Φροσούλα Κολοσιάτου – «ΑΜΟΝΤΑΡΙΣΤΑ ΠΛΑΝΑ»

Φτύνω τις λέξεις
Και μονολογώ
Στην άλλη γωνιά του καθρέφτη
Ολάνοιχτα παραθυρόφυλλα
Υπαινικτικά της αγάπης
Θυμούμαι ανέκαθεν τους γονείς μου
Σαν ηλικιωμένουςΝα γυρίσω πίσω στο κουκλόσπιτο
Χέρια κομμένα
Κεφάλια να αιωρούνται
Έμοιαζε λίγο με Άουσβιτς
Σκουριά και κόκκινα νερά

Και οι ξένοι
Ποιοι να ήταν άραγε όλοι αυτοί
Που έφερναν τις κούκλες
Ένα βήμα ξεχείλωσε το δωμάτιο
Δεν έκλεισε ποτέ την πόρτα

Έπαιρνα πάντα μια απόσταση
Από τις καταστάσεις
Κάποτε οι αστραπές διέσχισαν το σπίτι μας
Γέμισε το υπόγειο
Ο τοίχος ένα σύννεφο θαμπό
Νύχτα με σαύρες

Τώρα όλα μοιάζουν
Ασύμμετρες σκιές
Χάνονται σε όνειρο προέλευσης άγνωστης
Μια σκέψη πάντοτε θολή
Χωρίς να αφομοιώνεται
Ανοίγει μάτια στη βροχή
Κερδίζει στην ασάφεια των γεγονότων
Όλα αυτά τα δικά μου
Δεν είναι για μένα

* * *

ΜΕΤΡΗΣΗ

Άμπωτη και παλίρροια
Μη φανταστείς ότι δε ζήλεψαν
Την ανωνυμία του μαύρου

Σπαρακτικά
Η ένταση της σφαγής
Όταν η Αν Γόντα φώναξε:
-Περιμένω τον γιο μου να πεθάνει
Τουλάχιστον δεν θα πονάει άλλο

Ένα μωβ αναρριχητικό φυτό ανέβηκε ψηλά για να τη χαιρετήσει
Μωβ καμπανούλες
Ανοίγουν κλείνουν και κλαίνε