Νίκη Παπαξενοφώντος – «Θάλασσες τα πρωινά μυστικές»

Ήσουν σκυφτός κι είχες στη χούφτα σου σπυριά σιτάρι.
Μετρούσες και ξαναμετρούσες –
αύριο των ψυχών.Πράσινα μέσα στ’ όνειρο. Κήπος.
Δεν γύρισες να με δεις.

Άνυδρο χώμα, λόγια δυσπρόφερτα.

Στα μαύρα η μάνα μες στ’ άλλο όνειρο
κρατά στο χέρι της κόσκινο
διαλέγει σπυριά.
Αρνιέται πως είναι για σένα.

Το μνημόσυνο υποθέτω θολά
του νεκρού αδελφού˙ δεν ρωτώ.
Πιο πολλά ξέρουν στον Άδη.

Γυρνώ στον ύπνο μου˙ πάλι εσύ μονολογείς
κάτι για σήψη, για αναγνώριση –
αιμορραγείς;

Εγκιβωτισμένη σιωπή˙ των θανάτων.

Καθημαγμένη δεύτερη άνοιξη χωρίς συγχώρεση˙
ένα κλαδί της ελιάς ακουμπώ ασημί
στο περβάζι της θύμησης
και μνημονεύω σας˙
πήλινο καπνιστήρι παλιό
η μάνα ανακατεύει τα κάρβουνα ασώματη.

Στης γιαγιάς το αδράχτι κλωστή κρατερή
ξετυλίγονται οι μνήμες· φεύγουν οι μέρες μας σαν το νερό.

Πάντα θα μνημονεύω σου.
Χωρίς ελπίδα.
Έπεσες, είπαν, κοντά στα περβόλια μας.

Μπαίνοντας της Κερύνειας.

* * *

Τρίφυλλο παραθύρι ψηλό και ν’ ανοίγει στον κήπο
ήταν η έκκληση˙
τότε που σκόρπισαν τα νυχτοπούλια.
Να το ακουμπά η ροδιά με τους κλώνους της˙
το γιασεμί στην ευθεία.Ύστερα ήρθαν μια μια οι ρωγμές
τα δειλινά που αναμοχλεύουν σιωπές…

Σπίτι χωρίς σφαγμένο κόκορα, σκέφτηκα.
Αφαιρετική της αιτίας.

Από το παραμύθι που πλάσαμε
ύβρις και νέμεσις στάζουν αργά
ευθεία αιμάτινη στα κρυφά μιας πορείας.

Στα άδυτα των ερώτων θαμμένες βαθιά ενοχές.

Τα πρωινά μες στον ύπνο μου
ακούω μαύρα πουλιά˙
χτυπούν στην ξύλινη στέγη τα ράμφη τους·
αρνούνται τη συνωμοσία.

Να πάρω λοιπόν την ευθύνη μου:
ήθελα κήπο και θάλασσα· ἀπληστα
δεν είδα άστρα
ούτε φυλλώματα.

Οι οιωνοί εκδικούνται.