη
άστατης νύχτας
20
Γερνάς και πάντα
τις λέξεις μικρότερες
θα πλάθ’ η γλώσσα
31
Τριγμοί στη νύχτα
και μετρώντας τα χρόνια
ξάγρυπνος μένεις
42
Νύχτες με χιόνι
κι εγώ γερτός στη θράκα
ν’ αποκοιμιέμαι
* Από τη ΣΗΜΕΙΩΣΗ του ποιητή Ηλία Κεφάλα στο τέλος του βιβλίου για το χάικου.
[…] Προσωπικά το αισθάνομαι σαν την έσχατη πύκνωση της εξατομικευμένης σκέψης. Που παρ’ όλο το γεγονός της λεκτικής σμίκρυνσης διαθέτει τον αναγκαίο χώρο για όμορφα σχήματα, εκπλήξεις, ανατροπές, πολυσημίες και πρωτοτυπίες. Το χάικου είναι η μεγέθυνση της λεπτομέρειας, ο φωτισμός του ασήμαντου που, όμως, ως παρουσία συνιστά πάντα την υποστήριξη του σημαντικού. Είναι σαν το απειροελάχιστο ψήγμα του χρυσού μέσα στο άνευ αξίας αμμώδες συνονθύλευμα. Και πάντα είναι μια άσκηση και μια υψηλή δοκιμασία για να το ψάξει και να το βρει ο ποιητής. […]