Βικτωρία Καπλάνη
«ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ»
Εκδόσεις Γράφημα/2021
Κάπου στο μεταίχμιο
ΧΙ.
Λέξεις έπεσαν στην πέτρα
πέτρωσαν
φωνήματα μπλέχτηκαν στα δόντια
αποβλήθηκαν
ιδέες πήγαν ν’ ανθίσουν στις παύσεις
μαράθηκαν
πουλιά πετούν μαζί στο φως της μέρας
στίχοι ψάχνουν δύσβατα μονοπάτια να χαθούν.
Βαδίζουμε στη σκιά
η βυθισμένη πολιτεία ανέπαφη
δονείται όλο και πιο σπάνια
τις ώρες της σιωπής
ο χρόνος αιφνιδίως καμπυλώνει.
* * *
Πίσω από τη φλόγα στο καντήλι
ξεκρίνεις κάθε φορά διαφορετική εκδοχή της εικόνας
το βλέμμα των αγίων σημαδεύει αλλόκοτους χρησμούς
τα δάση πυκνώνουν γύρω από τη λίμνη
εκεί κρύβεται τώρα πια εκείνη
με τις βελόνες, τα πλεκτά και τα κεντήματα
οι μνήμες της, εκρηκτική ύλη του αφανισμού της.
Το μικρό ελάφι έχει χάσει το δρόμο για την πηγή
εγκλωβισμένο στο κάδρο τεθλιμμένος ακροατής
της ιστορίας μιας εξόριστης γυναίκας με διαγραμμένο παρόν.
Κάτω από το μεγάλο τραπέζι
Το παιδί έβρισκε το δικό του καταφύγιο
η παγερή σιωπή
άπλωνε τον ιστό της στα δωμάτια
έντομο θεόρατο συνώνυμο της υπόκωφης βίας.