Θοδωρὴς Βοριᾶς
«Ἀνιλίνες»
Ὀκτασέλιδο τοῦ Μπιλιέτου/ 2021
Ἀπὸ τὴν ἑνότητα «Καταρρίχηση»
[ε΄]
Ἄφησε τὴ μέρα γιὰ τὸ δρόμο,
γιὰ τὸν κόσμο
ὅμως τὴ νύχτα
κράτα τη γιὰ σένα.
Ὅταν βραδιάζει
μὴν κοιτᾶς ἀπ’ τὸ παράθυρο,
μέσα σου κοίταζε καὶ σκάβε.
Τὸ αἷμα στερεύει στὸ σκοτάδι
-νά γιατὶ τὰ ποιήματα
ποὺ γράφονται τὴ νύχτα εἶναι ὄνειρα
καὶ μέρα μεσημέρι δὲν διαβάζονται.
* * *
Ἀπὸ τὴν ἑνότητα «Οἱ στίχοι εἶναι σφαῖρες»
[δ΄]
Κάποτε ἔγραφες ποιήματα
κι οὔτε θυμᾶσαι ποῦ τὰ ἔκρυψες.
Μὰ οἱ στίχοι εἶναι σφαῖρες,
τὶς ξεχνᾶς ὅταν γυρίσεις στὴ ρουτίνα
τῆς εἰρήνης·
ξεδιπλώνεις κάποιο ροῦχο
καὶ ξεφεύγουν στὸ πάτωμα,
κοιτάζεις τὴν καρδιά σου
καὶ καρφώνονται στὰ μάτια σου.
Τὶς νύχτες οἱ σφαῖρες
τρυπώνουν στὰ ὄνειρά σου
κι ὅταν δακρύζεις,
ὁπλίζει μέσα σου
τὸ ποίημα ἑτοιμοπόλεμο.